Alzheimer deel 1

Wat is de ziekte van Alzheimer?

De ziekte van Alzheimer is een vorm van dementie die veel voorkomt. Dementie is de verzamelnaam voor een combinatie van symptomen of- een syndroom. Naast Alzheimer heb je ook vasculaire dementie, lewy body dementie en fronto-temporale dementie, die eveneens veel voorkomen. Dementie is een ingewikkelde en zeer ingrijpende aandoening die veel vragen oproept. De eerste verschijnselen van dementie verschillen van persoon tot persoon en zijn afhankelijk van het type ziekte. Zo merkt de partner of een familielid meestal dat er iets niet in orde is. Vaak zijn er subtiele en terugkerende problemen, zoals geheugenklachten, gedragsproblemen en veranderingen in karakter. De hersenen kunnen prikkels en informatie niet goed meer verwerken. 

In het begin van de ziekte van Alzheimer ontwikkelen zich vooral geheugenstoornissen in het kortetermijngeheugen. De persoon met Alzheimer weet bepaalde zaken uit zijn jeugd nog heel goed, maar bijvoorbeeld niet meer wat hij gisteren gedaan heeft. Zo ontstaan er problemen met het onthouden van verjaardagen of de namen van kleinkinderen en het opslaan van nieuwe informatie. In het begin zijn de signalen zeer subtiel, moeilijk te herkennen door vrienden en familieleden. Naarmate de ziekte erger wordt, verliest iemand met dementie steeds meer de regie over zijn eigen leven. De persoon wordt steeds afhankelijker van de hulp van anderen. Dagelijkse handelingen worden steeds moeilijker zoals het doorslikken van voedsel. Naarmate het dementieproces vordert, komen er ook stoornissen in het langetermijngeheugen.

Lichte vorm

Hierbij zal de persoon met Alzheimer dementie proberen zijn klachten te verbergen of te ontkennen. De persoon is er zich bewust van dat er iets scheelt.

• Samen met het geheugen vermindert ook de taalvaardigheid (afasie). Het wordt moeilijker om dingen te benoemen en er ontstaan problemen bij het vinden van woorden. De persoon gebruikt dan vervangwoorden, zoals ‘klok’ voor ‘uur’ en ‘drink’ voor ‘water’. De persoon begrijpt geen abstracte dingen meer.
• In zijn vertrouwde omgeving zal hij geen grote problemen ervaren, maar in een vreemde omgeving verliest hij gemakkelijk de weg.
• Naast de cognitieve veranderingen kan ook de persoonlijkheid veranderen. Bij mensen die bijvoorbeeld eerder gesloten en introvert zijn, kan het voorkomen dat zij plots openheid en geen geremdheid vertonen. Daarnaast kunnen sommige personen met Alzheimer zich gaan afzonderen of heel angstig of prikkelbaar worden. Stemmingswisselingen komen erg vaak voor. Zo kan de persoon met dementie plots beginnen huilen en een half uur later erg vrolijk zijn. Soms treedt agressie op, bijvoorbeeld wanneer een handeling door de omgeving als vernederend ervaren wordt.
• Het tijdsbesef vermindert en het uitvoeren van taken wordt moeilijker. Dat komt doordat de persoon soms niet goed meer weet waarvoor dingen, zoals werktuigen dienen. In het begin zullen alleen complexe taken niet meer lukken.

Matige vorm

Hierbij groeit het besef van de persoon met Alzheimer dementie dat er iets misloopt.

• De persoon met dementie krijgt moeite om handelingen uit te voeren die hij eerst wel zelf kon (apraxie).
• Er is steeds meer nood aan hulp voor dagelijkse bezigheden zoals aankleden of wassen en toiletbezoek.
• De persoon verliest zijn weg in de vertrouwde omgeving. De persoon met dementie weet niet meer hoe en in welke volgorde hij bepaalde handelingen moet uitvoeren zoals het bedienen van huishoudelijke apparaten.
• De persoon verwaarloost zijn voeding waarbij vermagering optreedt.
• Daarnaast krijgt de persoon met Alzheimer problemen met de herkenning van voorwerpen, geluiden en geuren. Er ontstaat agnosie en hij begrijpt niet meer waar ze voor dienen of wat ze betekenen. Een voorbeeld daarvan is het rinkelen van de telefoon. De persoon met dementie kan de rinkelende telefoon wel horen, maar het signaal niet herkennen als verzoek tot communicatie. Ook kan het zijn dat hij het signaal wel herkent, maar de telefoon niet herkent als toestel.

Ernstige vorm

• Er ontstaan oriëntatiestoornissen. Eerst in de tijd. De persoon met dementie of Alzheimer weet niet meer goed welke dag, maand of jaar het is. Er ontstaat een verlies van tijdsgevoel over het verloop van dag- en nachtritme. Die desoriëntatie in tijd leidt vaak tot nachtelijke onrust. Wanneer iemand niet meer weet waar hij woont en waar hij zich nu bevindt ontstaat desoriëntatie in ruimte of plaats. Uiteindelijk treedt de desoriëntatie in de persoon zelf op en mensen herkennen uit hun omgeving lukt dan niet meer.
• Praten en woorden begrijpen, gaat niet meer goed. De persoon wordt zorgafhankelijk.
• Er treden problemen op met het denken en beoordelen van situaties. De persoon met dementie weet niet meer goed wat gepast is. Hij kan zich bijvoorbeeld gaan uitkleden in gezelschap of hij is bang van de televisie, omdat hij de beelden voor echt waarneemt. Meestal heeft dat verminderde oordeelsvermogen ook tot gevolg dat de persoon met dementie zelf niet inziet dat hij ziek is.
• Door de afname van zenuwcellen functioneren de hersenen steeds minder goed. Bij sommige mensen verloopt de achteruitgang heel snel en verhoogt het risico op epilepsie. Anderen kunnen nog jarenlang een redelijk normaal leven leiden. 
• Uiteindelijk raakt iemand door de gevolgen van dementie erg verzwakt. 
• De spieren worden stijf, en stappen en bewegen gaan achteruit. Deze functies kunnen ook helemaal verloren gaan. Vaak treedt er ongewild urine- of stoelgangverlies op.

Wat zegt de Germaanse geneeskunde?

Neurologische aandoeningen houden eveneens verband met conflicten en trauma’s 

Dat betekent dat twee of meerdere conflicten een constellatie vormen links en rechts in de hersenen. In de Germaanse geneeskunde is te zien hoe er zich bij elk conflict een Hamerse haard vormt. Een Hamerse haard is een soort waterzak met concentrische cirkels die dient om de getroffen regio te beschermen (dit is het gebied waar de inslag van het conflict of trauma heeft plaatsgevonden). Waar het conflict precies inslaat in de hersenen is afhankelijk van het geslacht, de handigheid, de  leeftijd, het hormoongehalte en eerdere conflicten.

Als er in beide hersenhelften een conflict inslaat, krijg je in elke hersenhelft een Hamerse Haard die vervolgens gaan samenspelen. Dit noemt men in de Germaanse geneeskunde een constellatie.

Als ik spreek over hersenschors-constellaties bij rechtshandigen, betekent dit niet dat linkshandigen niet door constellaties kunnen worden getroffen. Bij linkshandigen is de conflict-ervaring en de volgorde anders omdat zij in principe vanuit de andere hersenhelft reageren. Als het gaat over hersen constellaties, is het belangrijk te vermelden dat de opbouw van de conflictmassa (of massa vorming door de zwaarte en de duur van het conflict), evenals de ontwikkelingsrijping van het conflict is gestopt. Dit is de reden dat men bij een hersen-constellatie wel een soort waterzak (Hamerse haard), maar geen symptomen elders in het lichaam dat overeenkomstig is met het getroffen gebied in de hersenen waar de inslag van het conflict heeft plaatsgehad. Bijvoorbeeld een Hamerse haard in het relais van de bronchiën, maar geen symptomen in de bronchiën.

Bij de ziekte van alzheimer gaat het over een constellatie van conflicten in de grote hersenen gecombineerd met een constellatie die betrekking hebben op de nieren en de nierverzamelbuizen. Nierverzamelbuizen zijn lange kronkelige nierbuisjes waar de voorurine doorheen stroomt richting nierbekken en blaas. In deze buisjes worden nog belangrijke stoffen onttrokken uit de voorurine en terug aan het bloed afgegeven.

Conflicten die in de beide zijden van de hersenstam inslaan treffen de nierverzamelbuizen van beide nieren. De nierverzamelbuizen van de rechternier worden aangestuurd vanuit de rechterkant van de hersenstam; de nierverzamelbuizen van de linkernier worden bediend door de linkerzijde van de hersenstam. Er is geen kruiselings verband tussen de hersenstam en de nieren. Er is wel een kruiselings verband met organen die betrekking hebben op de hersenschors. Conflicten die op de hersenstam (en de nieren) inslaan zijn verlatings- , bestaans- of vluchtelingconflicten en deze gaan gepaard met desoriëntatie, verlies van tijdsbesef en verwardheid die typisch zijn bij dementie en Alzheimer. Men kan de realiteit niet meer hanteren, men herkent geen mensen of objecten meer, men gelooft dat men ergens anders is of leeft en men leeft vaak in het verleden.

Alzheimer ontwikkelt zich alleen bij een nierverzamelbuizen constellatie, niet bij een hersenstam-constellatie waarbij slechts één van de twee nierverzamelbuizen betrokken is. Beide nierverzamelbuizen zijn dus betrokken:

In de conventionele geneeskunde wordt aangenomen dat de ziekte van Alzheimer genetisch is bepaald of wordt veroorzaakt door een vitamine B12-tekort, hypothyreoïdie, systemische infecties of als gevolg van een beroerte. Het onderzoek van Dr. Hamer toont aan dat de geestelijke toestand van Alzheimer het gevolg is van voortdurende verlatings-, bestaans- ​​of vluchtelingconflicten. Men staat niet meer in het leven, men heeft geen doel meer, alles wordt door anderen gedaan. Het toenemend aantal mensen met de ziekte van Alzheimer in de vergrijzende bevolking van vandaag heeft niets te maken met defecte genen, vitaminetekorten en dergelijke, maar houdt rechtstreeks verband met een samenleving waarin steeds meer mensen in armoede leven (bestaansconflicten) en waar veel ouderen alleen moeten leven in rusthuizen (verlatingsconflicten, scheidingsconflicten en vluchtelingconflicten). In samenlevingen waar ouderen worden vereerd met een integrale leefwijze binnen de gemeenschap, is de ziekte van Alzheimer niet bekend. -Eenzaamheid op latere leeftijd verdubbelt het risico op dementie en de ziekte van Alzheimer-.

OPMERKING

Wanneer ouderen vergeetachtig beginnen te worden wordt dit vaak beschouwd als de eerste tekenen van de ziekte van Alzheimer of dementie. Volgens de richtlijnen die de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in 2019 heeft uitgevaardigd helpen “regelmatig sporten, niet roken, het vermijden van overmatig alcoholgebruik, geen overgewicht, het volgen van een gezond dieet en het handhaven van een gezonde bloeddruk, cholesterol en bloedsuikerspiegel” blijkbaar het risico op het ontwikkelen van dementie te verminderen. Deze bewering is puur hypothetisch!

Neurologen beweren dat de ziekte van Alzheimer een leeftijdsgebonden ‘neurodegeneratieve ziekte” is die de functie van hersencellen aantast, terwijl hersenonderzoekers beweren dat de geheugenstoornis wordt veroorzaakt door hersenatrofie of vergrote ventrikels. Volgens de bevindingen van Dr. Hamer is een hersenatrofie het resultaat van terugkerende littekenprocessen in de hersenen, die het gevolg zijn van continue terugvallen in ieder biologisch conflict. Vergrote ventrikels houden verband met de plexus choroïdeus en de stress van het vergeten of zich niet kunnen herinneren (“mijn gedachten stromen niet soepel”). Daarom is het niet de grootte van de afmeting van de ventrikels die dementie veroorzaakt, zoals wordt gesuggereerd, maar andersom, namelijk dat het korte termijn geheugenverlies een Biologisch Speciaalprogramma activeert dat de productie van hersenvocht bevordert (tijdens de conflictactieve fase), wat uiteindelijk leidt tot een vergroting van de ventrikels (zie hydrocefalie).

De zin van de biologische speciaal programma’s van de nierverzamelbuizen begrijpen

Een constellatie met betrekking tot de nierverzamelbuizen (bij Alzheimer is dit het geval), creëert de dwang om dicht bij huis te blijven. Dit vanuit het archaïsch doel om te kunnen overleven. De oorsprong van dit conflict ligt bij de evolutie van het leven toen -we uit het water- zijn gekomen. Het conflict hierbij is: -vanuit de vertrouwde wateromgeving op het land te worden geworpen-. Vandaar de instinctieve reactie van -blijven waar je bent- zodat je bij de volgende golf wordt opgenomen en als het ware weer naar huis wordt gedragen. Ondertussen zullen de nierverzamelbuizen dichtslaan door celvermeerdering om het eigen vocht en de waardevolle stoffen in de urine te kunnen vasthouden, met als doel het organisme te laten overleven op het droge. Dus zowel de fysieke als de geestelijke symptomen dienen om deze reden een belangrijk doel. Zo ontstaat de desoriëntatie.  

Men voelt zich als een vis op het droge. Men komt terecht in een totaal vreemde omgeving, weggerukt uit de eigen setting. Alles wat dierbaar is, is ineens weg. In de grote hersenen wordt dit ervaren als een vluchtelingenconflict. Weg van de familie en dierbaren wordt ervaren als een scheidingsconflict. De angst om in wezen niet meer thuis te kunnen komen, wat ook kan voortkomen uit een eerder gevoel van ‘alleen-achtergelaten-te-worden’, wordt ervaren als een bestaansconflict. Dit is een ervaring die voelt als verdwaald te zijn in de woestijn, je bestaan wordt als het ware bedreigd. Daarbij dien ik te zeggen dat het onderbewuste denken niet in staat is te nuanceren. Het kan geen verschil maken tussen: -als een vis op het droge liggen- of -verlaten zijn in een eenzaam kamertje weg van dierbaren, totaal vervreemd en weg van de eigen thuisomgeving-. Het onderbewuste weet ook niet of de situatie reëel is of opgeroepen wordt door een eigen gedachte of perceptie. Dezelfde zinvolle speciaalprogramma’s worden opgestart.

De biologische speciaalprogramma’s in de hersenen lopen samen op orgaanniveau. In dit geval zijn dat de nieren en hun nierverzamelbuizen. Hoe intenser de constellatie, des te intenser de verwardheid, vergeetachtigheid, verlies van tijdsbesef en de desoriëntatie zal zijn. Bij oudere mensen worden nierverzamelbuizen-constellaties veroorzaakt door een ziekenhuisopname, het eerste vluchtelingconflict. Direct daarna gevolgd door het overgebracht naar een rusthuis, dit is het tweede vluchtelingconflict. Daar voelen deze mensen zich als een vis op het droge, weg van hun thuis, haard en familie. De biologische zin van dementie en de ziekte van Alzheimer is: -het vergeten van scheidingsconflicten, bestaansconflicten en verlatingsconflicten zodat het individu niet verder lijdt-. -Het vergeten van een scheidingsconflict wanneer na vele jaren samenzijn de levenspartner sterft-. Als de reguliere geneeskunde dit eens zou willen begrijpen. Tijdens het conflict ontstaat dus een beperking van het kortetermijngeheugen, verlies van het denkvermogen en problemen met het uitvoeren van eenvoudige opdrachten.

Een gelijktijdige Nierverzamelbuizen Constellatie, wanneer verlatings-/bestaans-/vluchtelingsconflicten en scheidingsconflicten gezamenlijk voorkomen, voegt verwarring en gedesoriënteerdheid toe aan het geheugenverlies. Het resultaat is het typische klinische beeld van de ziekte van Alzheimer. Gedragsveranderingen zoals opstandigheid, sociale terugtrekking of depressieve stemmingen duiden op additionele conflicten en aanvullende constellaties.

Het geestelijke niveau

Op geestelijk niveau presenteert een nierverzamelbuizen constellatie als desoriëntatie. Een verlatingsconflict, vluchtelingconflict en bestaansconflict houden verband met de nierverzamelbuizen. Een nierverzamelbuizen constellatie treedt in werking op het moment dat beide relais van de nierverzamelbuizen zijn aangedaan. Bij de hersenstam is er geen kruiselings verband met de nieren. Dit betekent dat de nierverzamelbuizen van de rechternier aangestuurd worden door de rechterkant van de hersenstam. Het eerste conflict kan willekeurig zijn impact hebben op de linker- of rechterhersenhelft (hersenschors) afhankelijk van de lateraliteit, hormoonstatus enz.

Om het effect van een verlatingsconflict, vluchtelingconflict en bestaansconflict op het onderbewuste te begrijpen, is het interessant om het volgende bekende fenomeen te begrijpen. Een persoon die verdwaalt in de woestijn gaat in lussen lopen, terwijl hij standvastig gelooft dat hij in een rechte lijn gaat. Onderzoek suggereert dat het gebrek aan externe referentiepunten ervoor zorgt dat iemand in cirkels loopt. De bevindingen van Dr. Hamer laten zien dat een gebrek aan interne of emotionele referentiepunten, wat wordt ervaren als een verlatings-, bestaans- ​​of vluchtelingconflict, hetzelfde gedrag genereert. Dieren gedragen zich op een vergelijkbare manier. Een verdwaald jong hert verlaat bijvoorbeeld het gebied niet, want als het zou rondrennen, zou de moeder het niet meer kunnen vinden.

Twee of meerdere conflicten die in de hersenschors neerslaan veroorzaken een sensorische constellatie. Deze sensorische constellatie, samen met een nierverzamelbuizensyndroom (met als doel te kunnen overleven) dat zich presenteert als desoriëntatie ziet men bij dementie en Alzheimer. 

Mensen met een nierverzamelbuizen-constellatie hebben een slecht oriëntatiegevoel en verdwalen gemakkelijk op onbekende plaatsen. Ze halen links en rechts door elkaar. In grote, vreemde gebouwen zoals luchthavens, kantoorgebouwen of hotels hebben ze het moeilijk om hun weg te vinden. Deze mensen zijn vaak ruim op tijd op de luchthaven als ze het vliegtuig nemen. Zij zijn de eersten die instappen. Ze gaan meestal rechtstreeks naar de gate en zitten dicht in de buurt van de balie, met instapkaart en paspoort in de aanslag. Deze mensen vinden het niet leuk om alleen te reizen, laat staan om nieuwe gebieden te verkennen. In vreemde gebieden rondrijden brengt deze mensen in paniek als er bv. omleidingen zijn of als ze een verkeerde afslag hebben genomen. Afgesloten wegen kunnen dan letterlijk schokken veroorzaken. Minder dramatisch zijn grote winkelcentra waar ze in cirkels rondlopen totdat ze eindelijk hun weg naar buiten hebben gevonden. Dit is meestal niet dezelfde als de weg waarlangs ze binnenkwamen. Dit alles is het gevolg van de instinctieve reactie -blijven waar je bent-, dicht bij de zee die je weer opneemt in een veilige thuishaven (archaïsch).

Verhaal uit het Archief van Dr. Geerd Ryke Hamer

-Toen de vrouw in deze casestudy vijf jaar oud was, kreeg ze het volgende te horen: ‘Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara.’ Inderdaad, deze laatste wilde het kind graag adopteren, wat geen zeldzaamheid was in gezinnen met kinderen in die tijd. Even voor de duidelijkheid: tante Clara was geen monster, ze was heel aardig. Maar het idee om gescheiden te zijn van haar ouders, broers en zussen, speelkameraadjes, het huis van haar ouders en de buren was voor het meisje heel beangstigend. Het kind leed aan een vluchtelingconflict, veroorzaakt door de angst om te moeten verhuizen. We weten niet precies wanneer en bij welke gelegenheid het tweede conflict plaatshad, maar het was hoogstwaarschijnlijk tijdens een bezoek aan tante Clara. Het kind wilde graag naar huis en was bang achter te moeten blijven bij haar tante. Omdat ze keer op keer hoorde: ‘Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara’, leefde het kind voortdurend in angst om naar haar tante te worden gestuurd. Vanaf dat moment had ze twee conflictsporen: de eerste, ze zou niet lief zijn en de tweede, reizen. Dit is zo gebleven tot de tijd van de huidige opnames (1994). Hoewel de patiënt nu 50 jaar oud is, moeder is van een volwassen dochter en de vrouw van een dokter, probeert ze nog steeds lief te zijn en, zo mogelijk, niet te reizen. Een ander conflictspoor is haar moeder en die ene zin met zware gevolgen. De patiënt hoeft maar een brief of een telefoontje van haar moeder te krijgen en ze valt onmiddellijk terug in haar vluchtelingconflict! Als ze op dat moment zou reizen, zou ze aan twee vluchtelingconflicten lijden die de nierverzamelbuizen van beide nieren zou treffen.

Op een bepaald moment gebeurde het dat beide conflictsporen tegelijkertijd werden geactiveerd, toen ze, na een ruzie met haar moeder, door haar man werd overhaald om met hem naar Beieren (Duitsland) te reizen voor een korte vakantie. Zodra ze een paar honderd kilometer hadden gereden realiseerde de man zich verbaasd dat zijn vrouw totaal gedesoriënteerd was. Misschien, dacht hij, zou het beter worden als ze op hun bestemming waren. Maar daar werd het alleen maar erger. Keer op keer vroeg zijn vrouw waar ze was, kon de hotelkamer niet vinden en dwaalde volledig gedesoriënteerd door het hotel. Omdat haar man de Nieuwe Geneeskunde kende begreep hij meteen dat zijn vrouw in een NVB-constellatie verkeerde. Zoals hij ons later tijdens een seminarie vertelde, vroeg hij zich af: -Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?- Hij zou het advies gegeven hebben: -Ga met je vrouw naar huis!- Dus dat is wat hij deed. De dokter nam zijn gedesoriënteerde vrouw bij de hand, begeleidde haar terug naar de auto, pakte de bagage weer in en ging zo snel mogelijk naar huis, waar ze laat in de middag arriveerden. Zijn vrouw herkende haar eigen huis echter niet en vroeg haar man waar ze waren. Opnieuw vroeg de man zich af: ‘Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?’ Antwoord: ‘Hij zou het advies gegeven hebben: -Ga met je vrouw naar waar ze het liefste is.- Nou, ook dat was gemakkelijk. Het kippen- en ganzenhok aan het einde van de tuin, op ongeveer 50 meter van het huis, was de favoriete plek van zijn vrouw. Weer pakte hij haar bij de hand en liep samen met haar naar het kippenhok. Daar zaten ze een tijdje en keken naar de kippen. Uiteindelijk draaide zijn vrouw zich om en zei: -Horst, we zijn thuis!- (Bron: Ryke Geerd Hamer, Vermächtnis einer Neuen Medizin, Vol.2).

Het onderzoeksproject van David Snowden gepubliceerd in 2001

In 1986 begon David Snowden, een epidemioloog aan de Universiteit van Kentucky, een onderzoeksproject dat bekend kwam te staan als de Nonnenstudie (gepubliceerd in 2001). Het doel van zijn onderzoek was om de oorzaken van de ziekte van Alzheimer te achterhalen, door zich te concentreren op een groep van 678 katholieke zusters die lid waren van de zusters van de Notre Dame in Mankato, Minnesota. De deelneemsters waren tussen de 75 en 107 jaar oud. De homogene levensstijl en omgeving van de zusters maakten de nonnen tot een ideale populatie om te bestuderen. Naast het beoordelen van hun medische dossiers en het regelmatig testen van hun fysieke en cognitieve prestaties kwamen de deelneemsters overeen om hun hersenen na overlijden te doneren voor onderzoeksdoeleinden.

Het resultaat was opmerkelijk! Uit het postmortale onderzoek van de hersenen van de nonnen bleek dat een aanzienlijk deel de kenmerkende afwijkingen van de ziekte van Alzheimer in hun hersenen vertoonde, hoewel de zusters tijdens hun leven nooit tekenen van geheugenverlies hadden laten zien. Onderzoekers op het gebied van de neuroplasticiteit suggereerden dat de geestelijke activiteiten van de nonnen de ontwikkeling van nieuwe neurale netwerken stimuleerden, die uiteindelijk de functie van de gedegenereerde hersencellen overnamen.

De wetenschap van GNM heeft een hele andere benadering. Op basis van de bevindingen dat iedere ziekte wordt veroorzaakt door een biologisch conflict (Eerste Biologische Wet), komt de achteruitgang van het geheugen, zoals gezien bij Alzheimerpatiënten, niet voort uit de hersenen, maar uit de psyche, juist door blijvende scheidingsconflicten die in de loop van de tijd leiden tot dementie. Daarom zijn de “plaques” in de hersenen niet de oorzaak van geheugenverlies, maar het resultaat van continue herstelprocessen in de conflict-gerelateerde hersenrelais. Als de persoon erin slaagt om de scheidingsconflicten op te lossen keert de geheugenfunctie weer terug naar normaal, de plaques blijven echter bestaan. Dit verklaart waarom er mensen zijn, zoals sommige van de zusters van de Notre Dame, die het “ziektebeeld” van Alzheimer in hun hersenen lieten zien, terwijl hun geheugen volledig intact was. De Nonnenstudie bevestigt eveneens het GNM-inzicht dat geheugenproblemen in het geheel geen verband houden met veroudering.

Een blog

Het wordt hoog tijd dat we biologisch gaan nadenken om de vergeetachtigheid te kunnen begrijpen dat bij veel mensen een probleem vormt. Ik heb het niet alleen over dementie bij oudere mensen, maar ook bij kinderen. Bij ouderen wordt dit proces van vergeetachtigheid in gang gezet door chronisch actieve of recidiverende scheidingsconflicten in de trend van “na zovele jaren sterft de levenspartner” of “men moet naar een rusthuis, en alles wat dierbaar is, is plotseling weg”. Het gaat hier letterlijk over een beperking van het korte termijngeheugen, al dan niet samengaand met verlies van denkvermogen of problemen bij eenvoudige taken zoals de dag plannen, boodschappen doen. Biologisch gezien heeft dit een doelstelling: het vergeten van de scheidingen, zodanig dat de mens niet verder lijdt. Ikzelf heb de ervaren gewelddadige bloedige mishandeling in mijn jonge jeugd letterlijk vergeten om te kunnen overleven.

Het korte termijn geheugenverlies heeft dus dienst als het tijdelijk kunnen “vergeten” van degene die “van de huid zijn weggerukt” dat een betere omschrijving is van het scheidingsconflict. Geweld is ook een scheidingsconflict voor het onbewuste. Het geheugen wordt geblokkeerd. Bij kinderen wordt een slecht geheugen aangeduid als leermoeilijkheden en aandachtsproblemen onder de moeilijke term attention deficit disorder (ADD). Het wordt door de onwetendheid van onze geniale medische wetenschap gezien als een stoornis bij kinderen. Terwijl er feitelijk een evolutionair overlevingsprogramma afloopt! De diagnose zelf kan door het kind worden ervaren als “er is iets niet goed met mij”, met het gevaar van (iatrogene) vervolg conflicten en aandoeningen. 

We gaan even naar de dieren kijken om deze vergeetachtigheid beter te begrijpen. 

Wanneer je een nest kittens te vroeg weghaalt en je zou het even later weer terugplaatsen dan herkent de moederpoes haar jongen niet meer. De natuur heeft bij zogenaamde “scheidingsconflicten” nl. een verlies van het korte termijngeheugen geïmplementeerd. De biologische zin van deze “vergeetachtigheid”, die wordt AANGESTUURD vanuit de sensorische cortex, is dat het moederdier niet wegkwijnt van verdriet, maar juist eerder klaar is voor een nieuw nest. Aristoteles zei: “Nature does nothing uselessly”. 

Onze kinderen “kittens” kunnen plotseling gescheiden worden van het nest. De angst of dreigement om gescheiden te zijn van het nest geeft een existentieel bestaansconflict. Het kind kan daar niet mee leven. Wanneer de ouders uit elkaar gaan, wanneer ze hun vrienden niet mogen zien, wanneer ze een favoriete pop, teddybeer, knuffeldier of huisdier die ze graag knuffelen kwijtraken; maar ook wanneer de moeder weer aan het werk gaat of wanneer ze bij de kinderopvang, kleuterschool of bij familieleden of oppas worden achtergelaten. Een plotseling overlijden in het gezin of huiselijk geweld kan dus ook ADD veroorzaken. Op dat moment werkt onze sensorische cortex op dezelfde manier, met in de post-stressfase een lage bloedsuiker met mogelijk absences tot gevolg. 

Bij volwassenen en ouderen kunnen langdurige scheidingsconflicten van hun levensgezel, dierbaren dus leiden naar vergeetachtigheid. De angst om contact te verliezen of contact te maken met iemand (de dreiging van een scheiding, een moeilijke lange afstands- of weekendrelatie, de angst dat een geliefde kan weggaan of sterven) of zich afgewezen voelen door een persoon, bijvoorbeeld vanwege een meningsverschil, kan het conflict ook oproepen. In deze leeftijdscategorie noemen we dat anders, nl. tekenen van de ziekte van Alzheimer. Huisdieren kunnen ook aan scheidingsconflicten lijden, bijvoorbeeld wanneer hun baasje vertrekt of sterft of wanneer ze in een kennel worden achtergelaten. 

Opnieuw gaan we even kijken naar de dieren in de natuur om dit te begrijpen. Wanneer een dier de kudde uit het oog verliest of verdwaalt (uit de vertrouwde omgeving geraakt) houdt het, AANGESTUURD vanuit de relais van de nierverzamelbuizen, die liggen in de hersenstam, onmiddellijk vocht vast. Met meer vocht heeft het dier nl. meer tijd om de kudde terug te vinden, maar de uroloog kijkt zo niet en diagnosticeert “anurie of oligurie”. Wanneer beide relais betrokken zijn raakt het dier gedesoriënteerd en begint instinctief rondjes te lopen, met het BIOLOGISCHE DOEL om gevonden te kunnen worden maar niet nóg verder te verdwalen. Zie daar de reden waarom zoveel bejaarden met een Alzheimer-indicatie, eenmaal opgenomen in een verzorgingstehuis (een totaal vreemde omgeving), plotseling rondjes beginnen te lopen. De geriater zegt: “De situatie verslechtert nu wel heel snel. We denken aan dementie”. O onze geniale medische wetenschap toch. 

Ook bij oudere “leden van de roedel” die plotseling gescheiden raken van hun levensgezel, dierbare vriend(in) of familielid zien we dit “geheugenverlies”, alleen in deze leeftijdscategorie noemen we dat anders, nl. tekenen van de ziekte van Alzheimer. De vaak levenslange angst maakt dat de diagnose als een additioneel scheidingsconflict kan worden ervaren, immers, nu verlies ik het contact met mijn geliefden. Ook deze angst doet de situatie vaak geen goed, maar daar komt nog iets bij.

Wanneer wij biologisch leren denken en gaan leven naar de code van onze hersenen dan is the sky voor onze kinderen the limit en stijgt de kwaliteit én duur van ons leven SPECTACULAIR. Maar dat leren we niet. De standaardboekjes van de gecontroleerde uitgeverijen en de standaard protocollen van de gecontroleerde verzekeraars houden ons collectief in een wurggreep. Zolang dat zo is dweilen we in de jeugd- en ouderenzorg met de kraan open en is het kassa voor de farmaceuten.

Met dank aan: Caroline Markolin https: //LearningGNM.com Arjen Lievers https://www.germaansegeneeskunde.nl/index_ziekten_gnm/
Björn Eybl, zielsoorzaken van ziekte: ISBN: 978-3-85052-299-1 Ik kan dit boek aanbevelen om zelfstudie te doen, je kunt het op internet gratis downloaden.
Dr. Geerd Ryke Hamer