Alzheimer Deel 2

7- De leugens over cholesterol en het gebruik van cholesterolverlagende medicijnen

Statines en cholesterolverlagende medicijnen zijn stoffen die de productie van mevalonaat kinase remmen.  Mevalonaat kinase is een onmisbaar enzym voor het cholesterolmetabolisme (mevalonaatpad). De vorming van mevalonaat is een tussenstap voor de productie van cholesterol, steroïde hormonen, vitamine D, Q10, selenoproteïnen en nog vele andere stoffen met biologische functies die je absoluut niet wilt verstoren. Het klinkt voor sommigen als muziek in de oren om met statines een teveel aan cholesterol kwijt te raken. Maar deze simplistische manier van denken brengt vele mensen echt in de problemen. Er wordt nog elke dag gezegd dat cholesterol ons leven in gevaar kan brengen. In werkelijkheid hebben alle lichaamscellen cholesterol nodig om ze waterdicht te maken en te voorkomen dat ze poreus worden en gaan lekken. De belangrijkste taak van cholesterol is het herstellen van beschadigde weefsels en wonden. Cholesterol transporteert eveneens de omegavetzuren tot aan de cel. 

Het lichaam reguleert zelf de cholesterolwaarden, en het is normaal naarmate de chronologische leeftijd vordert dat de cholesterolspiegel in het bloed stijgt. Er zijn gebieden in onze hersenen die tot wel 50% cholesterol bevatten. Vele vormen van hersenschade wordt veroorzaakt door langdurig gebruik van cholesterolverlagende medicijnen. Cholesterol is belangrijk voor de ontwikkeling van de hersenen en beschermt de zenuwen tegen beschadiging of irritatie. Bijwerkingen van cholesterolverlagende medicijnen zijn verstoringen op de spijsvertering zoals diarree, constipatie, winderigheid enzovoort. Een product dat constant invloed heeft op de vertering van ons voedsel en het metabolisme kan praktisch iedere soort ziekte veroorzaken. Het lichaam heeft een reden als het de cholesterolwaarde verhoogt. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij stress, verwondingen ontstekingsreactie enzovoort. het is altijd beter om de oorzaak van hoge cholesterolwaarden aan te pakken dan proberen de levensnoodzakelijke cholesterol te verlagen.

8- Insulineresistentie

Een verhoogd insuline niveau (insulineresistentie) kan ontstekingen in de hersenen veroorzaken. Volgens onderzoekers van de Northwestern University in Chicago 2005, werd een toxisch eiwit ontdekt in de hersenen van Alzheimerpatiënten. Het gaat om ADDL ofwel amyloid b-derived  diffusible ligand, oplosbare amyloïde oligomeren dat insulinereceptoren van het zenuwweefsel verwijdert. Daarbij werd ontdekt dat mensen met Alzheimer zowel minder insuline als minder insulinereceptoren aanwezig waren. Op deze manier worden neuronen insulineresistent gemaakt. Insuline en insuline receptoren zijn van cruciaal belang bij het leervermogen en herinnering. Daardoor kunnen het hersenweefsel niet genoeg glucose opnemen, waarna ze degenereren en de herinneringsfunctie blokkeren.

In de hersenen hecht insuline zich aan een insulinereceptor bij een synaps, die een mechanisme triggert, dat zenuwcellen in staat stelt om te overleven en om herinneringen te vormen. Je kunt je afvragen bij diabetespatiënten of dit hoger risico op Alzheimer veroorzaakt wordt door de ziekte zelf of door de behandeling van diabetes. Het is bekend dat hoge dosis insuline giftig is voor het lichaam en de hersenen. Als een patiënt met niet insuline afhankelijke diabetes type 2 een insuline-injectie ontvangt, kan dat ernstige schade toebrengen of zelfs dodelijk zijn. Volgens mij persoonlijk is diabetes een gevaarlijke ziekte geworden doordat men de symptomen behandeld in plaats van de oorzaak. Voeding dat insulineresistentie veroorzaakt zijn geraffineerde suikers en zetmelen, overconsumptie van dierlijke eiwitten en geraffineerde oliën en vetten. In het kort: industrieel bewerkt voedsel.

9- Andere oorzaken die het risico op Alzheimer verhogen

Het gebruik van extra mineralen. De meeste mineralensupplementen zijn anorganisch van aard en het gebruik ervan kan serieuze problemen veroorzaken. Anorganisch mineralen zijn mineralen die niet door planten zijn verwerkt onder invloed van de fotosynthese en het zonlicht. Mineralen uit groenten, zaden en fruit zijn ionisch mineralen en zeer goed opneembaar door het metabolisme. Anorganische mineralen, de zogenaamde metaalhoudende mineralen, kunnen heel moeilijk worden opgenomen door ons spijsvertreingsstelsel, en zeker nog moeilijker als er verstoppingen in de darmen aanwezig zijn door industrieel voedsel en verkeerde levenswijze. Hoewel vele anorganische mineralen nu in chelaatvorm beschikbaar zijn, kunnen deze ook niet goed opgenomen en gemetaboliseerd worden en worden bijgevolg opgeslagen in de weefsels. Dit kan eveneens Alzheimer en dementie versnellen. Bij Alzheimerpatiënten worden abnormale hoeveelheden aluminium in de hersenen aangetroffen. Een gebrek aan organisch calcium  kan de hormonale balans ernstig verstoren waardoor aluminium in de hersenen kan doordringen.

Aspartaam kan de symptomen van dementie en Alzheimer aanzienlijk verergeren. Hersenen zijn gevoelig voor de prikkelende, geïsoleerde aminozuren (fenylalanine en asparaginezuur) en hun afbraakproduct methanol. Aspartaam zou zeker vermeden moeten worden bij Alzheimer. Vergiftiging door andere additieven zoals glutamaat, conserveringsmiddelen, kleurstoffen en chemisch verkregen citroenzuur. Chronische vergiftiging door medicijnen (iatrogene aandoeningen), bijvoorbeeld psychofarmaca, bloedverdunners, bloeddrukverlagers en vaccinaties. Een chronische elektrosmog-belasting is eveneens een co-factor bij alzheimer.

Overdreven alcoholgebruik vernietigt hersenweefsel dat eveneens leidt naar geheugenverlies. Een ongezonde levensstijl en met sociale afzondering is eveneens een belangrijke factor dat dementie en Alzheimer veroorzaakt en die veel onderschat wordt. Te weinig beweging, te weinig verstandelijke activiteit, vereenzaming, hoge bloeddruk en depressiviteit zijn eveneens co-factoren.

Moeder natuur helpt een handje

Ondersteunende planten en kruiden bij Alzheimer

Ter preventie en vertraging van de evolutie:

• Verbeteren de doorbloeding in de hersenen: Gingko biloba, Allium sativum (knoflook), Rosmarinus officinalis (rozemarijn) en vinca minor (maagdenpalm).
• Stimuleert de prikkeloverdracht synapsen: Linum usitatissimum (lijnzaadolie, omega 3, niet overdrijven met basis omega 3 ofwel alfa linoleenzuur), Perilla frutescens (perilla olie).
• Stimuleren de hersenfuncties: Bacopa monnieri (alzheimer plantje), Camellia sinensis (groene thee), Centella asiatica (Aziatische waternavel), Cinnamomum verum (kaneel), Eleutherococcus senticosus (Siberische ginseng), Huperzia serrata (wolfsklauw), Hyssopus officinalis (hyssop), lepidium peruvianum (maca), Ocimum basilicum (basilicum), Panax ginseng (ginseng), Panax quinquefolium (ginseng), Paullinia cupana (guarana), Rhodiola rosea (rozewortel), Salvia officinalis (salie), Spirulina platensis (Spirulina), (Syzygium aromaticum (kruidnagel), Thymus vulgaris (tijm), Withania somnifera (winterkers, ashwagandha), 
• Beschermen de hersencellen door een krachtig antioxiderend vermogen: Curcuma xanthorrhiza (Javaanse gember verwant aan de geelwortel), Garcinia mangostana (mangosteen), Hordeum vulgare (gerst-gras), Punica granatum (totaalsap granaatappel), Theobroma cacao (pure cacao), Triticum aestivum (gewone tarwe – gras), Uncaria tomentosa (kattenklauw), Vitis vinifera (druif).

Het wonder van kokosolie

Kokosolie heeft vele gezondheidsvoordelen, miskend door de conventionele geneeskunde. Het is wel zo dat kokosolie in zijn pure vorm wordt geconsumeerd, dat betekent dat ontgeurde kokosolie een industriële bewerking heeft ondergaan en is niet meer geschikt voor menselijke consumptie. Kokosolie biedt bescherming tegen de ziekte van Alzheimer, autisme, Parkinson en vele andere degeneratieve  en neurologische stoornissen. Kokosolie bevat triglyceriden die door de spijsvertering omgezet worden naar monoglyceriden en vrije vetzuren. Elke dag 3 keer 15 tot 30 ml kokosolie consumeren brengt het ketonengehalte in het bloed hoger. Ketonen kunnen door het hersen- en zenuwweefsel ook gebruikt worden bij de productie van energie voor de zenuwoverdracht. Het is natuurlijk belangrijk om hierbij zongerijpte voeding in oorspronkelijke staat te consumeren om een effectieve verbetering te verkrijgen. Geen industrieel bewerkt voedsel.

Wat zegt de Germaanse geneeskunde?

Neurologische aandoeningen houden eveneens verband met conflicten. 

Dat betekent twee of meerdere conflicten die een constellatie vormen in de hersenen. Het is een samenspel van twee of meer conflicten, links en rechts in de hersenen. In de Germaanse geneeskunde is te zien hoe bij elk conflict er zich een Hamerse haard vormt, een soort waterzak om het aangedane gebied (waar de inslag van het conflict heeft plaatsgevonden) te beschermen. Waar het conflict precies inslaat in de hersenen is afhankelijk van het geslacht, de handigheid, de  leeftijd, het hormoongehalte en eerdere conflicten. Als ik spreek over hersenschors-constellaties bij rechtshandigen betekent dat bij linkshandigen de conflict ervaring, hun beginsel en de volgorde daarvan vanuit de andere hersenhelft reageert. Als het gaat over hersen constellaties, is het belangrijk dat ik erbij zeg dat de conflictmassa evenals de ontwikkelingsrijping van het conflict is gestopt. Daarom dat men bij een constellatie wel een soort waterzak (Hamerse haard) vind in de hersenen, maar geen symptomen elders in het lichaam dat overeenkomstig is met het aangedane gebied in de hersenen. Bijvoorbeeld een Hamerse haard in het relais van de bronchiën, maar geen symptomen in de bronchiën.

Bij de ziekte van alzheimer gaat het over een constellatie van conflicten in de grote hersenen gecombineerd met een constellatie dat betrekking heeft met de nierverzamelbuizen. Wel met een duidelijk verschil: gedesoriënteerdheid, verlies van tijdsbesef en verwardheid dat zich kenmerkt bij dementie en Alzheimer ontwikkelt zich alleen bij een nierverzamelbuizen constellatie, niet bij een hersenstam-constellatie waarbij slechts één van de twee nierverzamelbuizen betrokken is. Beide nierverzamelbuizen zijn dus betrokken: duidelijke gedesoriënteerdheid in tijd en ruimte staat op de voorgrond. Men kan de realiteit niet meer hanteren, men herkent geen mensen of objecten meer. Men gelooft dat men ergens anders is of leeft. Men leeft vaak in het verleden. 

In de conventionele geneeskunde wordt aangenomen dat de ziekte van Alzheimer genetisch is bepaald of wordt veroorzaakt door een vitamine B12-tekort, hypothyreoïdie, systemische infecties of als gevolg van een beroerte. Het onderzoek van Dr. Hamer toont aan dat de geestelijke toestand van Alzheimer het gevolg is van voortdurende verlatings-, bestaans- ​​of vluchtelingconflicten. Men staat niet meer in het leven, men heeft geen doel meer, alles wordt door anderen gedaan. Het toenemende aantal mensen met de ziekte van Alzheimer in de vergrijzende bevolking van vandaag de dag heeft niets te maken met defecte genen, vitaminetekorten en dergelijke, maar houdt rechtstreeks verband met een samenleving waarin steeds meer mensen in armoede leven (bestaansconflicten) en waar veel ouderen alleen moeten leven in rusthuizen (verlatingsconflicten, scheidingsconflicten en vluchtelingconflicten). In samenlevingen waar ouderen worden vereerd met een integrale leefwijze binnen de gemeenschap, is de ziekte van Alzheimer niet bekend. “Eenzaamheid op latere leeftijd verdubbelt het risico op dementie en de ziekte van Alzheimer”.

De zin over de biologische speciaal programma’s van de nierverzamelbuizen begrijpen.

Een nierverzamelbuizen-constellatie (bij Alzheimer is dit het geval) creëert de dwang om dicht bij huis te blijven. Dit heeft een belangrijk archaïsch doel te kunnen overleven. De oorsprong van dit conflict ligt bij de evolutie van het leven toen “we uit het water” zijn gekomen. Het conflict is: “vanuit de vertrouwde wateromgeving op het land te worden geworpen”. Vandaar de instinctieve reactie van “blijven waar je bent” zodat je bij de volgende golf wordt opgenomen en als het ware weer naar huis te worden gedragen. Ondertussen zullen de nierverzamelbuizen dichtslaan door celvermeerdering om het eigen vocht en de waardevolle stoffen in de urine te kunnen vasthouden met als doel dat het organisme kan overleven op het droge. Dus zowel de fysieke als de geestelijke symptomen dienen om deze reden een belangrijk doel. Zo ontstaat de gedesoriënteerdheid 

Men voelt zich als een vis op het droge. Men komt terecht in een totaal vreemde omgeving, weggerukt uit de eigen setting. Alles wat dierbaar is, is ineens weg. In de grote hersenen wordt dit ervaren als een vluchteling conflict. Weg van de familie en dierbaren wordt ervaren als scheidingsconflicten. De angst om in wezen niet meer thuis te kunnen komen, en die eveneens kunnen voortkomen uit een eerder alleen-achtergelaten-worden, wordt ervaren als een bestaansconflict, een ervaring als verdwaald te zijn in de woestijn, je bestaan wordt bedreigd. Daarbij dien ik te zeggen dat het onderbewuste denken niet in staat is te nuanceren. Het kan geen verschil maken tussen: “als een vis op het droge liggen” of “verlaten zijn in een eenzaam kamertje weg van dierbaren, totaal vreemd en weg van eigen thuisomgeving”. Het onderbewuste weet ook niet of de situatie reëel is of opgeroepen door een eigen gedachte of perceptie. Dezelfde zinvolle speciaalsprogramma’s worden opgestart.

De biologische speciaalprogramma’s in de hersenen lopen tegelijkertijd op orgaanniveau. In dit geval zijn dat de nieren en hun nierverzamelbuizen. Hoe intenser de constellatie, des te intenser de verwardheid, vergeetachtigheid, verlies van tijdsbesef en de gedesoriënteerdheid zal zijn. Bij oudere mensen worden nierverzamelbuizen-constellaties veroorzaakt door een ziekenhuisopname, het eerste vluchtelingconflict. Direct daarna gevolgd door te worden overgebracht naar een rusthuis, dat is het tweede vluchtelingconflict. Daar voelen deze mensen zich als een vis op het droge, weg van hun thuis, haard en hun familie. De biologische zin van dementie en de ziekte van Alzheimer is: “het vergeten van scheidingsconflicten, bestaansconflicten en verlatingsconflicten zodat het individu niet verder lijdt”. “Het vergeten van een scheidingsconflict wanneer na vele jaren samenzijn de levenspartner sterft”. Als de reguliere geneeskunde dit eens zou willen begrijpen. Tijdens het conflict ontstaat dus een beperking van het korte termijngeheugen, verlies van het denkvermogen en problemen met het uitvoeren van eenvoudige opdrachten.

Het geestelijke niveau

Op geestelijk niveau presenteert een nierverzamelbuizen constellatie als gedesoriënteerdheid. Een verlatingsconflict, vluchtelingenconflict en bestaansconflict houden verband met de nierverzamelbuizen. Een nierverzamelbuizen constellatie treedt in werking op het moment dat beide relais van de nierverzamelbuizen zijn aangedaan. Bij de hersenstam is er geen kruislings verband met de nieren. Dit betekent dat de nierverzamelbuizen van de rechter nier aangestuurd wordt door de rechterkant van de hersenstam. Het eerste conflict kan willekeurig zijn impact hebben in de linker- of rechterhersenhelft (hersenschors) afhankelijk van de lateraliteit, hormoonstatus enzovoort.

Om het effect van een verlatingsconflict, vluchtelingenconflict en bestaansconflict in het onderbewuste te begrijpen is het interessant om het volgend bekende fenomeen te kennen. Een persoon die verdwaalt in de woestijn gaat in lussen lopen, terwijl hij standvastig gelooft dat hij in een rechte lijn gaat. Onderzoek suggereert dat het gebrek aan externe referentiepunten ervoor zorgt dat iemand in cirkels loopt. De bevindingen van Dr. Hamer laten zien dat een gebrek aan interne of emotionele referentiepunten, wat wordt ervaren als een verlatings-, bestaans- ​​of vluchtelingconflict, hetzelfde gedrag genereert. Dieren gedragen zich op een vergelijkbare manier. Een verdwaald jong hert verlaat bijvoorbeeld het gebied niet, want als het zou rondrennen, zou de moeder het niet kunnen vinden.

Twee of meer conflicten die in de hersenschors neerslaan veroorzaakt een sensorische constellatie. Dat is het conflict. Deze sensorische constellatie samen met een nierverzamelbuizensyndroom (om te kunnen overleven) dat zich presenteert als gedesoriënteerdheid ziet men bij dementie en alzheimer. 

Mensen met een nierverzamelbuizen-constellatie hebben een slecht richtingsgevoel en verdwalen gemakkelijk op onbekende plaatsen. Ze halen links en rechts door elkaar. In grote vreemde gebouwen zoals luchthavens, kantoorgebouwen, hotels hebben ze het moeilijk om hun weg te vinden. Deze mensen zijn ruim op tijd op de luchthaven als ze het vliegtuig nemen. Zij zijn de eersten die instappen. Ze gaan meestal rechtstreeks naar de gate en zitten dicht in de buurt van de balie, met instapkaart en paspoort in de aanslag. Deze mensen vinden het niet leuk om alleen te reizen, laat staan om nieuwe gebieden te verkennen. In vreemde gebieden rijden brengen deze mensen in paniek als er omleidingen zijn, als ze een verkeerde afslag hebben genomen. Afgesloten wegen kunnen dan letterlijk schokken veroorzaken. Minder dramatisch zijn grote winkelcentra’s waar ze in cirkels rondlopen totdat ze eindelijk hun weg naar buiten hebben gevonden. Wat meestal niet is waar ze binnenkwamen. Dit alles om de instinctieve reactie van “blijven waar je bent”, dicht bij de zee die je weer opneemt in een veilige thuishaven (archaïsch).

Verhaal uit het Archief van Dr. Geerd Ryke Hamer

“Toen de vrouw in deze casestudy vijf jaar oud was kreeg ze het volgende te horen: ‘Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara.’ Inderdaad, deze laatste wilde het kind graag adopteren, wat geen zeldzaamheid was in gezinnen met kinderen in die tijd. Even voor de duidelijkheid: tante Clara geen monster, ze was heel aardig … maar het idee om gescheiden te zijn van haar ouders, broers en zussen, speelkameraadjes, het huis van haar ouders en de buren was voor het meisje heel beangstigend. Het kind leed aan een vluchtelingconflict, veroorzaakt door de angst om te moeten verhuizen. We weten niet precies wanneer en bij welke gelegenheid het tweede conflict plaatshad, maar het was hoogstwaarschijnlijk tijdens een bezoek aan tante Clara. Het kind wilde graag naar huis en was bang achter te moeten blijven bij haar tante. Omdat ze keer op keer hoorde: ‘Als je niet lief bent, ga je naar tante Clara’, leefde het kind voortdurend in de angst om naar haar tante te worden vervoerd. Vanaf dat moment had ze twee conflictsporen; de een: ze zou niet lief zijn en de ander: reizen. Dit is zo gebleven tot de tijd van de huidige opnames (1994). Hoewel de patiënt nu 50 jaar oud is, moeder is van een volwassen dochter en de vrouw van een dokter, probeert ze nog steeds lief te zijn en, zo mogelijk, niet te reizen. Een ander conflictspoor is haar moeder en die ene zin met die zware gevolgen. De patiënt hoefde maar een brief of een telefoontje van haar moeder te krijgen en ze viel onmiddellijk terug in haar vluchtelingconflict! Als ze op dat moment zou reizen, zou ze aan twee vluchtelingconflicten lijden die de nierverzamelbuizen van beide nieren zou betreffen.

Eens gebeurde het echter dat beide conflictsporen tegelijkertijd werden geactiveerd, toen ze, na een ruzie met haar moeder, door haar man werd overgehaald om met hem naar Beieren (Duitsland) te reizen voor een korte vakantie. Zodra ze een paar honderd kilometer hadden gereden realiseerde de man zich verbaasd dat zijn vrouw totaal gedesoriënteerd was. Misschien, dacht hij, zou het beter worden als ze op hun bestemming zijn; maar daar werd het alleen maar erger. Keer op keer vroeg zijn vrouw waar ze was, kon de hotelkamer niet vinden en dwaalde volledig gedesoriënteerd door het hotel. Omdat haar man de Nieuwe Geneeskunde kende begreep hij meteen dat zijn vrouw in een NVB-Constellatie verkeerde. Zoals hij ons later tijdens een seminar vertelde, vroeg hij zich af: “Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?” Hij zou hebben gezegd: “Ga met je vrouw naar huis!” Dus dat is wat hij deed. De dokter nam zijn gedesoriënteerde vrouw bij de hand, begeleidde haar terug naar de auto, pakte de bagage weer in en ging zo snel mogelijk naar huis, waar ze laat in de middag arriveerden. Zijn vrouw herkende haar eigen huis echter niet en vroeg haar man waar ze waren. Opnieuw vroeg de man zich af: ‘Wat zou Dr. Hamer nu doen of adviseren?’ Antwoord: ‘Hij zou zeggen: “Ga met je vrouw naar waar ze het liefste is.” Nou, ook dat was gemakkelijk. Het kippen- en ganzenhok aan het einde van de tuin, op ongeveer 50 meter van het huis, was de favoriete plek van zijn vrouw. Weer pakte hij haar bij de hand en liep samen met haar naar het kippenhok. Daar zaten ze een tijdje en keken naar de kippen. Uiteindelijk draaide zijn vrouw zich om en zei: “Horst, we zijn thuis!” (Bron: Ryke Geerd Hamer, Vermächtnis einer Neuen Medizin, Vol.2

Bronnen: de Germaanse nieuwe geneeskunde, Ayurveda, Andreas Moritz, Dr. Geerd Ryke Hamer, Dr Geert Verhelst

Het wordt hoog tijd dat we biologisch gaan nadenken om de vergeetachtigheid te kunnen begrijpen dat bij zovele mensen een probleem vormt. Ik heb het niet alleen over dementie bij oudere mensen, maar ook bij kinderen. Bij ouderen wordt dit proces van vergeetachtigheid in gang gezet door chronisch actieve of recidiverende scheidingsconflicten in de trend van “na zovele jaren sterft de levenspartner” of “men moet naar een rusthuis, en alles wat dierbaar is, is plotseling weg”. Het gaat hier letterlijk over een beperking van het korte termijngeheugen al dan niet samengaand met verlies van denkvermogen of problemen bij eenvoudige taken zoals de dag plannen, boodschappen doen. Biologisch gezien heeft dit een doelstelling: het vergeten van de scheidingen zodanig dat de mens niet verder lijdt. Ikzelf heb de ervaren gewelddadige bloedige mishandeling in mijn jonge jeugd letterlijk vergeten om te kunnen overleven.

Het korte termijn geheugenverlies heeft dus dienst als het tijdelijk kunnen “vergeten” van degene die “van de huid zijn weggerukt” dat een betere omschrijving is van het scheidingsconflict. Geweld is ook een scheidingsconflict voor het onbewuste. Het geheugen wordt geblokkeerd. Bij kinderen wordt een slecht geheugen aangeduid als leermoeilijkheden en aandachtsproblemen onder de moeilijke term attention deficit disorder (ADD). Het wordt door de onwetendheid van onze geniale medische wetenschap gezien als een stoornis bij kinderen. Terwijl er feitelijk een evolutionair overlevingsprogramma afloopt! De diagnose zelf kan door het kind worden ervaren als “er is iets niet goed met mij”, met het gevaar van (iatrogene) vervolg conflicten en aandoeningen. 

We gaan even naar de dieren kijken om deze vergeetachtigheid beter te begrijpen. 

Wanneer je een nest kittens te vroeg weghaalt en je zou het even later weer terugplaatsen dan herkent de moederpoes haar jongen niet meer. De natuur heeft bij zogenaamde “scheidingsconflicten” nl. een verlies van het korte termijngeheugen geïmplementeerd. De biologische zin van deze “vergeetachtigheid”, die wordt AANGESTUURD vanuit de sensorische cortex, is dat het moederdier niet wegkwijnt van verdriet, maar juist eerder klaar is voor een nieuw nest. Aristoteles zei: “Nature does nothing uselessly”. 

Onze kinderen “kittens” kunnen plotseling gescheiden worden van het nest. De angst of dreigement om gescheiden te zijn van het nest geeft een existentieel bestaansconflict. Het kind kan daar niet mee leven. Wanneer de ouders uit elkaar gaan, wanneer ze hun vrienden niet mogen zien, wanneer ze een favoriete pop, teddybeer, knuffeldier of huisdier die ze graag knuffelen kwijtraken; maar ook wanneer de moeder weer aan het werk gaat of wanneer ze bij de kinderopvang, kleuterschool of bij familieleden of oppas worden achtergelaten. Een plotseling overlijden in het gezin of huiselijk geweld kan dus ook ADD veroorzaken. Op dat moment werkt onze sensorische cortex op dezelfde manier, met in de post-stressfase een lage bloedsuiker met mogelijk absences tot gevolg. 

Bij volwassenen en ouderen kunnen langdurige scheidingsconflicten van hun levensgezel, dierbaren dus leiden naar vergeetachtigheid. De angst om contact te verliezen of contact te maken met iemand (de dreiging van een scheiding, een moeilijke lange afstands- of weekendrelatie, de angst dat een geliefde kan weggaan of sterven) of zich afgewezen voelen door een persoon, bijvoorbeeld vanwege een meningsverschil, kan het conflict ook oproepen. In deze leeftijdscategorie noemen we dat anders, nl. tekenen van de ziekte van Alzheimer. Huisdieren kunnen ook aan scheidingsconflicten lijden, bijvoorbeeld wanneer hun baasje vertrekt of sterft of wanneer ze in een kennel worden achtergelaten. 

Opnieuw gaan we even kijken naar de dieren in de natuur om dit te begrijpen. Wanneer een dier de kudde uit het oog verliest of verdwaalt (uit de vertrouwde omgeving geraakt) houdt het, AANGESTUURD vanuit de relais van de nierverzamelbuizen, die liggen in de hersenstam, onmiddellijk vocht vast. Met meer vocht heeft het dier nl. meer tijd om de kudde terug te vinden, maar de uroloog kijkt zo niet en diagnosticeert “anurie of oligurie”. Wanneer beide relais betrokken zijn raakt het dier gedesoriënteerd en begint instinctief rondjes te lopen, met het BIOLOGISCHE DOEL om gevonden te kunnen worden maar niet nóg verder te verdwalen. Zie daar de reden waarom zoveel bejaarden met een Alzheimer-indicatie, eenmaal opgenomen in een verzorgingstehuis (een totaal vreemde omgeving), plotseling rondjes beginnen te lopen. De geriater zegt: “De situatie verslechtert nu wel heel snel. We denken aan dementie”. O onze geniale medische wetenschap toch. 

Ook bij oudere “leden van de roedel” die plotseling gescheiden raken van hun levensgezel, dierbare vriend(in) of familielid zien we dit “geheugenverlies”, alleen in deze leeftijdscategorie noemen we dat anders, nl. tekenen van de ziekte van Alzheimer. De vaak levenslange angst maakt dat de diagnose als een additioneel scheidingsconflict kan worden ervaren, immers, nu verlies ik het contact met mijn geliefden. Ook deze angst doet de situatie vaak geen goed, maar daar komt nog iets bij.

Wanneer wij biologisch leren denken en gaan leven naar de code van onze hersenen dan is the sky voor onze kinderen the limit en stijgt de kwaliteit én duur van ons leven SPECTACULAIR. Maar dat leren we niet. De standaardboekjes van de gecontroleerde uitgeverijen en de standaard protocollen van de gecontroleerde verzekeraars houden ons collectief in een wurggreep. Zolang dat zo is dweilen we in de jeugd- en ouderenzorg met de kraan open en is het kassa voor de farmaceuten.

Dank aan de waardevolle expertise van Arjen Lievers, Germaanse geneeskunde/index

Disclaimer:

Dit naslagwerk heeft als doel u betrouwbare informatie te verstrekken over het onderwerp dat behandeld wordt. Er is alles in het werk gesteld om dit naslagwerk zo compleet en nauwkeurig mogelijk te maken. De aangeboden informatie kan, ondanks alle zorgvuldigheid, onjuistheden bevatten. Het doel van dit naslagwerk is om te onderwijzen. Zowel de schrijver als de uitgever zullen door geen persoon of instantie aansprakelijk gesteld noch verantwoordelijk geacht kunnen worden voor welk verlies, schade of letsel dan ook dat veroorzaakt is of waarvan aangenomen wordt dat het direct of indirect veroorzaakt is door de informatie die dit naslagwerk bevat. Het gebruik van de informatie die in dit naslagwerk aan bod komt, is geheel voor rekening van de lezer. De lezer moet zijn eigen oordeel vellen of een holistisch medisch expert of zijn persoonlijke arts raadplegen voor specifieke toepassingen bij zijn individuele problemen. De informatie die hierin gepresenteerd wordt, is op geen enkele manier bedoeld als vervanging van medische diagnostiek en/of behandeling. Indien u vragen heeft over uw gezondheid, raadpleeg dan een medisch bekwaam persoon.