Botkanker is geen kanker, maar een vorm van necrose 

Functie van het bot

De botten geven structuur en stevigheid aan het lichaam. Het dragende stuk van de botten is het buitenste gedeelte dat ook het beenmerg bevat. In het botweefsel liggen verschillende mineralen opgeslagen, zoals calcium en fosfor die de botten sterk houden. Het buitenoppervlak van de botten wordt door het botvlies of periost bekleed, dat net als een spalk ondersteuning geeft aan het bot. In het botvlies zitten zeer veel zenuwen. De botten monden uit in de gewrichten die bij elkaar gehouden worden door pezen en ligamenten en de botten in het gewricht worden afgedekt met kraakbeen. Het stevige kraakbeen vermindert de wrijving tijdens de beweging van de gewrichten en wordt afgedekt door het perichondrium of het equivalent van het botvlies. Zowel de botten, het kraakbeen, de ligamenten en pezen behoren tot het nieuw mesodermale kiemblad en worden vanuit het hersenmerg aangestuurd. De voornaamste conflictinhoud bij het bewegingsapparaat is een eigenwaarde-inbreuk conflict (EWI).

Elk deel van het motorisch bewegingsapparaat heeft een eigen nuance. In het lichaam stemt het bewegingsapparaat overeen met het zelfvertrouwen. Zware EWI-inbreuken op je eigenwaarde slaan neer op het hardste gedeelte van het bot. Osteoporose en botkanker (diagnoseschokken) zijn het gevolg hiervan. Dr. Hamer meldt dat nieuw mesoderm een uitzondering is en niet altijd voorafgegaan wordt door een dramatische en geïsoleerde conflictschok die typisch is bij kanker op oud mesoderm en endoderm. De biologische zinvolle speciaalprogramma’s kunnen ook opgestart worden door niet-dramatische, sluipende of knagende ervaringen die het individu beleeft. 

Het rode beenmerg in de botten produceert de meeste bloedcellen, inclusief erytrocyten of rode bloedcellen, leukocyten of witte bloedcellen en trombocyten of de bloedplaatjes. De meeste beenderen van de ledematen bevatten voornamelijk geel beenmerg, dat voor het grootste deel uit vet bestaat. Als het lichaam echter grote hoeveelheden bloed verliest, wordt geel beenmerg omgezet in rood beenmerg, om de productie van de bloedcellen veilig te stellen. Osteocyten zijn de ‘volgroeide botcellen’ en osteoblasten zijn de ‘onvolgroeide botcellen’ en beide zijn de belangrijkste cellulaire bestanddelen van het bot. Osteoblasten zijn botopbouwende cellen die ook het callus vormen, wat nodig is voor botherstel, zie ook dentine of tandbeenproducerende odontoblasten. 

Elk deel van het skelet heeft zijn conflictinhoud (Arjen Lievers)

• Schedel en wervelkolom: een intellectueel moreel eigenwaarde-inbreuk conflict. Het conflict kan worden veroorzaakt door gefaald te hebben op het gebied van een intellectuele opdracht bv. op school of op het werk, door een vergissing te begaan of door neerbuigende of kleinerende opmerkingen van leraren, coaches, werkgevers, collega’s, een ouder of een partner, waardoor een persoon zich traag van begrip voelt of dom. Men ervaart ongerechtigheid, onvrede, onvrijheid, oneerlijkheid, ondankbaarheid, onfatsoenlijkheid, intolerantie en ontrouw. Mensen met een beroep dat veeleisend is op intellectueel gebied zoals geleerden, academici, schrijvers en anderen, van wie de eigenwaarde gebaseerd is op hun intellectuele prestaties, of mensen die academisch gezien overambitieus zijn, zijn gevoeliger om het conflict te ervaren. Je kan ook jezelf de put in praten: ‘Ik ben een idioot!’ of ‘Ik ben niet slim genoeg!’, kan leiden tot een zelf aangepraat eigenwaardeverlies. De angst om te falen kan het conflict al activeren, of iets dat onverwacht als onrechtvaardig wordt ervaren: ‘Dit is niet eerlijk’, is ook van invloed op de schedel en de wervelkolom.
• Gezichtsbeenderen: een eigenwaarde-inbreuk conflict i.v.m. iemands uiterlijk of reputatie.
• Oogkas: een eigenwaarde-inbreuk conflict gerelateerd aan de ogen, bv. na een operatie: ‘Je lijkt wel een monster!’
• Kaak: het niet van je af kunnen bijten, letterlijk of figuurlijk, of het niet kunnen toebijten.
• Gehoorbeentjes en slaapbeen: een eigenwaarde-inbreuk conflict geassocieerd met de oren of gehoorverlies.
• Schouders, bovenarm en sleutelbeen: een eigenwaarde-inbreuk conflict met betrekking tot een relatie, zoals gefaald hebben als partner, ouder, zoon, dochter, collega, vriend of teamgenoot, dat vaak in verband wordt gebracht met schuld en zichzelf de schuld geven. Ook het niet kunnen of niet mogen vasthouden, omarmen of knuffelen. Een slechte prestatie, bv. op sportief gebied zoals in de sporten volleybal, handbal, golf of hockey, is ook van invloed op de schouder, omdat de actie vaak daarmee moet gebeuren. Of het zich gewoon schuldig voelen.
• Ellebogen: een eigenwaarde-inbreuk conflict waarbij de elleboog betrokken is, bv. in de sporten tennis of squash. Ellebogen zijn het equivalent van de knieën: een conflict van een niet bevredigde ambitie zoals het bespelen van een muziekinstrument bv. viool of cello of werkgerelateerde activiteiten. Ook het niet in staat zijn om een persoon of een huisdier te omarmen of vast te houden. Bewegingen geassocieerd met de elleboog: het niet kunnen slaan of van zich afweren.
• Pols, handen en vingers: handigheidsconflicten veroorzaakt door het falen bij een handmatige taak of door een slechte uitvoering met de handen. Het gevoel van zich onhandig te voelen. Mensen van wie het zelfvertrouwen voornamelijk afhangt van hun prestaties met de handen, taken die met de handen uitgevoerd worden en mislukken, wat vaak voorkomt bij perfectionisten. Mensen van wie het beroep een fijne motoriek vereist zoals chirurgen, mondhygiënisten of juweliers, en vingervlugheid zoals typen, handwerken, een muziekinstrument bespelen bv. de gitaar of de piano, zullen eerder lijden aan dit type eigenwaarde-inbreuk conflict. Ook het gevoel van iemand slecht behandeld te hebben of een zaak verkeerd te hebben aangepakt. 
• Ribben en borstbeen: een eigenwaarde-inbreuk conflict veroorzaakt door bv. de diagnose borstkanker, een borstamputatie of een hartaandoening.
• Thoracale en lumbale wervelkolom: een centraal eigenwaarde-inbreuk conflict, dat het wezen van de persoon onderuithaalt door bv. een vernederende of mensonterende behandeling. Het gevoel van onder het leven gebukt te gaan of zich vernederd of klein te voelen. De lage rug wordt ook geassocieerd met een gevoel van niet-ondersteund te worden, niet geback-upt te zijn door een familielid, partner, vriend, leraar, collega of werkgever. Lasten dragen die niet van jou zijn. Het gevoel hebben van de druk niet meer aan te kunnen. Een kankerdiagnose gerelateerd aan het gebied van de thorax zoals longkanker of de lumbale wervelkolom zoals prostaatkanker, nierkanker, darmkanker of constante pijn zoals buikpijn of menstruatiepijn hebben invloed op de dichtstbijzijnde wervels. Een lokale eigenwaarde-inbreuk als gevolg van diagnoseschokken. 
• Bekken en schaambeen: seksuele eigenwaarde-inbreuk conflicten. Seksueel misbruik, erectiestoornissen, het niet presteren zoals verwacht, erachter komen dat de partner een affaire heeft, seksuele afwijzing, zich onder de gordel gedevalueerd voelen, niet zwanger raken, miskramen, een hysterectomie of een verwijdering van de baarmoeder, de diagnose van prostaatkanker, een prostaatoperatie of urine-incontinentie zouden het conflict kunnen uitlokken.
• Staartbeen  en heiligbeen: een eigenwaarde-inbreuk geassocieerd met de billen. Seks van achteren die als vernederend wordt ervaren, pijn tijdens geslachtsgemeenschap, lokale symptomen zoals aambeien, chronische diarree, vaginale droogheid.
• Het zitbeen: het onvermogen om iets te bezitten, want figuurlijk ‘zitten’ wij op iets dat ons toebehoort, om het te beschermen, het niet in staat te zijn om iets ‘uit te zitten’, niet in staat zijn of niet toegestaan worden om op zijn plaats te zitten zoals een bureau, auto, fiets, motorfiets of paard. Het conflict kan ook betrekking hebben op een persoon die we willen ‘bezitten’ of ‘grijpen’.
• Heup en dijbeenhals: een situatie niet kunnen verdragen vanwege onverwachte of voortdurende hoge eisen: ‘Dit is te veel om te dragen!’, ‘Ik kan het niet aan!’, ‘Ik kom hier niet doorheen!’. Het dijbeen is gekoppeld aan een fysiek prestatieconflict. Iets niet kunnen doorstaan of doorzetten.
• Knieën en onderbenen: fysieke prestatieconflicten, een conflict van onvervulde ambitie of erkenning, bv. moeite hebben met lopen of traplopen, iets of iemand niet kunnen bijbenen, een slechte prestatie in de sport leveren zoals een wedstrijd verloren hebben, op de reservebank gezet worden, vernederende opmerkingen van een instructeur of coach, niet voldoen aan onze normen of de verwachtingen van een coach, ouder of echtgenoot, zich minder mobiel voelen tijdens de zwangerschap of vanwege het hebben van overgewicht.
• Voeten, enkels, hakken en tenen: het niet kunnen lopen, rennen, springen, dansen of balanceren of het niet in staat zijn om iemand weg te schoppen ter verdediging. Iemand of een situatie niet kunnen uitstaan. De onderkant van de hiel is gekoppeld aan het niet kunnen ‘verpletteren’ van een persoon of een situatie.

Het biologisch conflict in relatie tot botkanker

Dat zijn zware eigenwaarde-inbreuken ofwel EWI genoemd die te maken hebben met het verlies van eigenwaarde. Een gegeneraliseerde EWI kan veroorzaakt worden door valse beschuldigingen, vernederingen, grove beledigingen, scheldwoorden of soms ook kleinere opmerkingen. Een fysiek misbruik zoals mishandeling of seksueel misbruik kan ook een ernstig EWI veroorzaken, zoals het falen op school, op het werk, in een relatie met betrekking tot de partner of als ouder tot het kind of omgekeerd, maar ook door slechte prestaties zowel op intellectueel, artistiek of atletisch vlak. 

Andere gegeneraliseerde EWI’s kunnen veroorzaakt worden door schuld of schaamte. Mensen zijn in staat zichzelf een eigenwaarde te geven door de manier waarop we onszelf waarnemen. Je creëert een mentale aanleg voor gegeneraliseerde EWI’s als je herhaaldelijk blijft zeggen: ‘Ik ben een mislukkeling, ik ben niets waard, ik zal nooit slagen, enz.’. Kinderen en ouderen zijn hiervoor kwetsbaarder. Het verlies van status, het op pensioen gaan, ziekte of een letsel kan het subjectieve voelen laten ontstaan in de trend van: ‘Ik kan het niet maar aan’. Een hogere leeftijd bereiken waarbij je denkt: ‘Ik kan het niet meer aan omdat ik niet meer zo goed ben als vroeger’, of de gedachte: ‘Ik word oud en nutteloos’, kunnen sterke EWI’s veroorzaken. Een vriend verliezen waarbij men zich nuttig en gewaardeerd voelde, kan eveneens een EWI veroorzaken. 

Een gelokaliseerd eigenwaarde-inbreuk conflict (zie lokalisatie) is gerelateerd aan een specifiek deel van het lichaam. Een slechte artistieke of atletische prestatie komt bv. overeen met de handen of benen. Een eigenwaarde-inbreuk conflict kan ook ontstaan bij de diagnose van kanker zoals dikke darmkanker, prostaatkanker, borstkanker, een negatieve prognose: ‘Je zult nooit meer kunnen lopen’, de verwijdering van een orgaan zoals mastectomie of borstamputatie of continue lokale pijn die correleert met het dichtstbijzijnde bot of gewricht. Ter vergelijking: een matig eigenwaarde-inbreuk conflict heeft betrekking op de dichtstbijzijnde lymfeklier of spier.

Men gelooft iemand slecht behandeld te hebben, een zaak verkeerd te hebben aangepakt of iets verkeerds te hebben gedaan. Perfectionistisch ingesteld zijn en ervaren dat je gefaald hebt met een bepaalde activiteit. Geloven dat je na een breuk een zwakke plek hebt die je niet meer optimaal kan gebruiken.

Heel veel mensen die moeten werken voor een veeleisende baas, zoals iemand die aan je bureau komt staan en jou zegt hoe je je werk moet doen, zijn onderhevig aan dit type EWI. En eigenlijk weet je het beter dan je baas, maar zij staan hoger in rang en dus moet jij je rolletje spelen. Maar in jezelf ben je conflictactief en zeg je: wacht maar tot ik op pensioen ga, dan gaat het gebeuren. En wat gebeurt er dan? Ze gaan op pensioen, wat in feite een conflictoplossing is, na een conflictactieve fase van wel misschien dertig jaar. Wat gebeurt er dan werkelijk? Ze gaan in herstel en krijgen botkanker. O wat is dat toch tragisch, deze persoon heeft zo lang gewerkt en kan eindelijk op pensioen gaan maar binnen twee jaar is hij dood. Dat is zo typisch. Een ander voorbeeld bij oudere mensen: de devaluatie die zich inzet rond de pensioenleeftijd, omdat ze een goed werk hebben gehad. Ze werden zeer gewaardeerd in de arbeidsmarkt, komen uit die arbeidsmarkt en voelen zich net een uitgewrongen citroen en zijn zogezegd niets meer waard en afgeschreven. Botkanker of osteoporose worden vaak vastgesteld bij mensen die op pensioen gaan.  

Opmerking: bij botkanker is er gevaar voor vicieuze cirkels, omdat de pijn in het botstelsel een nieuw eigenwaardeconflict uitlokt, zoals bepaalde ambities niet meer kunnen uitvoeren door de pijn. Pijn zien als iets dat fout zit in het lichaam omdat je geen kennis hebt over de vijf biologische wetten, roept een self fulfilling prophecy op. Het besef dat pijn hoort bij genezing en jou tot rust aanmaant, laat de pijn draagbaarder worden. De lateraliteit of handigheid is hier van toepassing. Voor een rechtshandige betekent dat dat de rechterzijde de partnerzijde is en de linkerzijde de moeder/kindzijde. Bij linkshandigen is het net andersom.

Medische diagnose- en prognoseschok als belangrijke oorzaak van botkanker

De mededeling: ‘Je hebt een kwaadaardige borstkanker in stadium 4’.

Een zware shock voor de patiënt, wat leidt tot een doodsangstconflict. De subjectiviteit van hoe de conflictschok ervaren wordt door het individu, is bepalend welk nieuw biologische speciaalprogramma er gestart wordt. Dit noemen we de diagnoseschok. De meest voorkomende kankers zijn long- en darmkankers. Het gevolg van de kankerdiagnose kan zijn: ai, ik heb maar een half jaar meer te leven, ik ga iedereen tot last zijn, mijn vorig leven is gedaan en ik ben niets meer waard. De schok van de diagnose van botkanker, met als resultaat de zogenaamde uitzaaiing volgens de moderne medische geneeskunde. Maar dit klopt niet, het zijn in feite twee aparte programma’s: een nieuwe kanker als gevolg van de eerste diagnose of prognose. 

Wanneer iemand kanker heeft, wordt het verlies van botweefsel meestal gediagnosticeerd als een ‘osteolytische botkanker’ of ‘botmetastase’, hoewel er geen tumorgroei is in deze helingsfase. In de meeste gevallen wordt het eigenwaarde-inbreuk conflict veroorzaakt door de diagnose van de primaire kanker zelf of door een negatieve prognose: ‘De kanker is ongeneeslijk’, of door de slopende neveneffecten van kankerbehandelingen zoals chirurgie, bestraling en chemotherapie. Dit is de reden waarom botkanker naast long- en darmkanker de meest voorkomende secundaire kanker is. Doorgaans ontwikkelt de botkanker zich dicht bij de plaats van de primaire kanker: ‘Nu ben ik daar nutteloos!’. Dus in het borstbeen en/of de ribben bij borstkanker of in de onderrug bij prostaat- of darmkanker of in de borstwervels bij longkanker.

De conflictactieve fase

Alle botten zijn nieuw mesoderm, dus in de conflictactieve fase is er weefselafname. Er gaat botweefsel weg en dit heet osteolyse (Lyse betekent ‘oplossen’ en Osteo is ‘been’, het oplossen dus van het been of de afbouw van botweefsel). In de conflictactieve fase is er weefselafname en het getroffen bot ontkalkt. Daardoor ontstaan er gaatjes in het bot, het bot ulcereert of verzweert van binnenuit. Hierdoor ontstaat necrose van het bot. Het is niet zoals je valt en je heup breekt, nee het is precies andersom: je breekt je heup waardoor je valt. Dat breken voel je niet, het vallen wel met als gevolg een pijnlijke heup. Zo hebben mensen die lang conflictactief zijn veel last van breuken. Het bot is niet sterk genoeg en er ontstaat ‘osteoporose’. De locatie van de osteolyse wordt bepaald door het exacte type eigenwaarde-inbreuk conflict. De mate van de osteolyse wordt dan weer bepaald door de intensiteit van het conflict. 

Bij osteolyse of ontkalking van het bot (botkanker is ook ontkalking van het bot) verhogen de serumcalciumspiegels in het bloed, te vergelijken met hypercalciëmie gerelateerd aan de bijschildklieren. Door het botverlies is er ook verlies van het beenmerg dat samen optreedt met de osteolyse van het bot. Daardoor veranderen de bloedparameters en ontstaat er anemie gevolgd door leukemie, wanneer het conflict is opgelost.

De helingsfase van het bot: genezing van botkanker

Tijdens de helingsfase wordt het bot gereconstrueerd met callus. Dat is zacht nieuw botweefsel waarin stafylokokken, die gespecialiseerd zijn in het herstellen van botweefsel, actief zijn. De callus wordt gevormd door de botopbouwende osteoblasten (odontoblasten bij herstel van de tanden) en deze hardt uit tot een stevige callus waarmee het bot zich herstelt. De onwetendheid van de medische wereld verwart de zachte callus met pus en gaat dit vervolgens verwijderen. Ze stellen een zogezegde ‘infectie’ met stafylokokken vast, zich niet realiserend dat deze nuttige bacteriën essentieel zijn voor de genezing van het bot. Als deze bacteriën door antibioticamisbruik zijn uitgeroeid, zal het bot nog herstellen, maar biologisch gezien gebeurt dit niet optimaal en zal het hele proces langer duren. 

Tijdens het hoogtepunt of de Epileptoïde crisis wordt het hersenoedeem en het oedeem rond het genezende bot of gewricht uitgedreven. Dit vermindert zowel de zwelling als de pijn. De Epileptoïde crisis presenteert zich als de typische ‘koude dagen’, met rillingen, koud zweet en een ongemakkelijk gevoel. Op het einde van de genezingsfase is het bot volledig hersteld. 

Wanneer de genezing van de gewrichten, zoals de handen, vingers, heupen, knieën of schouders, wordt verlengd omwille van conflictrecidieven, kunnen er benige botuitsteeksels ontstaan dat men osteofyten noemt. Dit ontstaat meestal langs de randen van het bot waardoor het bewegingsbereik ook wordt ingeperkt. Hielspoor is bv. ook een kleine, benige vergroeiing aan de onder- of achterkant van de hiel en ontstaat nadat het lokale eigenwaarde-inbreuk conflict is opgelost. 

Soms spreekt de medische wereld over bottuberculose. Dit klopt echter niet omdat tuberculose-schimmelbacteriën nooit actief zijn in nieuw mesoderm waartoe het bot behoort. Tuberculaire afscheiding kan afkomstig zijn uit het corium of de lederhuid die behoort tot het oud mesoderm, waar deze schimmelbacteriën wel actief zijn. De lederhuid heeft te maken met een aanval op de integriteit, een aanval zoals een klap, een val of bezoedeling. Als dit conflict opgelost is, worden tuberculose-schimmelbacteriën geactiveerd om de kanker uit de lederhuid af te breken, wat in het helende bot kan lekken. 

De heling van botkanker behoort tot de pijnlijkste genezingsfasen die er zijn

Boven op het bot ligt er een vlies, namelijk het botvlies of periosteum. Door dit botvlies lopen er allerlei zenuwen, dus wanneer de inflammatie begint om het bot te herstellen, wordt de periostale laag die het bot bedekt door de zwelling opgerekt. Precies dit oprekken veroorzaakt hevige botpijnen. Het is de zachte callus of het herstelweefsel dat groter is dan het botweefsel zelf, dat het periostrum oprekt en de pijn veroorzaakt. Om dezelfde reden is reuma ook zo pijnlijk. Verder is het botvlies ook de steun van het bot. Door de toegenomen zwelling en het vocht komt het botvlies losser waardoor het bot steun verliest en iets gemakkelijker kan breken. Normaal is er tijdens de conflictactieve fase geen reëel risico op fracturen tenzij de osteolyse van het bot zeer ernstig is omwille van een zwaar eigenwaarde-inbreuk conflict. 

Het biologisch doel van de hevige pijn is een noodzakelijk onderdeel van de genezing, omdat het de mens dwingt te rusten om een spontane fractuur te voorkomen. Wanneer de wervelkolom betrokken is, raadt Dr. Hamer sterk aan dat de patiënt in bed blijft, om de ruggengraat niet verder te belasten en daardoor mogelijk een ruggenwervel te breken, wat resulteert in paraplegie. De hevige pijn die gepaard gaat bij het genezen van het bot kan soms maanden duren. Zelfs nog langer indien er sprake is van conflictrecidieven. Het is belangrijk om het individu met botkanker juist te informeren zodat hij zich kan voorbereiden op de pijn, waardoor deze verdraagzaam wordt dankzij de kennis van de 5 biologische natuurwetten. Als je niet weet wat er aan de hand is, verandert de pijn in lijden. Erkennen dat de pijn een teken van genezing is, kan nieuwe eigenwaarde-inbreuk conflicten, die worden veroorzaakt door de pijn zelf, voorkomen. Zo vermijd je het gevaar van vicieuze cirkels!

Weefsels van nieuw mesodermale afkomst gaan tijdens de conflictactieve fase gepaard met weefselafname. Het conflict gaat steeds om eigenwaarde-inbreuken zoals: ‘Ik ben niet goed genoeg’. Daarmee ontken je wie je werkelijk bent en doe je je eigen ziel veel pijn aan. In de genezingsfase ontstaat heropbouw van het weefsel en dit is meer dan voorheen. Het speciaalprogramma geeft een permanente verbetering en je wordt sterker, letterlijk sterker, wat gepaard gaat met vermoeidheid en hevige pijn. Er kan ook koorts, maximaal 39,5°C, voorkomen en de epicrisis is vaak onopgemerkt, want dit zijn in feite de ‘koude dagen’. Het programma zorgt ook voor een transformatieproces: wanneer je midden in de pijn zit is het heel lastig.

De pijn helpt je te doorvoelen wat je jezelf hebt aangedaan tijdens de conflictactieve fase van het EWI. Dit zijn vaak onbewuste processen, met als doel dat je kan ervaren dat je het wel zelf kan. Het helpt je om jezelf te accepteren zoals je bent, want je kan pas iets veranderen en je eigenwaarde opwaarderen wanneer je het eerst hebt geaccepteerd. Dit zijn enorme groeiprocessen: je bewust worden van je eigen creatieve vermogens en deze gebruiken voor jezelf. In die zin word je sterker als de genezingsfase het einde nadert. Botkanker helpt jou om voor jezelf te kiezen en jezelf op de eerste plaats te stellen.

Iatrogene osteosarcoom als gevolg van de behandeling

Hierbij is het belangrijk om de genezing te begeleiden. Deze nooit puncteren, ook niet voor verkennende puncties. Puncties veroorzaken het lekken van de zachte callus naar het omliggende weefsel. Een punctie is biologisch gezien een aanval op het lichaam, waardoor er een zeer groot iatrogeen osteosarcoom ontstaat, te vergelijken met spiersarcoom en bindweefselsarcoom. In de medische wetenschap wordt een osteosarcoom bestempeld als een kwaadaardige botkanker. Echter zonder de punctie zou het omliggende weefsel van deze ‘bandcallus’ gewoon wat gezwollen zijn, omdat er enkel wat vloeistof uit de zwelling of het oedeem kan lekken, maar geen callusvocht. 

Naast het creëren van een iatrogeen osteosarcoom als gevolg van een behandeling, leidt het lekken van callus in het aangrenzende weefsel tot een verdere ontkalking en uiteindelijk tot het uiteenvallen van het aangetaste bot. Bij een punctie van de ribbenkast kan er callus lekken en in de borst vloeien.  Het eigenwaarde-inbreuk conflict met betrekking tot de ribben van de borstkas, wordt meestal veroorzaakt door de diagnose van borstkanker. Als in de borst uitgeharde callus wordt gevonden als gevolg van een ribpunctie, wordt dit meestal gediagnosticeerd als een uitgezaaide borstkanker. Nochtans is deze weefselgroei veroorzaakt door medisch handelen– en ontstaat een iatrogeen osteosarcoom dat niet tot het borstweefsel behoort. Een mastectomie of het verwijdering van de borst en chemokuren zijn de standaard therapieën bij dergelijke diagnoses, wat leidt tot additionele eigenwaarde-inbreuk conflicten bij de vrouw die niet bekend is met de Germaanse geneeskunde. 

Een mediastinaal osteosarcoom ontstaat wanneer callus uit een thoracale (borst-)wervel in het mediastinum lekt. Dit is met name gevaarlijk omdat het uitgeharde callusweefsel het hart (vergelijkbaar met een harttamponnade), de luchtpijp, de longen of de bloedvaten die door het mediastinum lopen in de verdrukking kan brengen. Callus die wordt aangetroffen in de buurt van de bronchiën wordt vaak gediagnosticeerd als een kleincellig bronchiaal carcinoom. In werkelijkheid zijn deze ‘kleine cellen’ callusweefsel. Dr. Hamer adviseert om de callus in het mediastinum operatief te verwijderen om complicaties te voorkomen. In het geval van een osteosarcoom rond de knie resulteert dit meestal in een amputatie van het been. 

Opmerking: zolang de helingsfase aanhoudt, zal de botpijn na een amputatie zich laten voelen als fantoompijn, alsof het bot er nog steeds is. Dit houdt in dat het geamputeerde deel alsnog leukemie heeft, totdat ook op emotioneel vlak en hersenniveau de heling volledig voltooid is. Fantoompijnen komen ook voor bij iedere terugval of recidief in het conflict! Hetzelfde geldt voor reumatische fantoompijn met langdurige conflictactiviteit van een ernstig scheidingsconflict gerelateerd aan het botvlies.

Osteosarcoom als genezingsproces van botkanker, wat in feite necrose is

Onder normale omstandigheden, wanneer het bot of gewricht geneest, hoopt de zachte callus zich ook op buiten het bot, onder het beschermende schild van het botvlies. Deze callusvorming, die op een röntgenfoto als wit wordt weergegeven, vormt een tijdelijk, natuurlijk ‘manchet’ rondom het bot, met als bedoeling om het aangetaste botsegment te stabiliseren terwijl de genezing op gang komt. Toch wordt deze ‘callusgroei’ in de conventionele geneeskunde beschouwd als botkanker, vergelijkbaar met botkanker in de conflictactieve fase. Een tumor in het dijbeen, het bekken, het opperarmbeen of in de ribben wordt over het algemeen geclassificeerd als Ewing-sarcoom.

Dus je krijgt iets wat heet: osteosarcoom. Dit is in feite niet correct, want het is gewoon herstelweefsel van het bot dat behoort tot nieuw mesoderm. Het osteosarcoom dat in feite uit ‘herstelcallus’ bestaat wordt wat groter om het bot te herstellen en zal verdwijnen als het bot volledig is genezen. Dit is de meest pijnlijke ‘kanker’ die je kan hebben. Eigenlijk mag je het geen kanker noemen, het is gewoon herstelweefsel dat nu eenmaal nodig is om de gaten in het bot weer te vullen. En waarom is dit zo pijnlijk? Omdat het bot hard is en niet kan uitzetten en het sarcoom gaat tussen het bot en het botvlies zitten, wat zorgt dat het botvlies, waar al de zenuwen doorheen lopen, uitzet. Vergelijk het met de snaren van een gitaar, waarbij je vanuit het klankgat met je vuist zou omhoog gaan en de snaren naar omhoog duwt. Dit is een zeer pijnlijke fase in de genezing. Maar die pijn is nodig, omdat het nieuwe bot, wat callus heet, als een soort pleister is dat nog niet is uitgehard. Wanneer je op dit moment wel nog zou kunnen bewegen, dan gaat deze botverharding rare uitsteeksels vertonen. Het beste wat je kan doen, is dus stilliggen, wat mogelijk is door de hevige pijn. Omdat die herstelweefsels dus tegen de zenuwen duwen, zorgen deze ervoor dat je stilligt en het bot zo kan herstellen. 

Er is geen therapie, het lichaam geneest gewoon vanzelf en herstelt het bot. Het is belangrijk om dit te begeleiden door erop te vertrouwen dat het bot ondanks deze pijn aan het herstellen is. Meestal duurt deze hevige pijn tussen de 6 à 8 weken, afhankelijk van hoelang en intens de conflictactieve fase is geweest. Het zijn helse pijnen, maar op een dag sta je gewoon terug op uit je bed. Het enige wat bij deze genezing echt belangrijk is, is dat je voldoende eiwitten binnenkrijgt, want de stafylokokken hebben deze eiwitten nodig. Als alles te snel gaat, wordt de pijn zeer heftig. In dit geval kan je alkaloïden innemen. Alkaloiden zijn alle stoffen die eindigen op ine, zoals cafeïne, theïne, morfine, cocaïne. Veel koffiedrinken is heilzaam bij de genezing van het bot. 

Dit is gewoon een zinvol biologisch speciaalprogramma. Maar het doet wel veel pijn. Het ergste is niet de pijn, het ergste is het lijden van het niet weten: waar gaat dit naartoe? Als je weet in welke fase je zit en je weet dat het genezing is, dan wordt de pijn sowieso draaglijker. 

Iets over de mallemolen van het medische circus

Je ziet het osteosarcoom tussen bot en botvlies, met een foute diagnose, want dit is herstelweefsel en geen botkanker. De hele behandeling van een osteosarcoom is dan ook contradictorisch. Een osteosarcoom op de rug kan een tijdelijke verlamming veroorzaken, omdat het gezwel (wat in feite een gezwel en een inflammatie is) op de zenuwen duwt. Hierdoor is er geen elektrische communicatie meer, waardoor de onderkant verlamt.  Het gaat hier om tijdelijk reparatieweefsel, dat weer verdwijnt wanneer het zijn functie heeft volbracht.  Zo’n verlamming is zeer confronterend. Je wordt ’s ochtends wakker en je hebt jezelf bevuild. Ook hierdoor kunnen nieuwe conflicten ontstaan, zoals een bezoedelingsconflict. Als je niet weet waar je zit in het biologisch programma is dit heel confronterend.

Maar wat doet men? Men denkt dat het probleem te maken heeft met immobiliteit, waardoor de schakels, in dit geval schakel 8 en 9, worden vastgezet. Deze locatie duidt op een dominant eigenwaardeconflict, wat je kan vergelijken met de betekenis van een zilverrug voor gorilla’s: deze slaan op de rug van een andere gorilla om hun dominantie te bevestigen. Zoals men in het Engels zegt: ‘Can’t shake the monkey off my back’. 

En dan worden er pinnen en schroeven gebruikt, waardoor het voelt alsof je op een blikken doos ligt, wat absoluut niet nodig is. Integendeel zelfs, er wordt hier door het periostrum geboord, een gebied dat vol zenuwen ligt en dat doet extra pijn. Je mag geen steen gooien naar de arts, want die doet zijn best gegeven zijn kunnen. Hij kent niets van de Germaanse geneeskunde en ziet metaforisch het lichaam als een machine, die niet goed meer functioneert Men ziet dit als een defect, maar dit klopt in feite niet, want de natuur in het lichaam heeft zijn eigen programma’s en deze moeten gerespecteerd en begeleid worden op de juiste manier. 

Wat gebeurt er vervolgens in het medische circus? Dan kom je in de protocollen terecht die op wereldniveau werden beslist. Ik noem dit de drie S’en van de sissende slang, Caduceus. Eerst doen ze een operatie om dat sarcoom weg te halen en daarna volgen de bestralingen. Beeld je dat maar eens in, net na je operatie waarbij ze bouten en schroeven in je rug hebben gestopt. Ongeveer 12 dagen daarna, moet je weer op zo’n ijzeren tafel gaan liggen, om een scan te laten maken. Maar met die ijzeren pinnen in jou, verga je gewoon van de pijn. Om die pijn te kunnen verdragen geeft men morfine, een alkaloïde, wat je terugbrengt naar de conflictactieve fase. Wat doet de conflictactieve fase van nieuw mesoderm? Inderdaad, terug vermindering van het weefsel, met als gevolg minder bot en osteolyse en die pinnen komen dus los. Gevolg: opnieuw opereren en een extra bout toevoegen. Dit is een pure lijdensweg voor deze mensen.

Verschillende soorten morfine worden toegediend als het veel pijn doet, o.a. via een baxter. Wat gebeurt er hierdoor? Morfine werkt in op de gladde spieren en je darmen vallen stil, want die bestaan uit gladde spieren. Je krijgt opstoppingen en kan niet meer naar het toilet gaan. Je moet je maar eens inbeelden hoe moeilijk het is om te duwen en proberen je ontlasting eruit te krijgen met zo’n pinnen en bouten in je rug. En laat die pijnstillers nu net verantwoordelijk zijn voor de osteolyse waardoor alles opnieuw begint. Geen probleem zegt het medische circus. We geven je Zometa, een zoledroninezuur. Dit is een ‘geneesmiddel’, dat stoffen bevat die de botafbraak remmen. Dus de morfine brengt je terug naar de conflictactieve fase en Zometa verhardt het bot terwijl je bot juist aan het ontharden is door de osteolyse. Dus beide medicijnen werken elkaar continu tegen. Met als gevolg dat er verdere complicaties optreden, o.a. aan het hart. Hiervoor voeren ze een slokdarmecho uit, waarvoor nieuwe verdovingen nodig zijn. Wanneer het hart goed wordt bevonden, kunnen ze starten met de bestraling en chemo. 

Wat er dan gebeurt is dat er radiatie op het bot wordt gezet om de kanker (of het osteosarcoom), dat in feite gewoon herstelweefsel is, weg te halen. En dit lukt, het herstelweefsel wordt hierdoor vernietigd. Maar dat herstelweefsel is nodig om samen met de geactiveerde bacteriën het bot te genezen. Dat betekent dus dat het osteosarcoom zal terugkomen, want het lichaam wil telkens opnieuw het bot genezen met herstelweefsel, dat foutief osteosarcoom wordt genoemd. Dan zegt het medische circus dat de patiënt hervallen is. Maar het is opnieuw herstelweefsel dat de tijd zou moeten krijgen om zijn werk te kunnen doen. Volgende fase: de kans is zeer groot dat je ook nog eens de diagnose van leukemie krijgt. Maar leukemie is geen enkel probleem, want dit is de herstelfase van het beenmerg, waarbij je extra stamcellen produceert. Maar ook dit wordt gezien als een probleem. Zo was er het geval van een Nederlandse natuurkundige Robbert Dijkgraaf, wiens dochter geconfronteerd werd met leukemie. En het was een zeer zeldzame vorm van leukemie, waar geen behandeling voor was. Gelukkig, want hierdoor leeft ze nog.

Vaak is er een vicieuze cirkel van een nieuwe diagnose met een nieuwe schok en inslag, en een nieuw biologisch programma dat opgestart wordt.

Met als diagnose, de kanker is terug, we gaan nu de chemo opstarten, wat een ware aanslag is met een cocktail van toxische stoffen, zoals mosterdgas. Hierdoor worden allerlei extra weefsels gedood. Het herstelweefsel gaat niet alleen weg, maar ook een groot stuk van het gezond weefsel. En let op de dualiteit: de terminologie ‘gezond weefsel en reparatieweefsel’ is ook fout. Want het reparatieweefsel is in feite ook gezond. Daarna wordt extra medicatie toegediend tegen de bijwerkingen, zoals alkaloïden tegen de pijn. Met als gevolg dat we teruggaan naar de conflictactieve fase. En uiteindelijk sterf je nooit aan kanker, maar door de foute diagnose en verkeerde behandeling. Het lichaam sterft door biological fatigue en zegt: ‘Nu is het genoeg!’.

Daarbovenop is chemotherapie eigenlijkgeen therapie. En de term ‘chemo’ is in feite een mooi woord voor ‘toxo’. Ik heb dus een neologisme bedacht, en ik zou graag hebben dat jullie dit inzicht helpen verspreiden. 

Dr. Geerd Ryke Hamer: “To sell chemotherapy as a ‘therapy’ is most likely the biggest deceit in the history of medicine. Whoever masterminded this chemo-torture deserves a monument in hell.” Chemotherapie verkopen als een ‘therapie’ is waarschijnlijk het grootste bedrog in de geschiedenis van de geneeskunde. Wie het brein is achter deze chemo-marteling verdient een monument in de hel. Een menig die ik heel hard deel! 

Want wat gebeurt er met je lichaam wanneer je belandt in de carrousel van de hangende genezingen? En we spreken dan nog niet eens over de sporen, die al die behandelingen en medicijnen achterlaten. Als je een dokter ziet binnenkomen en je weet dat hij jou pijn gaat doen, dan veroorzaakt dat al een spoor. Ook als je het ziekenhuis verlaat zal je heel waarschijnlijk door een associatie terug in de conflictactieve fase belanden. 

Brecht Arnaert: “Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid, is iemand aan kanker gestorven. Waar men wel aan sterft, is een foute diagnose.”

Welke natuurlijke therapie bestaat er?

Dr. Hamer raadt aan om zoveel mogelijk de conflicten op te lossen samen met de sporen omdat deze snel recidiveren en de aandoening erger maken. 

Affirmaties : ‘Iedereen maakt wel eens fouten’, ‘Ik neem mijn tegenslagen niet meer zo ernstig omdat ik vertrouw op mijn capaciteiten’, ‘Ik vertrouw op mezelf en kijk met zekerheid naar de toekomst’, ‘Ik vertrouw op mijn innerlijke leiding’, ‘Niemand heeft het recht om mij te vernederen’.

Etherische oliën van lavendel, munt, melisse en kamille in verdunde vorm inmasseren. Ojibwa theedrinken.

Noot: het is belangrijk om je stil te houden en te rusten. Uitzieken dus.

Let ook op je voeding. Opteer voor biologisch vlees om de stafylokokken die het bot genezen van voeding te voorzien. Vermijd industrieel bewerkt voedsel en alles wat geraffineerd is. 

Boswellia serrata

De hars wordt uit de bast van Boswellia gewonnen en heeft een ontstekingsremmende werking. Het is een waardevolle boom uit de ayurvedische geneeskunde. Dit hars is sterk ontgiftend en zuiverend voor het bloed. Het bevat de drie reinigende smaken bitter en wrang met een nasmaak op scherp. In de ayurveda wordt deze topplant gebruikt bij allerlei reumatische klachten en werkt het versterkend voor het hart. Boswellia verlicht ook botpijn. Dosering: 1.200 mg tot 1.500 mg van een gestandaardiseerd extract dat 60 tot 65% boswelische zuren bevat, 2 à 3 x per dag.

Met dank aan: Caroline Markolin https: //LearningGNM.com Arjen Lievers https://www.germaansegeneeskunde.nl/index_ziekten_gnm/
Björn Eybl, zielsoorzaken van ziekte: ISBN: 978-3-85052-299-1 Ik kan dit boek aanbevelen om zelfstudie te doen, je kunt het op internet gratis downloaden.
Dr. Geerd Ryke Hamer

Brecht Arnaert: www.arnaerteconomics.com/GEAH