De Germaanse geneeskunde deel 2

In het kort een opsomming van organen en weefsels in de kiembladen

Het binnenste kiemblad of het endoderm:

Daartoe behoort het hele maag-en darm kanaal met uitzondering door latere ontwikkeling gevormde plaveiselepitheel slijmvliezen die naar binnen gestulpt zijn, dat behoort tot het ectodermale kiemblad. Eveneens aan dit weefsel aanverwante organen zoals de pancreas, longblaasjes, lever, baarmoeder of prostaat, speekselklieren en de nierverzamelbuizen. In deze weefsels en organen heb je steeds celtoename tijdens de conflictactieve fase.

Het middelste kiemblad of het mesoderm:

Het mesoderm kunnen we splitsen in twee delen. Tot het oude mesoderm behoren de borstklieren, de vliezen zoals de pleura (borstvlies), peritoneum (buikvlies en pericardium (hartzakje). Het corium (onderhuid) en de zenuwschede van de zenuwen behoren tot het oude mesoderm. In deze weefsels en organen heb je steeds celtoename tijdens de conflictactieve fase. Tot het nieuwe mesoderm behoren de dwarsgestreepte spieren, lymfeklieren, lymfevaten, bloedvaten, bindweefsel, gliaweefsel, skelet, nierparenchym, milt, eierstok parenchym, teelbal parenchym, glaslichaam van de ogen (voor een deel ook ectodermaal weefsel). In deze weefsels en organen heb je celafname tijdens de conflictactieve fase.

Het buitenste kiemblad of het ectoderm:

Daartoe behoren de slijmvliezen van o.a. intima van de coronaire vaten van het hart, baarmoederhals- en mond, melkgangen, bronchiën, larynx, blaas, pancreas, rectum, maag, galgangen, vagina, zaadblaas, nierbekken en de urinewegen. Het plaveiselepitheel van de opperhuid behoort eveneens tot het ectodermale kiemblad.  In deze weefsels en organen heb je celafname tijdens de conflictactieve fase door middel van ulceratie. De alfa-cellen en bèta-cellen van de pancreas behoren eveneens tot het ectodermale weefsel, maar hier zien we alleen functieverlies zonder dat cellen door ulceratie worden weggenomen.

Noot: vele organen waaronder het hart, de longen, de ogen enzovoort bestaan uit weefsels van verschillende kiembladen en dat maakt de situatie iets complexer. Het hart is het meest complexe orgaan van de mens.

Het hersengebied

Dr. Hamer heeft bovendien ontdekt dat elk van de kiembladen vanuit een bepaald gebied in de hersenen wordt aangestuurd. Dr. Hamer nam het volgende waar: enerzijds zijn er tumoren die groeien in de conflictactieve fase en verschrompelen in de genezingsfase. Anderzijds zijn er kankersoorten die in de conflictactieve fase eigenlijk niet kankeren, maar juist gaten maken (weefselafbouw, ulceratie of necrose) en in de genezingsfase weer opgevuld worden met nieuwe botcellen. Botkanker is hier een mooi voorbeeld van. Het zijn in de medische wetenschap tegenstrijdige en schijnbaar onlogische zaken die ze niet kunnen verklaren. Dr. Hamer heeft dit raadsel mooi opgelost door de ontdekking van het ontogenetisch systeem van moeder natuur. Hij ontdekt de adembenemende ordening met betrekking tot het kiemblad, de locatie in de hersenen en de conflictinhoud. Frappant is dat op Dr. Hamer karaktermoord wordt gepleegd terwijl de farmaceutische investeringsmaatschappij de rechten op de ontdekking van Dr. hamer heeft willen afkopen terwijl hij in de Franse gevangenis zat als medisch charlatan. Gelukkig heeft Dr. Hamer dit niet gedaan. 

Even op een rijtje:

1. Endoderm wordt aangestuurd door de hersenstam. 
2. Oud mesoderm wordt aangestuurd door de kleine hersenen. 
3. Nieuw mesoderm wordt aangestuurd door het hersenmerg of de witte stof. 
4. Ectoderm wordt aangestuurd door de hersenschors.

Kiembladen hebben dus een samenhang met drie niveaus:

1. Neurologisch: hersenen en het zenuwweefsel, de verbinding tussen lichaam en geest.
2. Orgaan of weefsel van het fysieke lichaam.
3. Psychologisch: de subjectiviteit van de geest speelt een voorname rol bij de inslag van een shock

Eigenlijk is dat een triniteit. De Germaanse geneeskunde is een geïntegreerde holistische versie. De biologie is de integratie van deze drie niveaus. Dat betekent dat we eerst het concept “biologische schok” duidelijk mogen definiëren. Het gaat over de precieze voorwaarden voor het concept biologische schok, een schok die je leven overhoop zet:

1. Een schok moet totaal onverwacht, onvoorzien zijn. Dat is heel belangrijk, anders kun je het geen schok noemen. 
2. Een schok moet men alleen beleven, je bent in isolatie, en je hebt niet de kans om je indrukken met anderen te delen, te beredeneren, een plaats te geven. Met andere woorden: je kunt niet gehoord worden over hetgeen jou is overkomen.
3. Een schok is acuut, plots op één moment.
4. Een schok kun je op het moment niet logisch plaatsen.
5. Een schok veroorzaakt verwarring, desoriëntatie. Je wilt het een plaats geven, maar het lukt je niet. 

Dus iemand die zegt: “Ik heb veel stress gehad, of veel werk en ik heb er kanker van gekregen”, dat kan niet. Het is een schok die je moet meemaken. Elk hoog acuut, dramatisch en isolatief beleefde conflict shock speelt zich altijd gelijktijdig af op de drie niveaus: neurologisch, psychologisch en fysiologisch. Dat wordt een biologisch conflict genoemd. Als je onder deze voorwaarden een shock of trauma oploopt en je kunt het echt niet plaatsen, aanvaarden of oplossen dan verkeer je in een conflict-actieve fase. Het biologisch conflict (met conflictinhoud) bepaalt op het moment van de conflict inslag de lokalisatie van het opstartend zinvolle biologische speciaal programma in de hersenen. Er ontstaat ergens in de hersenen een set van concentrische cirkels. Dat werd spottend een Hamerse Haard genoemd door de tegenstanders. Deze naam is blijven bestaan, want eigenlijk is het een mooie alliteratie ter ere van Dr. Hamer. Tegelijkertijd bij een conflict inslag is er ook een lokalisatie in een orgaan of weefsel dat met het overeenkomstige gebied in de hersenen correspondeert. Deze Hamerse haarden kan men als “vingerafdruk” van de ziel beschouwen, ze zijn het levende bewijs dat de psyche via de hersenen het lichaam bestuurt. 

Begrip: zinvol biologisch speciaalprogramma (ZBS)

In de Germaanse geneeskunde wordt er gesproken over zinvolle biologische speciaal programma’s in plaats van over “ziekte”. In feite is de “ziekte” de desoriëntatie in de geest die ontstaat na de inslag van de schok in de hersenen en het lichaam. De symptomen ontstaan als de desoriëntatie in de geest is opgelost of aanvaard. Er is nog een reden waarom men in de Germaanse geneeskunde niet praat over “ziekte”. Als je zegt: “Ik ben ziek”, impliceert dat er iets in het lichaam “niet klopt”, “niet functioneert”, “versleten” of kapot is. Dat veroorzaakt een negatieve innerlijke dialoog met je eigen lichaam dat juist hard zijn best doet om jou gezond te maken. Het is zoveel beter om te zeggen: “Ik ben herstellende van een biologisch conflict dat in de geest opgelost is”. Het grote inzicht is: “symptomen (“ziekte”) maken juist onderdeel uit van een proces dat naar gezondheid leidt”.

Chronologisch gezien is er belangrijk onderscheid tussen het ZBS en de symptomen (“ziekte”). Het zinvol biologisch speciaalprogramma begint op het moment van de inslag van de schok en blijft duren tot het einde van de genezingsfase. De meeste “ziektesymptomen”, treden pas op nadat de schok die desoriëntatie in de geest veroorzaakt is opgelost of aanvaard. Op dat moment start de genezingsfase van hetzelfde zinvolle biologisch speciaalprogramma. 

Het ZBS verloopt steeds synchroon op deze drie niveaus (psyche, hersenen en orgaan of weefsel). Het start bij de inslag van het conflict tot er een conflictoplossing komt. Na de conflictoplossing start de genezingsfase die drie stappen kent. De eerste stap is het ontstaan van “warme” symptomen met een subsidie van temperatuur (koorts, ontsteking), vocht en zwelling. Van daaruit ontstaat de genezingscrisis (epicrisis genoemd) dat de tweede stap is.  En de laatste stap is effectief het definitief herstel waarbij men met de dag beter wordt en meer energie krijgt. Eenvoudig uitgedrukt: elke “ziekte” (ZBS) ontstaat door een schok die als conflict ervaren wordt en zich gelijktijdig op de drie niveaus manifesteert: psyche-hersenen- orgaan of weefsel. Kleine schokken veroorzaken “kleine ziekten”, grote schokken veroorzaken “grote ziekten”. 

Een voorbeeld van een kleine schok is bijvoorbeeld een daasvlieg of een wesp dat plots op je gezicht is komen zitten om je te willen steken. Je wordt plots overvallen door een angst. Dat is een kleine schok dat alle criteria bevat voor een biologisch conflict. Het is onverwacht, onvoorzien, hoog acuut, dramatisch en isolatief. Enkele momenten nadien is het insect weggevlogen omdat je met je hand impulsief ernaar sloeg. Omdat de stress van korte duur was ontstaat er geen zichtbare ziekte. Ondanks dit is er wel een ZBS opgestart, maar de tijd is te kort om zichtbare symptomen op te merken. Dat komt omdat er te weinig massa van het conflict is opgestapeld. Zo kleine biologische schokken zijn alledaags, en dit in tegenstelling tot ernstige gebeurtenissen waar wel massa van het conflict wordt opgestapeld. Over deze zware schokken gaat deze reeks over de Germaanse geneeskunde. 

Zware conflicten zijn letterlijk conflicten die je uit het lood slaan, zoals mishandeling, verkrachting, ongeval, bedreiging, verlies van dierbaren, verlies van job waar men totaal afhankelijk van is enzovoort. Onze ratio, intelligentie en logica worden voorbij gelopen op het moment van de inslag van het biologisch conflict. Het gaat over het subjectieve ervaren en voelen. Het gaat voorbij het verstand. Op dat ogenblik starten één of meerdere zinvolle biologische speciale programma’s op. Een ZBS is vanuit biologisch oogpunt gezien bedoeld om de “catastrofe” zo goed mogelijk op te vangen. Door de psychologische schok gaan de hersenen en het lichaam van een normaal modus overschakelen naar een speciale modus. De subjectiviteit van de geest bepaalt de ernst van de schok en de ZBS. 

Kennis van de biologische natuurwetten laten je inzien dat alles in het leven, het lichaam orde en zin heeft. Hedendaags beschouwen we de “ziekte” als een vijand die bestreden moet worden. Omdat we denken dat “ziekte” het tegenovergestelde is van gezondheid. Dat is dualistisch denken. Als je holistisch denkt ga je ontdekken dat de “ziekte” een gevolg is van een biologische uitzonderingssituatie, deel van een overlevingsstrategie van de natuur. Het lichaam staat altijd aan jouw zijde en dit beseffen laat je de natuurlijke samenhang en werking van het lichaam zien en begrijpen. Ieder weefsel, ieder orgaan heeft gewoon een “normaalprogramma” voor het dagelijkse gewone functioneren. Maar ook een “speciaalprogramma” (ZBS) voor een catastrofe dat je uit het lood slaat. Dat zijn de uitzonderingssituaties, de zware conflicten. 

Gevolg biologische schok: je belandt in een conflict-actieve fase

Een normaal evenwichtig leven kent een ritmische afwisseling tussen dagritme (sympathicotonie) en nachtritme (vagotonie). Vago in het Spaans wilt zeggen “lui”. Dat is de fase waarin je begint te geeuwen en het nachtritme, de slaap het overneemt. Een evenwichtige dag- en nachtritme noemt men de normotonie. 

Bij de impact van de schok gaat het normale dagritme niet meer over in een nachtritme. Het dagritme blijft hangen en verlengd zich naar de nacht. Het gevolg is dat je slechter gaat slapen. Deze schok wordt in de Germaanse geneeskunde een “Dirk hamer Syndroom” of DHS genoemd, naar Dr. Hamer zijn zoon. Het syndroom waarbij je start met de conflict-actieve fase. De eerste symptomen van de conflict actieve fase gaan zich manifesteren. Dat zijn geen symptomen zoals een inflammatie, een subsidie van warmte zoals koorts of ontsteking, echte beroerdheid en zwelling. Nee, het zijn eigenlijk vrij lichte symptomen zichtbaar zoals nervositeit, koud gevoel, slecht slapen. Je kunt je probleem niet oplossen, je kunt het geen plaats geven wat er is gebeurd. Tijdens de nacht lig je er ook wakker van. 

Je ervaart koude uiteinden, jouw handen zijn koud, jouw voeten zijn koud, je vingers en de tenen zijn koud. Geen momentopname maar constant zijn ze niet te verwarmen. Daarom dat men de conflictactieve fase ook de koude fase noemt. Het is ook een periode van twijfel, met ups en downs. Je bent bijna bij een oplossing van een probleem en dan toch weer niet en je slaapt er nog een nachtje over en dat kan dagen, weken en maanden en soms jaren duren. Scenario’s die enorm uitputtend zijn. En het is belangrijk dat deze fase zo kort mogelijk duurt om zo weinig mogelijk massa van het conflict op te stapelen. Hoe zwaarder de conflict-actieve fase, hoe zwaarder de herstelfase met kans op infarcten, (de epileptische crisis) daar ga ik later op terugkomen. Het lichaam zal tijdens de conflictactieve fase structurele weefsel veranderingen (fysiologisch) ondergaan. Dit om de geest bij te kunnen staan dit conflict op te lossen (psychologisch) en te overleven tijdens het conflict. De neurologie is de verbinding tussen geest en lichaam. Het gaat over biologische zinvolle speciaalprogramma’s.

Als het conflict wordt opgelost, eindigt dus de periode van twijfels met ups en downs. Dat noemt men conflicto-lyse of conflict-oplossing. Afgekort met CL. Dan is de conflict-actieve fase gedaan. Het verwerken of oplossen van de schokken is een filosofisch gebeuren. Ofwel begrijpen we dat ofwel begrijpen we dat niet en aanvaarden we het. In ieder geval begint dan een nieuwe fase en dat is de herstel of helingsfase. 

Die herstelfase is bijna het omgekeerde van de koude fase. Je hebt je probleem of de desoriëntatie in de geest net opgelost en dan val je “ziek”, het nachtritme gaat verlengen waarbij je overdag vermoeid voelt. Na conflictoplossing gaat het lichaam deze structurele weefselveranderingen die ontstaan zijn tijdens de conflictactieve fase weer in oorspronkelijke staat herstellen en ontgiften. Het lichaam zal dit doen d.m.v. het creëren van symptomen en echte beroerdheid. Dat is de warme fase met “ziekte”symptomen. Dit principe zie je ook bij hard werkende mensen, een heel jaar hard werken onder stress, en op het moment dat je vakantie hebt, val je ziek. Het herstel begint altijd met de warme fase en die is een stuk zwaarder dan de koude fase. Wat zijn de meest voorkomende symptomen?  Inflammatie (koorts of ontsteking), zwelling en vocht, gepaard met pijn en rillingen. 

Maar deze symptomen zijn wel het herstel, niet je vijand dat bestreden moet worden! In de eerste kleinere fase wordt de exsudatieve fase (PCL-A) genoemd waarin de zwelling en de inflammatie groter wordt. Vervolgens krijg je de epileptoïde crisis die zijn functie heeft. En tijdens deze epileptoïde crisis of piek in de genezing kan medische bijstand waardevol zijn mocht dit symptoom levensbedreigend zijn en dus afgevlakt dient te worden. Maar niet bestrijden!  Een epileptoïde crisis (piek in de genezingsfase) kan wel gevaarlijk zijn als de conflictactieve fase te zwaar en te lang geduurd heeft. In dit geval is het afvlakken noodzakelijk om te kunnen overleven. de ziekte duurt langer, maar men geneest dan. Na de epileptoïde crisis krijg je de restitutieve fase (PCL-B) en die heeft ook zijn functie. Dat is het definitieve herstel waarbij het lichaam al zijn weefsels en organen heeft hersteld en eveneens ontgift en versterkt. En dat gebeurt door samenwerking met microben en exosomen. 

 Met dank aan de Germaanse geneeskunde, Dr. Geerd Ryke Hamer, Dr. Arjen Lievers en Brecht Arnaert