De Germaanse Geneeskunde deel 3

Als je een shock of trauma oploopt en je kunt het niet plaatsen of oplossen, dan gaat het lichaam de geest trachten bij te staan om dit conflict of trauma op te lossen. Het lichaam zal daarvoor structurele weefsel aanpassingen creëren om de geest optimaal te kunnen bijstaan in het conflict waarbij het lichaam eveneens kan overleven tijdens de actieve fase van het conflict. Ik heb het eigenlijk over biologische zinvolle speciaalprogramma’s die opgestart worden.

Het grote inzicht is dat vanaf het moment dat in de geest het trauma of conflict wordt opgelost of aanvaard (die de desoriëntatie in de geest heeft veroorzaakt), dan zal het lichaam symptomen creëren om de structurele weefsel aanpassingen weer ongedaan te maken. Dat is wat door onze reguliere geneeskunde wordt gezien als ziektesymptomen die moeten bestreden worden. Echter het lichaam herstelt en ontgift zich juist door het creëren van symptomen waarbij de weefsels zelfs sterker worden. Vandaar dat symptomen uitzieken zo belangrijk is.

Samenvattend kunnen we zeggen dat elke weefselgroei (tumor), iedere weefselafname (necrose in de botten of zweer in de lederhuid) bijvoorbeeld, iedere functie vermindering (bv diabetes) en elke functie vermeerdering (bv schildklier) kunnen begrijpen vanuit het model van de Germaanse geneeskunde. De aanname dat kanker ongecontroleerd “woekert” klopt dus helemaal niet. Kanker is absoluut geen onzinnig proces van wild voortwoekerende cellen, maar is vanuit moeder natuur biologisch gezien een zeer gericht en zinvol proces.

Dr. Hamer ontdekte dat schokken en trauma’s op drie niveaus wordt geregistreerd. Dat is in de psyche, de hersenen en het weefsel of orgaan. Dr. Hamer ontdekte ook dat als een schok wordt geregistreerd in de oude hersenen bijvoorbeeld, dat is de hersenstam en de kleine hersenen, dan ga je zien dat de getroffen organen, (bijvoorbeeld maag- en darmkanaal, baarmoeder, prostaat) er een vermeerdering komt van cellen. Als het gaat over een schok in weefsellagen die met de nieuwe hersenen zijn gecorreleerd, dat zijn de hersenschors en het hersenmerg, dan zie je dat er celafname is. Bijvoorbeeld de pokken is het corium, dat is eigenlijk de lederhuid (oud mesoderm), dat is celtoename. Cellen verzweren tijdens een scheidingsconflict. De verzwering van de opperhuid (ectoderm) dient de functie om de huid ongevoeliger te maken of te vernieuwen in de conflict actieve fase. We zien dit ook bij het botweefsel dat afneemt tijdens de conflictactieve fase. 

Eventjes in het kort:

Ectoderm = hersenschors = celvermindering tijdens de actieve fase van het conflict.

Nieuw mesoderm = hersenmerg = celvermindering tijdens de actieve fase van het conflict.

Oud mesoderm = kleine hersenen = celvermeerdering tijdens de actieve fase van het conflict.

Endoderm = hersenstam = celvermeerdering tijdens de actieve fase van het conflict.

Als het conflict in de geest is opgelost of aanvaard, gebeurd het omgekeerde. In weefsels of organen waar er celvermeerdering was tijdens de actieve fase van het conflict zien we nu celvermindering optreden. In weefsels of organen waar er celvermindering was tijdens de actieve fase van het conflict zien we nu celvermeerdering opstarten. Dat doet het lichaam door middel van symptomen zoals koorts (ontsteking of inflammatie), zwelling en oedeem (vocht).

Als didactisch voorbeeld nemen we vandaag borstkanker onder de loep

Wat moet men dan weten? Men moet weten uit welke weefsellagen de organen zijn opgebouwd. Om het ziektebeeld goed in te schatten en zelfs te voorspellen is het belangrijk te weten dat borstklieren oud mesoderm zijn, terwijl de melkgangen en de tepel met ectodermaal platenepitheel zijn bekleed.

Er zijn nog enkele belangrijke zaken voor diagnose die ik even in het kort opsom. Welk geslacht heeft men, dat is gemakkelijk, want dat zie je gewoon. Vervolgens speelt de lateraliteit of handigheid een cruciale rol. De lateraliteit bepaalt hoe het conflict in de hersenen zal inslaan dat respondeert met het weefsel of orgaan. Het lichaam liegt nooit. Dit betekent dat bij rechtshandigen de rechterzijde de partnerzijde is en de linkerzijde de moeder-kind-zijde. Bij linkshandigen is het net andersom. Dit is een enorm belangrijk gegeven om conflicten en trauma’s op te sporen. En dan heb je ook nog een derde factor en dat is de hormoonstatus. Hoe een shock of trauma binnenkomt is niet hetzelfde voor een baby, een jonge vrouw van 17 of voor een oma van 65. De psychologie van een baby is niet hetzelfde als van een volwassen persoon. Ook de subjectiviteit van de geest speelt een doorslaggevende rol hoe het conflict of trauma zal inslaan. Al deze kleine aspecten zijn net een beetje te gespecialiseerd om dit allemaal uitgebreid te behandelen. Maar als je ziet dat je twee fasen hebt, drie aspecten en nog eens vier weefsellagen kun je er een matrix van maken. Dan zie je de mogelijke combinaties van wat er precies aan de hand is. Dan verkrijg je al redelijk veel ervaring in het diagnosticeren in de Germaanse geneeskunde om precies te weten waar je moet landen. Mijn ervaring is dat de Germaanse geneeskunde altijd klopt, er zijn geen contradicties en aan de hand van de ziektebeelden kun je het conflict, trauma of de initiële shock veel gemakkelijker traceren.

Tijdens de conflictactieve fase heb je niet erg veel symptomen buiten wat koude handen of voeten, slecht slapen of lichte hoofdpijn. Het gebeurt zelfs dat je soms beter voelt en dat komt omdat de weefsels worden aangepast om je geest te helpen het conflict of trauma op te lossen. Het is pas als het conflict is opgelost (desoriëntatie in de hersenen is genezen), dat het lichaam in de herstelfase gaat en dat er symptomen ontstaan. Vooral tijdens de epicrisis, dat is een piek in de genezing, zie je altijd iets van trilling. Deze piek noemt men letterlijk epileptoïde crisis. Het is niet een epilepsie-aanval, maar een epileptoïde, of lijkend op epilepsie. Dat is het belangrijkste punt van de herstelfase. In herhaling, indien deze epicrisis gevaarlijk of levensbedreigend wordt is medisch ingrijpen verantwoord, het symptoom moet afgevlakt worden, maar mag niet bestreden zodat het lichaam zich verder kan herstellen. 

Er zijn dus twee soorten borstkankers: intraductaal (melkgangen) en glandulair (borstklieren).

Laten we eens het voorbeeld nemen van een vrouw dat slecht nieuws te horen krijgt. De politie komt vertellen: kijk mevrouw, zet u je even neer, ik heb geen goed nieuws, uw man is omgekomen in een auto ongeval. Ja de vrouw loopt een shock op en ziet er triest uit. Hoe de vrouw reageert op deze shock is uiterst subjectief. Het hangt dus eigenlijk af van de interpretatie hoe deze shock overkomt. Precies de subjectiviteit van de geest of de eigen perceptie is zo een cruciale factor dat uiteindelijk zal bepalen welk programma er in het onbewuste zal worden opgestart. 

Glandulaire borstkanker

Intraductale borstkanker

Type 1: scheidingsconflict: “Voor wie ga ik nu zorgen?”

Kijk, als die vrouw bijvoorbeeld een echt verzorgend type is, kan zij de logische vraag krijgen: “nu voel ik mij verloren”, ik heb altijd goed gezorgd voor mijn man en nu is hij plots er niet meer. Wat moet ik nu gaan doen? En dat slaat altijd neer op de melkgangen. Dat is één mogelijke reactie. Maar het kan ook zijn dat door het overlijden van die man, doordat zij huisvrouw was en geen inkomen had, dat er zich een nest zorgconflict zal ontstaan van hoe gaan we dat nu redden zonder financiële middelen? En dat slaat op de borstklieren. In beide gevallen zal het neerslaan in de rechterborst bij een rechtshandige vrouw. 

Je ziet op de afbeelding de borstklieren, en van de borstklieren vertrekken de melkgangen naar de tepel. Deze melkklieren zitten in heel de borst verspreid en behoort tot het oud mesoderm en dat betekent dat er celtoename is tijdens het conflict. Maar die melkgangen is eigenlijk ectodermaal weefsel dat naar binnen gegaan is. Het is de bekleding van de melkgangen. Niet de gangen zelf, maar de bekleding van die gangen. Ectoderm wil zeggen dat er celvermindering is tijdens het conflict. 

De conflictactieve fase, de verzorgende vrouw hoort over het overlijden van haar partner, en wordt conflictactief. Wat gebeurt er dan? Dat lumen, de opening van dat melkkanaal wordt groter doordat dat ectodermaal weefsel wordt weggenomen. En wat is de biologische functie daarvan? Dat is om de overtollige melk dat nu niet meer nodig is laten wegvloeien. En ik hoor je nu al zeggen, ja maar, je maakt toch geen melk aan voor je partner. Maar nogmaals, het is niet van belang of een situatie nu echt is ofwel ingebeeld. Het is zo belangrijk te beseffen dat het onderbewuste hierin geen onderscheid kan maken. Als de schok is van voor wie ga ik nu zorgen, dan is het goed mogelijk dat je lekkende tepels krijgt omwille van dat geval. Dit is het type 1 het scheidingsconflict.  

Dus in de conflictactieve fase krijg je ulceratie of verzwering van de melkgang, en dat voel je eigenlijk niet. In de conflictactieve fase voel je bijna nooit iets. En in herhaling: Bij de rechtshandige vrouw zal dat de rechterborst zijn. Soms heb je borstkanker in de twee borsten omdat er twee kruisende conflicten zijn, maar het komt minder voor. 

De postconflictolyse fase, als het conflict in de geest is opgelost, krijg je symptomen (de eerste fase van herstel). Dat weefsel moet hersteld worden, en er komt dus een inflammatie die de bacteriën activeert, ik weet nu niet direct welke bacteriën dat zijn, ik denk dat het ook stafylokokken zijn, stafylokokken behoren tot het ectodermaal kiemblad. En dus die borst wordt dubbel zo groot, door opzwelling, door het vocht. En dan zegt die vrouw, oei ik moet nu naar de dokter. Maar je bent reeds in herstel, maar je weet het niet. Ja zegt die dokter, ja dat is een zeldzame vorm van inflammatoire borstkanker. Ze weten ook niet wat dat is. Maar als je het woord zeldzaam hoort wil dat eigenlijk zeggen: “we weten het niet”.  En we plakken het woord zeldzaam op om iets te kunnen zeggen. En het woord zeldzaam kan er voor zorgen dat de helingsfase onderbroken wordt door het onderbewuste die een andere connotatie geeft aan het woord “zeldzaam” en zegt , ola ik heb iets speciaals!!! En het vervolgens dan in stand houdt. Maar dat is niet zo heel zeldzaam. Want zware scheidingsconflicten in onze tijd, de schokken die wij elkaar bezorgen in onze liefdeloze wereld zoals vandaag, het komt meer voor dan u denkt. 

De bevestiging op neurologisch vlak is er ook, dit is ectodermaal en dat wil zeggen, de hersenschors. Als je de doorsnede van de hersenen gaat nemen, dan ga je hier een Hamerse haard zien op deze foto. De rechterborst moet dan de linkerkant zijn van de hersenen. Soms zie je twee schokken. Trouwens het gebeurd niet zoveel dat er slechts één schok actief is. Meestal heb je twee of drie programma’s lopen, en het is die mikado die je moet kunnen ontwarren. Maar als het een echt scheidingsconflict is, dan voelt het alsof er een stuk van jezelf en van de borst is weggerukt, letterlijk eigenlijk, dat zorgt voor een intraductale borstkanker, maar kun je dat kanker noemen? Eigenlijk niet. 

Type 2: nest-conflict: “Ik sta er nu alleen voor”

Het andere type met betrekking tot een nest-conflict gaat over het omgekeerde. Het zijn de borstklieren die meer melk zouden moeten kunnen produceren omdat er het gevoel is: van dat we financieel niet gaan rondkomen. Ja natuurlijk heeft dat geen enkele zin, dat is een oud evolutionair programma, tenzij je die borstmelk zou aftappen en verkopen, dan ga je misschien nog een beetje extra inkomen hebben, we weten dat dit onzin is. Maar het is het oud programma dat nog actief is. Het is archaïsch. En dat gebeurt dus in de borstklieren, en de borstklieren behoren tot de kleine hersenen. De kleine hersenen is oud mesoderm, dus we weten dat er celtoename is, er meer weefsel erbij zal komen tijdens het conflict. Oké, we weten dus: “meer weefsel!” Dan produceer je meer secretie, meer melkproductie, maar dat betekent natuurlijk wel dat in de herstelfase als het conflict is opgelost dat dit extra weefsel zal moet worden weggenomen. 

En dat gebeurt door de tuberculose bacteriën, opnieuw. Die eten het hulpweefsel letterlijk op als het niet meer nodig is. De tumor zet ik altijd tussen haakjes. En dat is nu net een moeilijk proces, (ik ben zeker niet tegen operaties op de borst), maar omdat de borst afzetten niet altijd nodig is. Het kan echter wel gebeuren, vooral als je vervolgconflicten hebt (dat is de mikado dat je moet zien te ontwarren) dat de heling of genezing zich niet kan doorzetten. Maar ook en vooral als je niet genoeg bacteriën hebt, dat daar een cyste komt (inkapselen). Door veelvuldig antibiotica-(misbruik) zijn de tuberculose bacteriën uit het microbioom van sommige mensen uitgeroeid. Maar gelukkig is het  lichaam wel zo slim, die zegt: ha dat hulpweefsel is niet meer nodig, maar we hebben op dit moment niet de bacteriën om dat hulpweefsel te kunnen afbreken, dus we gaan daar een laagje rond leggen, dat wordt dan een cyste. 

Van het moment dat de tuberculose bacteriën in het lichaam weer voldoende aanwezig zijn wordt die kanker, eigenlijk cyste dan toch nog weggenomen. Dat gebeurt eveneens door inflammatie. De routinecontroles, (wat in mijn ogen absoluut niet nodig is), maar we stellen dikwijls vast dat er nog bolletjes kanker blijven zitten en dan zeggen ze: “het is een goedaardige”. Het is goedaardig, het is ingekapseld geweest  madam, het is geen probleem. Wat is het verschil tussen goedaardig en kwaadaardig? Kijk, dat is weeral dat dualisme, het lichaam voert geen oorlog of strijd. Er is enkel holisme. Dus je krijgt een ontsteking van het hulpweefsel dat niet meer nodig is. Die cyste vult zich met serieuze vloeistof, want je hebt vocht nodig om die bacteriën te activeren. Er is een subsidie van warmte door de inflammatie, want deze bacteriën hebben het graag lekker warm. En de zwelling, ja dat is ruimte, bacteriën hebben wat ruimte nodig om hun werk goed te kunnen doen. En die tuberculose bacteriën samen met schimmels breken die af. En dat kan echt stinken. Schimmels zijn de echte ontgifters uit de natuur. Gisten, schimmels en paddestoelen zijn in staat om dioxines, zware metalen enzovoort af te breken. Dat is hoe de natuur werkt, ook in het lichaam. Het is altijd belangrijk om de piek in de genezing, de epicrisis, goed te begeleiden om cytokine stormen te voorkomen en de patiënt emotioneel, mentaal te ondersteunen om de patiënt tot rust te brengen. Dat is de taak van de arts. Alles is fysiek en geestelijk tegelijkertijd, de zenuwen (neurologie) is de verbinding tussen de geest en het lichaam.

De vrouw kan het op nog andere manieren interpreteren

Ik heb geen partner meer, en dat is iets wat neerslaat op de eierstokken. Eierstokken worden bestuurd vanuit het nieuw mesoderm. Het wordt gestuurd vanuit het hersenmerg omdat het een orgaan is dat opgebouwd is uit het nieuw mesoderm. Er zit dus wel degelijk een logica in, er zijn steeds voorspelbare resultaten te geven. En wat is de biologische origine ervan nu? Als de eierstokken actiever worden, dan maakt de vrouw extra oestrogeen aan, wat maakt dat zij er nog vrouwelijker gaat uitzien. De borsten worden groter, de heupen worden een beetje breder, haar haar gaat meer glanzen en ze heeft ook meer zin in sex, en is er een hogere kans op bevruchting. Een hogere kans op een nieuwe partner. En zelfs al wil je niet, het onderbewustzijn zet het toch in gang. Het onderbewuste kan geen onderscheid maken. Wat gebeurt er in de conflict-actieve fase? Je krijgt een necrose van de eierstokken, het biologische doel van zinvolle biologische speciaalprogramma’s van het nieuw mesoderm zit eigenlijk in de herstelfase, niet in de conflict-actieve fase. Ik wil gewoon aantonen dat er een relatie bestaat tussen de hersenen, de psychologische schok en het orgaan.  

Wat gebeurt in de conflictoplossing, de herstelfase, de weggenomen cellen worden weer terug gebouwd. En opnieuw gaat er zich een stelling rond zetten, er vormt zich een cyste rond de vroegere plaats van necrose, en waarvoor dient dat? Om vloeistof toe te laten ophopen en een inflammatie te laten plaatsvinden die de nodige bacteriën activeert om het weefsel weer op te kunnen opbouwen. Dit keer zijn dat geen tuberculose bacteriën, die komen niet voor in het nieuw mesoderm. Ik zeg je, er zijn zoveel regelmatigheden aan deze manier van kijken dat ik ervan overtuigd ben geraakt dat de Germaanse geneeskunde inderdaad wetenschap is. Als iemand zegt: ik heb een tuberculose infectie aan de eierstokken, dan weet je dat het iemand is die er niets van kent, want tuberculose bacteriën komen daar niet eens voor. De bacteriën die door de inflammatie worden geactiveerd zullen het weefsel dat tijdens de necrose in de conflict actieve fase weg is gegaan nu terug gaan bouwen. En als de vrouw zich beter begint te voelen wordt ze ook seksueel actiever. 

Er zijn nog tal van andere mogelijkheden, manieren waarop het eenzelfde conflict verschillend kan worden ervaren. Een van de belangrijkste is de desoriëntatie, letterlijk de vis die op het droge wordt geworpen

• Bestaans-conflict: “waar ben ik nu beland?” Dat zal neerslaan op de nieren. 
• Verhongerings-conflict: “waar ga ik nu van leven?” Die vrouw kan een huisvrouw geweest zijn die geen eigen carrière had, en nu haar weg moet zoeken, financieel, waar ga ik nu van leven?  Dat slaat op de lever. De lever gaat efficiënter worden, gaat voeding beter verwerken. Men zal veel minder honger hebben. 
• Walgings-conflict: “ik ben blij dat ie dood is”. Misschien omdat hij haar mishandelde of door aanhoudende ruzie bijvoorbeeld. Dat zal zeker op nog andere organen of weefsels neerslaan.
• Motorisch conflict: “ik kan niet weg, ik zit vast” Het gevoel van ik zit nu vast in een situatie, ik heb twee kinderen waarvoor ik nu moet zorgen, ik wil dit leven nu niet meer, maar ik kan niet weg. Dat kan leiden tot gedeeltelijke en zelf grotere verlammingen. Tijdelijk dan toch.
• Verterings-conflict: “Ik kan dit niet verkroppen” Hierbij kan er darmkanker ontstaan, ik dit niet verkroppen.

Met dank aan de Germaanse geneeskunde, Dr. Geerd Ryke Hamer, Dr. Arjen Lievers en Brecht Arnaert