De grote epidemie van de PCR-test Deel 1

De grote epidemie van de PCR-test. Het grootste bedrog ooit in de medische geschiedenis van de mensheid

1- De PCR-test detecteert nucleïnezuren, geen infectieus virus

Kan men de DNA/RNA sequentie van “virussen” herkennen? Het serum uit het longvocht bevat allerhande genetisch materiaal, dat is op zich toch niet verwonderlijk? Dit geldt ook voor het slijm in de neusholte. Dit materiaal wordt met de PCR-methode verveelvoudigd om studie ervan mogelijk te maken. Bij de PCR gaat het om de Polymerase Chain Reaction-techniek, uitgevonden door Kary Mullis. Professor (Jaap) van Dissel heeft toegegeven dat een positieve PCR-test genetisch materiaal aantoont, maar het toont niet een levend coronavirus aan en ook niet dat je van corona ziek bent. Het is beter om dit op te slaan mocht men jou positief labelen en laat ze dit horen en eis een test die bewijst dat je Corona hebt! Maar dat bestaat niet vermits het nog nooit empirisch wetenschappelijk is aangetoond dat virussen bestaan. Tot de dag van vandaag werkt men met een hypothese. “Een positief PCR-testresultaat betekent niet dat er een infectie aanwezig is, het betekent niet dat men besmet is, laat staan met het besmettelijke SARS-Cov-2 virus. Zelfs de Amerikaanse CDC (equivalent RIVM – red.) is het hiermee eens.” Dr. Reiner Fuellmich. De PCR test detecteert nucleïnezuren, geen infectieus virus.

Hoe werkt de PCR-test?

PCR vertaald is polymerasekettingreactie, een moleculaire test waarbij genetische materiaal, het RNA, wordt aangetoond. RNA is erfelijk materiaal dat men in exosomen vindt die verkeerdelijk als de gevaarlijke “virussen” worden gezien. (Zie de vorige afleveringen over het “virus”-verhaal en waar ging de wetenschap in de fout). Daarom dat ik steeds virussen tussen aanhalingstekens plaatst, omdat het nog niet is aangetoond dat ze bestaan. De test wordt meestal uitgevoerd op materiaal dat diep uit de neus en de keel is afgenomen. Met een wattenstaafje wordt dit materiaal verzameld op de nasopharynx, een slijmvlies diep in de neusholten. (Behoort tot het ectoderm)

Hoe werkt het?

De PCR-test (voor het niet empirisch bewezen SARS-CoV-2) bestaat uit een aantal stappen. Een monster wordt uit de neus, keel of het speeksel van een persoon genomen. Dit wordt naar een laboratorium gestuurd.  Eerst wordt het RNA uit het afgenomen materiaal gezuiverd: de isolatiestap. Daarna wordt het gezuiverde RNA omgezet in DNA met behulp van een eiwit dat RT (reverse transcriptase) heet. Dit omgezette DNA wordt gebruikt in de volgende stap: de amplificatiestap. Een stabielere versie van de genetische sequentie, met de zogezegde karakteristieke delen van de genetica van het “coronavirus” (in herhaling: de dag van vandaag is het nog niet empirisch wetenschappelijk aangetoond dat het coronavirus bestaat).

In de PCR-stap worden zogenaamde primers toegevoegd aan het DNA. Deze primers zijn ontworpen om een voor “SARS-CoV-2” uniek deel van het DNA te markeren en te vermenigvuldigen. Stukjes DNA die binden aan die karakteristieke delen van het “virus erfelijk materiaal”. Herhaalde cycli van verwarming en koeling van deze primers met “viraal DNA” en een DNA-opbouwend enzym creëren miljoenen kopieën van “virus-DNA”. Fluorescerende kleurstofmoleculen binden het “virus-DNA” terwijl het wordt gekopieerd, waardoor het monster gloeit. Dit vermenigvuldigen gebeurt in cycli. In elke cyclus wordt het aantal kopieën van dat unieke deel verdubbeld. Als het monster “viraal DNA” bevat, zorgen de miljoenen fluorescerende stukjes “viraal DNA” ervoor dat het monster een fluorescentiedrempel bereikt, wat leidt tot een positief resultaat. Als er geen “viraal DNA” is om te repliceren, blijft het monster zwak: een negatief resultaat. Binnen de medische microbiologie is het gangbaar dat de amplificatiestap uit 40-45 cycli bestaat, wat kan resulteren in miljarden deeltjes van het unieke deel van het DNA. Het apparaat waarin de amplificatiestap plaatsvindt, detecteert wanneer dit aantal unieke deeltjes boven een bepaalde drempel uitkomt; de test wordt dan positief. Sommige apparaten zien ook hoeveel cycli er nodig zijn om positief te worden: dit aantal cycli wordt de Ct waarde (cyclus drempel) genoemd. Als de PCR positief is geworden met een lage Ct waarde, betekent dit dat er heel veel RNA van het “virus” in het oorspronkelijk afgenomen materiaal zat. Een hoge Ct waarde betekent dat er weinig RNA in het oorspronkelijke materiaal zat. Ik kom in dit artikel nog op terug.

Eén groot probleem:

Weinig bekend is dus het feit dat het Drosten laboratorium niet eens over het “coronavirus” beschikte toen het testprotocol werd ontwikkeld. (Zie verder hoofdstuk 4 in dit artikel)

Als het “virus” bestaat, moet het mogelijk zijn om “virusdeeltjes” te zuiveren. Uit deze deeltjes kan RNA worden geëxtraheerd. Dit moet overeenkomen met het RNA dat in deze test is gebruikt. Zolang dit niet is gedaan, is het mogelijk dat het RNA afkomstig is van een andere bron, zoals de cellen van de patiënt, bacteriën, schimmels, enz. Er kan een verband zijn met verhoogde niveaus van dit RNA en ziekte, maar dat is geen bewijs dat het RNA van een “virus” is. Zonder zuivering en karakterisering van de “virusdeeltjes” kan niet worden aangenomen dat een RNA-test het bewijs is dat een “virus” aanwezig is. Dit is standaard voor virologen die proberen een “virus” te isoleren en te zuiveren van al het andere in de omgeving, zoals de Nobelprijswinnaars virologen Luc Montagnier en Dominic Dwyer stellen. Het is een essentiële voorwaarde om het bestaan ​​van een “virus” te bewijzen, en dus om te bewijzen dat het RNA van het betreffende deeltje afkomstig is van een nieuw “virus”. De wereld lijdt aan een enorme waanvoorstelling die gebaseerd is op de overtuiging dat een RNA-test een test is voor een nieuw dodelijk “virus”, een “virus” dat is voortgekomen uit wilde vleermuizen of andere dieren in China, ondersteund door de Westerse veronderstelling dat Chinezen alles wat beweegt zullen opeten.

2- De pandemie op papier

Wanneer de basisbeginselen en bevindingen van de moderne geneeskunde worden veronachtzaamd en verworpen, krijgen we toestanden zoals dit nu met corona het geval is. Normaliter is het om de medische voorgeschiedenis (anamnese) en het diagnosticeren van een ziekte van een patiënt in kaart te brengen. Dat staat centraal in het medisch handelen. Testen uit een laboratorium kunnen handig zijn en betrokken worden als ze behulpzaam zijn voor bijvoorbeeld differentiële diagnose en de besluiten voor een toepasbare behandeling. Maar anders nooit. Als je na een leuke vakantie in Latijns- Amerika terugkeert op de luchthaven is er geen reden om een test tegen een of andere tropische aandoening te ondergaan als je geen koorts hebt.

Deze ijzeren wet is voor het eerst tijdens het corona tijdperk geschonden. Het is niet de mens, maar een uitslag in het laboratorium die een centrale rol speelt bij het stellen van een diagnose. En dat tegelijkertijd wereldwijd. Deze aanpak zou misschien te begrijpen zijn als de laboratoriumtesten op betrouwbare wijze echt een super killer virus zal kunnen opsporen. Maar dat is echt niet het geval, erger zelfs, de laboratoriumtesten leiden tot talloze valse resultaten en breng de wereld op een groot dwaalspoor.

In de maand december 2019 werd in Wuhan het opduiken van een nieuwe longziekte gemeld. Op 12 januari 2020 werd een genetische sequentie gepubliceerd, op basis waarvan Christian Drosten, hoofd van het instituut voor virologie van het academisch ziekenhuis Charité Berlin, een testprotocol ontwikkelde dat op 23 januari 2020 werd gepubliceerd. Zeer kort daarna werd in Duitsland de eerste PCR-test voor de opsporing van sars-cov-2 op de markt gebracht. Een hele reeks andere test volgde. Echter geen enkele test is goedgekeurd als een diagnostische test voor de diagnose van de ziekte covid-19. Alle tests zouden uitsluitend ingezet moeten worden als een hulpmiddel bij de diagnose, voor in-vitrodiagnostiek. Dat is de grote reden dat je meestal een opmerking van de fabrikant in de bijsluiter vind zoals: “Deze kit kan niet worden gebruikt als basis voor het bevestigen of uitsluiten van ziektegevallen”.

Het is wetenschappelijk onvergeeflijk dat elke positieve test als een besmettelijk geval wordt geregistreerd en elke overledene als een ‘coronadode’ indien de test bij leven positief was. 

3- De noodlottige kettingreactie van de PCR-test

Kary Mullis, won terecht in 1993 de nobelprijs voor wetenschappen (chemie) voor zijn prestatie en de ontdekking van de PCR-methode. De methode is absoluut onmisbaar bij onderzoek en wordt gebruikt om talloze problemen mee op te lossen. Mullis zegt zelf dat de PCR-test bedoeld is om stoffen kwalitatief te identificeren, maar is door zijn aard niet geschikt voor het schatten van aantallen. Met betrekking tot de Viral-load-test die proberen om PCR te gebruiken voor het tellen van virussen heeft Mullis gezegd: Een kwantitatieve PCR is een oxymoron. Een combinatie van twee doelstellingen die met elkaar in tegenspraak zijn”. Kary Mullis heeft gewaarschuwd voor overschatting van zijn methode voor medische diagnostiek. De reden is dat de methode te gevoelig is en vals-positieve resultaten zou opleveren. 

Kary Mullis, wees er al vroeg op dat deze PCR-methode, die is ontwikkeld voor cleanroom-analyse in computerchip fabrieken, zeer foutgevoelig is. Daarom moet bij het stellen van de diagnose altijd het klinische beeld op de voorgrond staan.

Er bestaat nu een algemene verkeerde indruk dat de viral-load-test daadwerkelijk het aantal virussen in het bloed kan tellen. Kary Mullis zei duidelijk dat deze test helemaal geen vrije infectieuze virussen kan detecteren. De PCR-test kan enkel genetische sequenties in eiwitten detecteren, maar geen virussen. Kary Mullis is net voor de coronagekte in augustus 2019 overleden. Wat de PCR-test doet is een genetische sequentie selecteren en deze vervolgens enorm versterken. In de test worden geselecteerde, korte stukjes (sequenties) van het genetisch materiaal versterkt door de chemische reactie te herhalen. Deze sequenties kunnen afkomstig zijn van de exosomen (de zogezegde gevaarlijke virussen) en bacteriën. Het is daarom zo belangrijk om de verschillende sequenties te analyseren en het algemene resultaat te evalueren. 

Al gehoord van het vinden van een speld in een hooiberg? Deze metafoor geldt zeker voor de PCR-test, het kan die naald in een hooiberg versterken. Net als een elektronische versterkte antenne, versterkt PCR het signaal aanzienlijk, maar het verstrekt de ruis ook aanzienlijk. Aangezien de versterking exponentieel is, kan de kleinste meetfout de geringste verontreiniging resulteren in fouten van vele ordes en grootte. Analoog hieraan kun hetzelfde zeggen over een paar vingernagels knipsels te zien als de virale belasting. Het versterken van de vingernagel knipsels tot een berg van vingernagel knipsels vermengd met andere rotzooi. Je laat een expert langskomen en deze stapel interpreteren als een peloton soldaten volledig bewapend en klaar voor de strijd “om het lichaam aan te vallen”.

Bij elke ronde (cyclus) vindt er een verdubbeling van de sequenties plaats. Beeld je in dat je geld kunt laten verdubbelen met de PCR. Te beginnen met 1 euro of 1 cent, met als doel om over 1 miljoen euro te beschikken. Na hoeveel rondes wordt de drempel bereikt als we met 1 euro starten? Precies 20. Bij de start met 1 cent? Precies 27. Dus de geluksdrempel voor geldvermenigvuldiging – in de PCR-test cyclusdrempel (CT) genoemd – is 20 of 27. Dit betekent, hoe kleiner het startkapitaal, hoe meer rondes nodig heb om geld te vermenigvuldigen – dus hoe hoger de CT-waarde.

Echter voor de corona PCR-test waren er aanvankelijk geen richtwaarden voor de beoordeling tot welke CT-waarde een monster positief kan worden beschouwd. Het zou nodig zijn om de test te “ijken”, met andere woorden, de CT-waarden te relateren aan het aantal zogezegde “besmettelijke” virussen (we weten ondertussen dat het nog niet empirisch wetenschappelijke is aangetoond dat virussen bestaan). Een metafoor hiervoor is dat een ademtest niet gekalibreerd kan worden zonder alcohol. Zonder virussen kan de PCR-test niet worden gekalibreerd.

Ondanks dat de coronaepidemie reeds anderhalf jaar de gehele wereldeconomie platlegt is het verbazend dat er de dag van vandaag nog geen enkele wetenschapper erin is geslaagd om een volledig coronavirus te isoleren volgens de gouden standaard, biochemisch heeft ontleed, diameter is bepaald, gesequentieerd, gepurifieerd en gedetermineerd met controle-experimenten en getoetst aan de postulaten van Koch. Weinig bekend is dus het feit dat het Drosten laboratorium niet over het virus beschikte toen het test-protocol werd ontwikkeld. Een bovengrens van de CT-waarde voor de bepaling van de testpositiviteit kon nooit worden vastgesteld in het Drosten-protocol dat wereldwijd wordt gebruikt. Volgens het Drosten-protocol worden in de test 45 cycli uitgevoerd. Elke positieve test werd geregistreerd als een covid-19-geval, waar de bijbehorende consequenties werden getrokken. 

Het grootste probleem met de PCR-test, is dat deze test werkelijk alles kan vinden, zelfs als er zo goed als niets in zit. Zelfs het kleinste fragment van een exosoom (“virusdeeltje”) dat geen enkele betekenis heeft. Maar begrijp dat de as van een mens niet terug kan veranderen in een mens, net zoals je met een kattenhaar je zo vaak kunt vermenigvuldigen als je wilt, er nooit een nieuwe kat zal komen. Niettemin zou de staat jou verplichten kattenbelasting te betalen vanwege de definitieve vaststelling. 

Echter op dezelfde wijze worden de testresultaten gebruikt om gezonde mensen quarantaine op te leggen. Net alsof je jouw rijbewijs zou verliezen voor het rijden onder invloed van alcohol na het blazen in het reageerbuisje van de blaastest, ook al had je maar één enkel slokje appelsap gedronken dat een alcoholpercentage heeft van ongeveer 0,38 %. Pas na eind april kwam er een wetenschappelijk artikel met redelijke richtwaarden. Hieruit bleek dat tests met CT-waarden boven 33 à 34 in principe als negatief moesten worden beschouwd. Tot op de dag van vandaag wordt in Duitsland en de rest van de wereld met dit feit geen rekening gehouden. Dagelijks worden de aantallen ‘nieuwe besmettingen’ bekend gemaakt. En daarbij gaat het altijd om slechts de resultaten die geen infectie of besmettelijkheid kunnen bewijzen.