De grote epidemie van de PCR-test deel 2

4- Professor Drosten ontwikkelde de testprocedure, maar…

Twee wetenschappelijke criteria die steeds genegeerd worden

1- Alle bevindingen zelf consequent controleren. Dit betekent je eigen bevindingen steeds opnieuw in twijfel brengen om je bevindingen te kunnen staven. Geen congruentie, maar echt wetenschappelijk onderzoek.

2- De andere is om alle aannames en methoden, die worden gebruikt voor de

controletests, te testen. Dit gebeurt vandaag nog altijd niet.

Als ze deze controle-experimenten zouden uitvoeren, zouden ze ontdekken dat ALLE gensequenties die zij louter kunstmatig, in gedachten, samenstellen en koppelen aan een virusgenoom, afkomstig zijn van de menselijke stofwisseling

zelf en niet van buitenaf, van een vermeend “virus” (zie het virus-verhaal 1 en 2).

Om de aanwezigheid van het genetische materiaal van een virus te kunnen detecteren en bepalen moet dit virus, in overeenstemming met de wetten van de logica (die als een fundamentele regel aan elke wetenschap voorafgaat) in haar pure vorm worden geïsoleerd en gepurifieerd, zodat celspecifieke gensequenties niet verkeerd worden geïnterpreteerd als componenten van een virus.

De aangeboden virus testprocedure is een genetische detectie procedure. De gensequenties die ze gebruiken voor deze detectietest wordt niet uit een virus geïsoleerd. Ze isoleren het echter uit afstervende weefsels en cellen. Deze doorgaans kortere gensequenties, die onderdelen van de menselijke stofwisseling zijn, vormen de basis voor het verdere laboratoriumwerk, waar de virologen met behulp van computerprogramma‘s lange strengen genetisch materiaal construeren, louter uit meerdere van die kortere gensequenties die dus, ter herhaling, niet van virussen komen. Deze worden vervolgens aangeduid als daadwerkelijke, virale genoom strengen. Dit is de reden waarom er altijd positieve testresultaten zijn, zelfs wanneer gezonde mensen worden getest: deze gensequenties komen sowieso voor in ons lichaam, net zoals gensequenties van het HIV-virus ook in ons lichaam voorkomen.

Dr. Christian Heinrich Maria Drosten (12.06.1972)

Prof. dr. Drosten beweerde op 1 januari 2020 dat hij een betrouwbare testmethode had ontwikkeld, waarmee hij de aanwezigheid van het nieuwe coronavirus kan detecteren. Een virus dat zich snel verspreidde in China, zonder rekening te houden met de duidelijk gedefinieerde regels over hoe hiermee wetenschappelijk om te gaan, wat nochtans deel uitmaakt van zijn arbeidsovereenkomst. Door de denkkaders en de logica van de virologie te schenden heeft hij het ontstaan en de globalisering van de Chinese virus-epidemie veroorzaakt en in gang gezet. (Je vind veel info bij: Wissenschaft, felddeutingvirus Dr. Lanka)

De WHO lanceerde de door hem ontwikkelde testprocedure op 21 januari 2020 en beval deze aan bij de Chinezen en bij alle landen aan als een betrouwbare

testprocedure, om de verspreiding van het zogenaamd nieuwe coronavirus te bepalen. De globalisering van de Chinese Sars-virus-paniek en koersbepaling richting corona-crisis door professor Drosten.

Enkele begrippen hoe een virus in de wetenschap wordt gedefinieerd: 

• Virale streng: genetische samenstelling dat specifiek alleen tot dit virus behoort. 
• Een virale streng bevat verschillende genetische sequenties voor de vorming van verschillende virale eiwitten die virale genen worden genoemd.
• Genetisch materiaal van een virus kan bestaan uit twee soorten DNA of RNA.
• Coronavirussen worden gekenmerkt door het feit dat ze bestaan uit een specifiek RNA molecuul, omgeven door een omhulsel.
• Het genetische materiaal van een virus wordt bepaald door de nauwkeurig vastgestelde lengte en de exacte bepaling van de structuur van het virale genoom.
• De samenstelling van een viraal genoom komt uit een exacte bepaling van het aantal en de specifieke volgorde van de vier bouwstenen waaruit genetisch materiaal bestaat.
• Een nucleotide is genetische materiaal met vier bouwstenen. Het proces van het bepalen van de specifieke volgorde van de vier bouwstenen van een genetisch materiaal wordt DNA-sequencing genoemd.
• Het resultaat van de bepaling van de volgorde van de bouwstenen van genetisch materiaal wordt een DNA-sequentie of een genetische sequentie genoemd.
• Virussen worden gedefinieerd door het feit dat hun volgorde uniek is en niet voorkomt in gezonde organismen.
• De bepaling van de sequentie van een genetische stof is alleen mogelijk in de vorm van een DNA.
• Om de sequentie van een genetische stof in de vorm van een RNA te bepalen moet deze eerst biochemisch worden omgezet in DNA.
• Het proces van het omzetten van een genetische stof van RNA in DNA wordt „reverse transcriptase“ genoemd en wordt afgekort met „RT“.
• Een virus moet in haar pure vorm worden geïsoleerd om te vermijden dat celspecifieke gensequenties niet verkeerd worden geïnterpreteerd als componenten van een virus. Logisch toch?

Groot Probleem: Er is nog altijd geen intact virus geïsoleerd, ook niet van andere “ziekten” zoals mazelen, ebola, influenza enzovoort.

De technieken gebruikt door Prof. Christian Drosten

De aanwezigheid en lengte van genetisch materiaal wordt bepaald door het in een elektrisch veld in de lengte te scheiden. Korte stukjes bewegen sneller, langere stukjes langzamer. Tegelijkertijd worden, om de lengte van het te onderzoeken genetische materiaal te kunnen bepalen, stukjes genetisch materiaal met verschillende lengtes met een bekende lengte toegevoegd. Deze betrouwbare

standaard techniek, voor de detectie en bepaling van de lengte van genetisch materiaal, wordt „gelelektroforese“ genoemd.

De techniek „gelelektroforese“ is niet in staat om bepaald genetisch materiaal vast te stellen als de concentratie ervan te laag is. Dan wordt de PCR-test ingeschakeld. De zogenaamde polymerase-kettingreactie kan ondetecteerbaar DNA vermenigvuldigen zodat het zichtbaar is voor de „gelelektroforese“. Dat is een belangrijke vereiste om de genetische substantie toegankelijk te maken voor verder onderzoek, de beslissende bepaling van diens lengte en volgorde. 

Om een DNA met de PCR-techniek te kunnen vermenigvuldigen, moet men de samenstelling kennen, de volgorde van het DNA. Een DNA kan alleen met de PCR worden vermeerderd als zich korte, kunstmatig geproduceerde gen-stukken aan het

begin en het einde van het DNA binden, die exact overeenkomen met de volgorde van het begin en het einde van het te versterken DNA. Deze korte stukjes kunstmatig geproduceerd DNA worden daarom startermolecuul of primer van de PCR genoemd. Ze zijn gemiddeld tussen de 24 en 30 nucleotiden lang (de bouwstenen van de genetische stof).

Met behulp van de PCR kunnen daarom geen onbekende sequenties of onbekende virussen worden gedetecteerd. Alleen de bepaling van de sequentie van een virus maakt het namelijk mogelijk om een PCR-test te ontwikkelen voor de detectie van

Een gensequentie die afkomstig is van een virus. Maar ondertussen weten we dat er nog steeds geen virus is geïsoleerd en gepurifieerd, noch in een ziek persoon, noch in een aan de ziekte overleden persoon, noch in een gezond persoon.

Technische verdieping hoe Drosten de testprocedure ontwikkelde

In de begindagen van PCR was het uitsluitend mogelijk om de hoeveelheid vermeerderd DNA door middel van gelelektroforese te bepalen nadat de PCR-amplificatie reactie was gestopt. Tegenwoordig worden aan de enzymen en stoffen die nodig zijn voor PCR bepaalde kleurstoffen toegevoegd. De detectie van

deze kleurstoffen in de loop van de PCR geeft ruwweg aan welke concentraties van kunstmatig verhoogd DNA zijn ontstaan en hoeveel DNA daadwerkelijk aanwezig was aan het begin van de PCR. Omdat de bepaling van de hoeveelheid kunstmatig gegenereerd DNA alleen nog ruwweg kan worden bepaald terwijl de PCR-techniek loopt, wordt deze uitbreiding van de PCR-techniek „real-time PCR“ genoemd. Een „real-time PCR“, die wordt voorafgegaan door een andere stap, de omzetting van RNA in DNA door middel van „reverse transcriptie“ (RT), wordt daarom „real-time RT-PCR“ genoemd.

In de test die hij ontwikkelde voor de detectie van het nieuwe coronavirus gebruikt prof. Drosten dus de „real-time RT-PCR“-techniek. Hij zocht hiervoor in een databank op internet, waar op 1 januari 2020 korte genetische sequenties waren geselecteerd die worden toegeschreven aan SARS-virussen. Op basis van deze sequenties van korte genfragmenten, die dus worden geïnterpreteerd als mogelijke componenten van SARS-virussen, ontwierp hij de PCR-primer sequenties die zouden uitslaan bij zijn PCR methode, in de hoop daarmee via “real time RT-PCR”

het ‚nog‘ onbekende China-virus te identificeren.

Hoe de Corona-pandemie is gecreëerd

De op 10.1. 2020 en 12.1.2020 op het internet verschenen voorlopige compilaties van sequenties, die vervolgens werden gewijzigd en opnieuw werden gepubliceerd op 24.1.2020 en 3.2.2020, dienden als resultaat van de eerste twee pogingen om het nog onbekende virus te identificeren. De CCDC-virologen (Cambridge Crystallographic Data Centre)  stelden daarbij dat, om

dit resultaat te bereiken, middels computerprogramma’s kunstmatig stukjes gensequenties samen waren gesteld, om te komen tot deze DNA streng. De CCDC-virologen getuigden daarbij in beide publicaties dat er geen bewijs is dat deze “DNA-suggesties” daadwerkelijk ziektes zouden kunnen veroorzaken. Op 10.1. en

12.1.2020 waren de Chinese sequentie suggesties nog voorlopig, en waren dus nog niet onderworpen aan het strikte proces van wetenschappelijk voorgeschreven controlerichtlijnen.

Vanwege het feit dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) op 21 januari 2020, nog vóór de bekendmaking van de publicaties van de eerste twee Chinese sequentie suggesties, de door prof. Drosten ontwikkelde PCR-detectie-test aanbeveelt voor de detectie van het nieuwe virus, is een eerste feit bewe-

zen: Prof. Drosten gebruikte wetenschappelijk niet-geteste gegevens voor zijn snel globaliserende PCR-test van de 2019-nCoV, die met medewerking van Prof. Drosten op 7.2.2020 werd omgedoopt tot SARS-CoV-2.

Met het omnoemen van „nCoV“ op „7.2.2020“ naar „SARS-CoV-2“; van de verdenking van een eventueel defect of ongevaarlijk virus naar een gevaarlijke ziekteverwekker, kreeg het publiek het vermoeden dat in China een daadwerkelijk SARS-virus, dat een gevaarlijke ziekte zou veroorzaken, was ontdekt, die het nieuwe Chinese idool Li Wenliang had gedood en de partijleiding in de schaduw had gesteld.

Hiermee vervulden prof. Drosten en zijn collega‘s van de virusnomenclatuur-groep de verwachting van de tot het bot geschokte bevolking: „finally diagnosed“, „eindelijk gediagnosticeerd“. De verwachting werd door het momentum van de door de massale paniek van het overlijden van Dr. med. Li Wengling gecreëerd en bewaarheid gemaakt door prof. Drosten. Doorslaggevend bij de beoordeling van het gebeurde is het feit dat tot op dit moment alle betrokken virologen zeiden – en nog steeds zeggen – dat er geen bewijs is dat dit nieuwe virus daadwerkelijk ziektes veroorzaakt. Of dat het alleen voorkomt in combinatie met andere ziekten, bij helingsfasen, na helingsfasen, bij gezonde mensen, bij veel gezonde mensen

of bij alle mensen optreedt?

Conclusie:

Dit alleen bewijst al dat prof. Drosten de grens van wetenschappelijk rechtvaardig handelen met een duidelijk herkenbare en ernstige frauduleuze handeling heeft overschreden. Hij zal zich ook niet kunnen verontschuldigen door het feit

dat hij zijn testprocedure op 23 januari 202013 in een tijdschrift heeft geplaatst, die de daarin gedane beweringen niet controleert voordat zij ter perse gaat.

De centrale en allerbelangrijkste vraag is of Prof. Drosten zijn wetenschappelijke plicht, die deel uitmaakt van zijn arbeidsovereenkomst, heeft vervuld, om alle beweringen in zijn publicatie over de detectiemethode die hij heeft ontwikkeld en zijn daarop gebaseerde openbare beweringen te verifiëren. Deze centrale wetenschappelijke verplichting roept drie belangrijke vragen op:

1. Heeft Prof. Drosten gecontroleerd of de gensequenties, die de basis vormen van zijn testprocedure en die hij van de Chinese virologen heeft ontvangen, sequenties zijn die daadwerkelijk afkomstig zijn van een virus?

2. Heeft Prof. Drosten de wetenschappelijk verplichte controle-experimenten uitgevoerd, die bewijzen of de gensequenties die hij gebruikt daadwerkelijk van een virus afkomstig zijn? Heeft hij controle-experimenten uitgevoerd om te bepalen of de sequenties die hij gebruikt, die hij aan het nieuwe virus toeschrijft, in feite geen

gensequenties zijn die in elk metabolisme voorkomen, misschien zelfs in planten, b.v. in Tanzaniaanse papaya‘s of die zich bij ziekten tijdens de stofwisseling vermeerderen? Vreemd dat de Tanzaniaanse president plots overleden is aan een hartstilstand.

3. Op basis van welke aannames, experimenten en tests-experimenten beweert Prof. Drosten dat hij met zijn testprocedure, waarbij hij slechts gedeelten van 2 (twee) van de 10 (tien) genen uit het genoom van het coronavirus aantoont, een actief en ziekteverwekkend virus in zijn geheel heeft aangetoond en niet slechts frag-

menten van een virus, na een veronderstelde succesvolle strijd van het immuunsysteem, of de aanwezigheid van „defecte“ of „onvolledige“ of „onschadelijke“ virussen in ons genetisch materiaal, die typisch zijn en voor 50% deel uitmaken van de genetische massa van onze chromosomen?

We weten dat de congruentie van de virologie gebaseerd is op nobelprijswinnaar John Franklin Enders. Hij wordt aanzien als de autoriteit van de virologie, maar Enders heeft eveneens geen controletests uitgevoerd toen hij het poliovirus zogezegd Op welke basis argu“isoleerde”. Hetzelfde kan gezegd worden van nobelprijswinnaar Luc montagnier en zijn HIV virus. Nu gebeurt het weer door professor Drosten. Geen controletesten! De gehele virologie is NEP!

5- De relatie PCR-test met HIV

Welke relatie de PCR-test met HIV te maken heeft, ga ik nu proberen uit te leggen. Dr. Stefan Lanka kwam in 1986 voor het eerst in aanraking met AIDS en HIV. Vanwege zijn studies werd hij als een aids-expert beschouwd. Echter Dr. Lanka is een wetenschapper die regelmatig zijn eigen bevindingen in twijfel trekt om alle mogelijke fouten te kunnen elimineren. Dat is belangrijk als je aan wetenschap doet. Toen Dr. Lanka alle publicaties ging uitvlooien, evenals alle papers onderzocht van nobelprijswinnaar voor geneeskunde Luc Montagnier (die het HIV-virus zou hebben geïsoleerd), kwam Dr. Lanka tot de schokkende vaststelling dat de wetenschap helemaal geen bewijs had geleverd dat een virus oorzaak zou zijn van AIDS. 

Professor Kary Mullis kwam in Amerika tot dezelfde conclusie. Mullis was op de hoogte van deze feiten toen hij zijn PCR-test had ontwikkeld. In zijn toespraak over de Nobelprijs, die is gedocumenteerd op de website van het Nobelprijscomité, wees hij er tevens op dat er geen verifieerbaar, feitelijk wetenschappelijk bewijs bestaat dat de genetische stof die als het genoom van HIV wordt gezien, daadwerkelijk immuundeficiëntie of andere genoemde ziekten zou veroorzaken, die worden samengevat onder de term „AIDS“ en die worden behandeld met zeer giftige chemotherapie. Hij wijst erop dat er onder de betrokken wetenschappers slechts een consensus bestaat dat „HIV“ immuundeficiëntie zou veroorzaken.

Dr. Etienne Harven legde in een interview van 2012 uit dat er op dat moment nog niemand er in geslaagd was HIV-virussen te isoleren, uit te filteren en te isoleren. Het bestaan van kwaadaardige ziekmakende virussen is nooit bewezen.

In 1992 kon Stefan Lanka tijdens een persconferentie in Amsterdam voor het eerst Luc Montagnier bij de arm grijpen. Montagnier, van het Franse Louis Pasteur instituut, was de ontdekker van het HIV-virus. Toen Lanka vroeg hoe hij kon bewijzen dat zijn LAV die later HIV werd genoemd wel degelijk aids veroorzaakt liep hij weg als een klein kind.