De milt, vergrote, ontstoken
De functie van de milt
De milt is een orgaan dat voorkomt bij alle gewervelde dieren. Het orgaan heeft de vorm van een koffieboon, voelt sponzig en zacht en is ongeveer zo groot als een vuist. De milt bevindt zich uiterst links onder het middenrif naast de maag en de pancreas en wordt door de ribbenkast beschermd. Bij een normaal individu is de milt 10 tot 12 centimeter lang, heeft een breedte van 6 tot 8 centimeter met een gewicht van circa 200 gram. Het orgaan is onderdeel van het lymfesysteem, maar is anders dan lymfeklieren opgenomen in de bloedcirculatie. De milt kan worden gezien als de lymfeklier van het bloed, hij bevat veel lymfocyten.
De belangrijkste functie van de milt is het filteren van bloed en fungeert als opslagplaats van bloedplaatjes ofwel trombocyten. In de milt worden plasmacellen gevormd uit B-lymfocyten en worden oude en abnormale rode bloedcellen afgebroken en het daarbij vrijkomende ijzer opgeslagen. De milt draagt ook bij om afvalstoffen te verwijderen uit het bloed. Je kunt de milt zien als de lymfeklier van het bloed.
Bloedplaatjes zijn bloedcellen – geproduceerd in het beenmerg – die een bloedstollingsvermogen hebben, wat ze van vitaal belang maakt voor wondherstel. Wanneer een bloedvatwand door een snijwond of verwonding wordt beschadigd kleven de bloedplaatjes aan elkaar, waardoor ze bloedstolsels vormen om de wond te dichten en het bloeden te stoppen, een proces dat coagulatie wordt genoemd. De milt is afkomstig van het nieuw mesoderm en wordt daarom aangestuurd vanuit het hersenmerg. Er is een kruislingsverbinding tussen de hersenen en de milt, het relais van de milt ligt in het hersenmerg aan de rechterzijde. Het hersenrelais bevindt zich precies in het gebied waar de milt zijn plaats heeft als een lymfeknoop.
Het biologische conflict met betrekking tot de milt
Het gaat over eigenwaarde inbreuken met betrekking tot het bloed. Bloedconflicten worden veel veroorzaakt door diagnose schokken zoals bloedkanker – leukemie – zie artikel over leukemie, een positieve HIV test als gevolg van de angst om HIV positief te zijn, nierdialyses, bloedtransfusies of verontrustende bloedwaarden kunnen bloedconflicten veroorzaken.
In de natuur leidt een onvermogen om te vechten vanwege een grote, bloedende wond snel tot de dood. In reële termen wordt het conflict veroorzaakt door een bloeding als gevolg van een verwonding, bloeduitstorting of zware menstruatie, maar ook wanneer er bloed in de ontlasting, in de urine of in de vaginale afscheiding zit, wat vaak grote paniek en bloedconflicten veroorzaken.
Het innemen van bloedverdunners kan een bloedconflict actief houden, omdat het risico op ernstige bloedingen aanhoudt.
De conflictactieve fase
Typisch bij nieuw mesoderm is de necrose of weefselafname tijdens de de conflictactieve fase. Dit veroorzaakt kleine gaatjes in de milt. Het begint vanaf de inslag van het bloedconflict (DHS) waarbij er een zinvol biologisch speciaalprogramma wordt opgestart. De necrose kan zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant van de milt optreden.
Vanaf de conflictinslag – in de natuur door een bloeding of verwonding – verlaten de bloedplaatjes die niet nodig zijn voor de wond reparatie de perifere bloedsomloop en bewegen naar de milt, waar het genecrotiseerd gebied een ideaal reservoir vormt voor de opslag van bloedplaatjes, tot het bloedconflict is opgelost.
Dit is de grote reden waarom tijdens het bloedconflict het aantal bloedplaatjes laag staat. Bij een intens conflict daalt het aantal trombocyten tot een extreem lage waarde. Dit wordt trombocytopenie geheten. Trombocytopenie kan ook ontstaan tijdens leukemie dat eveneens een genezingsfase is van een intense eigenwaardeinbreuk dat is neergeslagen op het beenmerg.
De lage hoeveelheid bloedplaatjes in het bloed dienen om de vorming van bloedstolsels of trombus in de bloedvaten te voorkomen. Hier zien we dat de biologische zin om de bloedplaatjes laag te houden de overleving kan garanderen en door de natuur eigenlijk zeer intelligent is. Vanwege het verminderde aantal trombocyten is er een neiging tot blauwe plekken en sneller bloeden – ook tijdens een actief eigenwaarde-inbreuk conflict waarbij de botten betrokken zijn.
Gevaar voor vicieuze cirkels: blauwe plekken kunnen leiden tot extra bloedconflicten. diabetici die snel blauwe plekken krijgen, hebben waarschijnlijk een ‘bloedsuikerconflict’.
De genezingsfase
De genezingsfase bestaat uit drie delen. Tijdens het eerste deel van de genezingsfase worden de necrose gaten weer opgevuld door weefselvermeerdering. Dit gaat gepaard met zwelling als gevolg van oedeem of vochtophoping. Vocht is nodig om de bacteriën te activeren die instaan bij het genezingsproces van de milt. De zwelling van de milt veroorzaakt een vergrote milt of splenomegalie.
Indien naast het bloedconflict met betrekking tot de milt er een bestaansconflict of vluchtelingconflict actief is kan er extra waterretentie ontstaan door het nierverzamelbuizensyndroom veroorzaakt. Dit bestaansconflict wordt meestal veroorzaakt door angst als men uit zijn setting wordt gehaald, bijvoorbeeld een opname in het ziekenhuis en/of diagnoseschokken. Dit bestaansconflict moet eerst opgelost worden wegens zijn verergerend effect op de genezingsfase van de milt.
Tijdens de helingsfase keren de bloedplaatjes terug naar de perifere bloedsomloop en stijgt hun aantal geleidelijk tot boven de normale waarden en wordt door de reguliere geneeskunde als trombocytose of trombocytemie geheten. Dit is tijdelijk en behoort tot het tweede deel van de helingsfase. Er is geen gevaar voor trombose of bloedstolling zolang de mens mobiel is. Kom echt in beweging, het lichaam is gemaakt om te bewegen. Soms is er verwarring omdat het verhoogd aantal bloedplaatjes wordt gediagnosticeerd als trombocytenleukemie dat bij het herstelproces hoort van het beenmerg en dit niets te maken heeft met de heling van de milt.
Tijdens het derde deel van de genezingsfase keren de trombocytwaarden terug naar normaal. De milt blijft echter vergroot. Alle organen afkomstig van het nieuw mesoderm, inclusief de milt, tonen het biologische doel aan het einde van de genezingsfase. Nadat het genezingsproces is voltooid, is het orgaan of weefsel sterker dan voorheen, wat het mogelijk maakt om beter voorbereid te zijn op een conflict van dezelfde soort.
De milt kan ook ontstoken worden, vooral wanneer bacteriën het genezingsproces ondersteunen.
Splenistische cysten ontstaan met als doel de necrose gaten op te vullen aan de buitenkant van de milt. Zij ontwikkelen zich gelijktijdig met het vasthouden van vocht.
Bijmiltjes komen zeker van pas als de milt beschadigd is door een ongeval. Cysten nemen de functie over van de milt en hebben als doel de milt in oorspronkelijke staat te herstellen. Zo werkt het helingsproces bij organen van nieuw mesoderm, we zien dit ook bij de testis, de eierstok, het basisweefsel van de nieren en de bijnierschors.
De milt is met bindweefselbanden verbonden met de buikholte. Bij een wandelende milt is dat niet geval. Die zit vast aan een lange, steelachtige structuur met bloedvoorziening waardoor ‘t vrij kan bewegen en rond de steel kan draaien. Er is een risico dat de bloedvoorziening bekneld raakt waardoor de milt afsterft en een miltinfarct ontstaat. Een chirurgische ingreep kan de milt weer vastzetten aan de buikholte. In die zin heeft de reguliere wetenschap een mooie meerwaarde.
Een vergroting van de milt wordt vaak gezien bij mensen met leukemie of AIDS, omdat ze regelmatig bloedonderzoeken of bloedtransfusies moeten ondergaan. Voor iemand die niet bekend is met de GNM worden deze procedures vaak sporen die het bloedconflict steeds opnieuw activeren en daarmee de helingsfase verlengen. Als de milt operatief wordt verwijderd (splenectomie), neemt een naburige lymfeklier de functie van de voormalige milt over. Volgens Dr. Hamer moet een operatie worden overwogen als het bloedconflict ernstig en langdurig is.
Antrax of miltvuur
De naam miltvuur is afgeleid van een vergrote en ontstoken milt die patiënten met de aandoening hebben. De term antrax verwijst naar de antracietkleurige, steenpuistachtige korsten op de huid die typerend zijn bij patiënten met orgaanbetrokkenheid in de genezingsfase van de milt.
Miltvuur heeft eigenlijk niet direct iets met de milt te maken. Een belangrijk symptoom bij miltvuur is plotselinge sterfte met of zonder bloederige uitvloeiing uit de lichaamsopeningen waarbij een extreem laag gehalte van bloedplaatjes aanwezig zijn, trombocytopenie. Vandaar de verwijzing met de milt – tijdens de conflictactieve fase.
De bacterie Bacillus anthracis kan iets te actief worden bij de genezing en levensgevaarlijke cytokine stormen en koorts veroorzaken. Bij miltvuur is antibiotica gerechtvaardigd, niet om het symptoom te bestrijden, maar om het symptoom af te vlakken. De genezing duurt langer, maar men gaat het overleven. In de zin om aan de bacteriën te zeggen: ‘hey, iets rustiger aan, je bent de gastheer aan het vergiftigen’. Miltvuur komt bijna niet meer voor in de geïndustrialiseerde wereld.
Miltvuur komt meestal voor op de huid, het lijkt op een bult veroorzaakt door een insectenbeet. Binnen een paar dagen wordt dit een blaar die verandert in een zweer. Deze zweer doet geen pijn en heeft een karakteristieke zwarte plek in het midden. Daaromheen ontstaat vaak een flinke zwelling en een krans van blaasjes. Nadat de korst weg is, blijft een litteken altijd zichtbaar. Soms gaat de huidzweer gepaard met hoofdpijn en koorts.
Miltvuur kan ook voorkomen in de longen, deze aandoening vereist antibiotica om de genezing te begeleiden. Miltvuur in de longen begint met symptomen die lijken op een griep of verkoudheid. Na enkele dagen treden ademhalingsstoornissen op en dat kan resulteren in een shock. Medische hulp is noodzakelijk.
Miltvuur kan ook voorkomen in het maag- en darmkanaal en is nog zeldzamer.
Met dank aan Arjen Lievers https://www.germaansegeneeskunde.nl/index_ziekten_gnm/ Aanrader!
Caroline Markolin https: //LearningGNM.com
Björn Eybl, zielsoorzaken van ziekte: ISBN: 978-3-85052-299-1 Ik kan dit boek aanbevelen om zelfstudie te doen, je kunt het op internet gratis downloaden.
Dr. Geerd Ryke Hamer
