De Pancreas of de alvleesklier

De functie van de pancreas

De pancreas produceert gastrine, dit hormoon stimuleert de productie van maagsappen en maagenzymen. De pancreas produceert eveneens insuline en glucagon, twee belangrijke hormonen om de suikerspiegel in het bloed in evenwicht te houden. Insuline zorgt ervoor dat het lichaam suikers, eiwitten en vetten als brandstof kan gebruiken. De cellen van de maagwand nemen reeds de glucose op om af te geven aan het bloed. Dat zijn voornamelijk de korte suikers. Lange suikers zoals zetmelen moeten nog een verdere vertering ondergaan in de twaalfvingerige darm, zodanig dat deze koolhydraten door de cellen van de darmwand kunnen worden opgenomen. Middellange suikers, meestal oplosbare vezels, kunnen een voedingsbodem zijn voor de darmflora en bevorderen de darmtransit. Als het lichaam meer glucose nodig heeft zal het hormoon glucagon het glycogeen ofwel het lichaamseigen suiker omzetten in voedende glucose die door de weefsels kunnen worden opgenomen.

Naast het reguleren van de bloedsuikerspiegel en de grote rol bij de verwerking van energie door het lichaam, produceert de pancreas ook spijsverteringsenzymen zoals trypsine. Deze spijsverteringsenzymen moeten eerst geactiveerd worden door de gal. Gal is afkomstig van de lever en wordt verzameld in de galblaas. De galblaas wordt geledigd als men gaat eten.  Via de Sfincter van Oddi komt de gal eerst in contact met de spijsverteringsenzymen uit de pancreas. Op deze wijze zal de gal de spijsverteringsenzymen eerst activeren voordat ze in de twaalfvingerige darm terechtkomen om zowel eiwitten, suikers als vetten verder te verteren. Het is belangrijk dat ons voedsel die we dagelijks eten volledig verteert in de maag en de twaalfvingerige darm, alvorens in de dunne darm terecht te komen waar de opname van voedingstoffen start.

Daarnaast speelt de pancreas een voorname rol bij de dagelijkse ontgifting en zuivering van ons lichaam, een gegeven dat door velen onder ons echt onderschat wordt. De pancreas is even belangrijk als de lever als het gaat om het lichaam ‘proper’ te houden.

De eilandjes van Langerhans

De pancreas ligt achter onder de maag tegen de rugzijde van de buikholte, tussen de twaalfvingerige darm rechts en de milt links. De productie van insuline en glucagon dat van vitaal belang is voor de suikerstofwisseling worden geproduceerd in de eilandjes van langerhans. Dat zijn kleine groepjes kliercellen die bestaan uit drie soorten cellen. Je hebt de alfacellen die het hormoon glucagon produceren ( 20 à 30 %), De bètacellen die het hormoon insuline produceren (60 à 80%) en ten slotte deltacellen, die samen met de alfacellen het hormoon gastrine produceren (ongeveer 10%). 

Het hormoon gastrine stimuleert de afscheiding van maagzuur door de maagklieren in het bovenste deel (grote kromming) van de maag. De eilandjes van langerhans vormen besachtige structuren dat acini genoemd wordt. Tussen de hormoonproducerende cellen worden spijsverteringsenzymen geproduceerd – pro-enzymen die nog niet actief zijn om de pancreas zelf te beschermen tegen autodigestie. Geproduceerde hormonen worden afgeleid naar de bloedbaan (endocrien systeem) terwijl de spijsverteringsenzymen afgevoerd worden naar het midden afvoerbuis van de pancreas om exocrien te worden afgescheiden in de twaalfvingerige darm voor de spijsvertering.

De werking van insuline en glucagon

Alle lichaamscellen hebben glucose nodig om optimaal te functioneren en de energievoorziening te garanderen. Glucose is zeer belangrijk voor het zenuwweefsel. Als glucose, rechtstreeks afkomstig van suikers en zetmelen van zongerijpte gewassen in oorspronkelijke staat, rijk aan zonne energie en gebonden aan voedende mantelstoffen is de lever in staat onder invloed van insuline deze glucose op te slaan in de vorm van glycogeen. Glycogeen is een lange keten lichaamssuiker. Geraffineerde suikers en zetmelen kunnen om deze reden nooit omgezet worden in glycogeen en zijn daarom een co-factor bij het ontstaan van insulineresistentie en diabetes.

Glycogeen is een verteerbare, niet lineaire, doch vertakte suikerketen dat dienst doet als reservesuiker in het lichaam. Deze reserve wordt gebruikt op momenten als er onvoldoende suikertoevoer is. Direct na de maaltijd, als de toevoer van glucose het hoogst is, is de productie van insuline ook hoog. Dit geldt ook voor eiwitten: hoe meer dierlijke eiwitten je eet, hoe meer je jouw pancreas verplicht om grote hoeveelheden insuline te produceren. Insuline is zeer belangrijk voor de eiwitsynthese in  het lichaam. Te veel vlees eten is dus ook een co-factor bij het ontstaan van insulineresistentie en diabetes na het biologische schok dat ten grondslag ligt van diabetes: angst- en walgingsconflicten.

Als er langere tijd niet gegeten wordt daalt het bloedsuikergehalte en komt het hormoon glucagon in actie. Dit hormoon zal de in de lever en de spieren opgeslagen lichaamssuiker of glycogeen omzetten in voedende glucose. Deze glucose wordt afgegeven aan de bloedbaan zodat de glucosespiegel in balans blijft. Dit zorgt voor een evenwichtige stroom suiker in het bloed dat door lichaamsweefsels kan worden verteert en omgezet in energie. De mitochondriën en hun citroenzuurcyclus spelen hierin een belangrijke rol. Dit samenspel van insuline en glucagon voorkomen grote schommelingen van suikerwaarden in het bloed. In extreme gevallen heeft het menselijke lichaam nog een noodoplossing voorzien om bij gebrek aan glucose te voorkomen dat de bloedsuikerspiegel te laag komt. De bijnieren produceren dan extra corticosteroïden, en deze hormonen zijn in staat om uit eiwitten glucose te vormen. Dit proces heet gluconeogenese.

Het ontstaan van problemen met de stofwisseling

Glucose is de brandstof voor allerlei energieverbruikende processen en de stofwisseling. Voornamelijk zenuwcellen hebben echt voedende suiker van zongerijpte voeding nodig om goed te kunnen functioneren. Geraffineerde suikers hebben geen voedende waarde en vormen direct schadelijke reststoffen in het lichaam. Suiker kan door de cel opgenomen worden onder invloed van insuline en dit geldt ook voor eiwitten en vetten. Insuline geeft aan de cel het signaal om de receptoren (deurtjes) te openen, zodat glucose en andere voedingstoffen naar binnen kunnen komen. 

Een goede verhouding tussen de energieopname en het energieverbruik is daarom zeer belangrijk. Als het aanbod van energie (voedsel) de vraag langere tijd overstijgt, kan er teveel glucose en andere voedingstoffen zoals eiwitten in de cel terechtkomen. Dit teveel aan glucose en andere voedende stoffen die niet volledig kunnen worden opgebruikt door de cel veroorzaken opstapeling van allerlei niet-goed verteerde tussen – en eindproducten. 

Deze opstapeling van glucose en andere restproducten heeft tot gevolg dat de concentratie moleculen in de cel sterk begint te stijgen. Hierdoor wordt het natuurlijk verschijnsel in werking gezet dat OSMOSE heet. Door wateropname door de cel, het compartiment met de hoogste concentratie opgeloste stoffen in de vloeistof, wordt de concentratie opgeloste stoffen verdund en gelijk gemaakt aan de concentratie opgeloste stoffen in de vloeistof buiten de cel! Door deze wateropname, dat tevens versterkt wordt door jezelf te verplichten elke dag meer dan twee liter extra water te drinken, gaan deze cellen in het lichaam zwellen en minder goed functioneren. Gezwollen cellen gaan insulineresistentie opbouwen om te voorkomen dat er nog meer voeding kan worden opgenomen en nemen daarom minder of nauwelijks glucose op. 

Ook het teveel aan brandstof stapelt zich hierdoor meer op, hoe meer je drinkt zonder dorst te hebben, gewoon omdat er een hype heerst dat je elke dag zoveel moet drinken, veroorzaakt je een rechtstreekse opstapeling van opgeloste stoffen in de cel die niet naar buiten kunnen door de kracht van osmose. Dezelfde kracht van osmose zorgt ervoor dat de cel ook geen voeding meer opneemt, alleen maar water om de eigen concentratie van opgeloste stoffen gelijk te maken aan de vloeistof buiten de cel.. 

Gevolg is dat de glucose in het bloed niet meer opgenomen wordt door de lichaamsweefsels, het gevolg is dat de suikerspiegel in het bloed gaat stijgen. De pancreas reageert met de productie van insuline, de insulinespiegel zal ook stijgen in het bloed. Insuline in hoge concentratie is giftig en dat heeft tot gevolg dat steeds meer cellen hun insulinereceptoren gaan sluiten. Stofwisselingsproblemen zijn het gevolg! 

Zo verergert insulineresistentie, overdaad aan dierlijke eiwitten, geraffineerde suikers die het lichaam niet kan omzetten in glycogeen en waardoor lichaamscellen zich proberen te verdedigen tegen de zure irriterende werking van geraffineerde suiker door hun insulinereceptoren af te sluiten. De natuurwet van osmose versterkt dit nog eens en dan komt er nog een andere factor kijken: Geraffineerde oliën en geharde vetten. Deze geïndustrialiseerde vetstoffen kunnen niet verteren in het lichaam en verstoppen eveneens de receptoren en het membraan van de cel. 

De cel begint geleidelijkaan te verstikken. Het lichaam reageert dan meestal met overgewicht. Na verloop van tijd beschadigen de cellen van de pancreas en andere cellen in het lichaam, waardoor deze cellen steeds minder goed gaan functioneren. In latere stadium gaan de steeds verder beschadigde cellen van de pancreas te weinig of helemaal geen insuline meer produceren. Het begin van diabetes, hart-en vaatziekten en kanker. Het wordt tijd dat we gaan inzien dat al onze chronische aandoeningen een gemeenschappelijke oorzaak hebben.

Natuurlijk zijn dit allemaal factoren die een verergerend effect hebben op aandoeningen. De causale oorzaak van deze aandoeningen zijn biologische schokken die het metabolisme van het lichaam ernstig verstoren. Zie pijler Germaanse geneeskunde en ziekten.

De ontgiftende werking van de pancreas

Wist je dat als de spijsvertering optimaal functioneert, dat de geactiveerde pancreasenzymen in de bloedbaan terechtkomen? Daar vervullen ze hun functie verder om toxines en afvalstoffen in het bloed af te breken. Als de concentratie enzymen in het bloed teveel stijgt, wordt het teveel door de nieren uit het bloed gefilterd, dat is trouwens de taak van de nieren. Nieren houden samen met de hypothalamus  alle hormoonspiegels, enzymen spiegels, vitamine en mineralen spiegels in balans. Nieren werken samen met de dikke darm dat ook verantwoordelijk is voor de waterhuishouding in het lichaam. Teveel drinken putten de nieren uit en gaat de wet van OSMOSE versterken met alle gevolgen van dien.

Wist je ook trouwens dat pancreasenzymen stamcellen in het gareel houden, eens ze bij beschadigd lichaamsweefsel hun functie hebben vervuld? Pancreasenzymen zijn samen met het lichaamseigen interferon (het is belangrijk dat een kind koorts kan krijgen bij kinderziekten om deze stof te kunnen aanmaken) en interleukine 1 en 2 de beste medicijnen voor een goed herstel.