De schildklier of Glandula thyreoidea

De functie van de schildklier

De schildklier is een klein vlindervormig orgaan dat vooraan in de halsstreek ligt.

De zenuwen die de stembanden aansturen, liggen vlak achter de schildklier. De schildklier wordt door vier slagaders voorzien van bloed, waardoor dit één van de best doorbloede organen in het lichaam is. De schildklierhormonen zorgen er op hun beurt voor dat voedsel in de weefsels wordt opgenomen en wordt omgezet in energie. Dit gebeurt in samenwerking met cortisol afkomstig van de bijnieren. 

Een gezonde schildklier voel je nauwelijks: bij het slikken beweegt hij met het strottenhoofd mee. Het is een vlinderachtig orgaantje met een lob aan weerszijden van de luchtpijp. Oorspronkelijk bevond de schildklier zich achter in de mond (oropharynx), vanwaar het via de tong en de nek naar zijn huidige positie afdaalde. Deze verbinding staat bekend als het tong-schildklierkanaal of de thyroglossale gang. De lobben zijn opgebouwd uit kleine blaasjes, de zogenaamde follikels. 

De schildklier maakt hormonen aan die een belangrijke rol spelen in verschillende lichaamsweefsels en organen, bij metabolische activiteiten, groei of weefselvernieuwing en de geestelijke ontwikkeling. De schildklier beïnvloedt ook zaken zoals eetlust, opname van voedingsstoffen, energie, geestelijk welbevinden, de peristaltische beweging van de darmen, metabolische verbranding van voedingsstoffen, temperatuurregulatie, hartslag, concentratie en bloeddruk. 

Voor baby’s en jonge kinderen is het belangrijk om voldoende schildklierhormonen te produceren voor hun lichamelijke en geestelijke ontwikkeling. De primaire functie van de schildklier is de productie van thyroxine (secretoire kwaliteit), een hormoon dat de snelheid regelt waarmee voedingsstoffen worden omgezet in energie. Als alles goed werkt, wordt er voldoende schildklierhormoon aangemaakt en heb je genoeg energie. Als het koud is, krijg je het warm en is het te warm, dan zweet je voor afkoeling. Je valt ook niet zomaar af of komt niet aan. 

Aanvankelijk was de schildklier een exocriene klier die hormonen afscheidde in het ingaande en uitgaande deel van de darm, om de inname van voedsel en de eliminatie van uitwerpselen mogelijk te maken. Nadat de strot openbrak werd de schildklier een endocriene klier die thyroxine direct in de bloedbaan afgeeft. De schildklier bestaat uit intestinaal cilinderepitheel, is afkomstig van het endoderm en wordt daarom aangestuurd vanuit de hersenstam.

Schildklierhormonen hebben effect op het centrale zenuwstelsel. Ze spelen een rol bij de groei en ontwikkeling van het organisme, inclusief groei en rijping van het botstelsel, ze zijn belangrijk voor de knijpkracht van het bloedvatenstelsel en de hartslag, ze zijn verantwoordelijk voor een goede opname van voedingsstoffen en ze stimuleren het vetmetabolisme en spelen een belangrijke rol bij de eiwitsynthese en -afbraak. Als men in bepaalde omstandigheden meer energie nodig heeft, zorgen de schildklierhormonen voor een versnelde ademhaling en verhoogde stofwisseling. 

In de afbeelding zie je de doorsnede van de hersenstam en de schildklier die twee controlecentra heeft. Dit orgaan is ordelijk gepositioneerd in de ringvorm van het hersenrelais dat de organen van het spijsverteringskanaal aanstuurt. De rechterhelft van de schildklier wordt aangestuurd vanuit de rechterkant van de hersenstam, de linkerhelft wordt aangestuurd vanuit de linkerhelft van de hersenstam. Op alle weefsels en organen van endodermale afkomst is de handigheid of lateraliteit niet van toepassing. Er is geen kruislings verband tussen de hersenstam en de schildklier. 

Opmerking: de mond en keelholte, traanklieren, buizen van Eustachius, schildklier, bijschildklieren, hypofyse, pijnappelklier en Plexus choroïdeus delen hetzelfde hersenrelais.

Wat zijn schildklierproblemen en hoe kunnen we deze aandoeningen begrijpen?

Hyperthyroïdie en de ziekte van Graves-Basedow hebben te maken met een overactieve schildklier waarbij er te veel schildklierhormonen worden geproduceerd. Hyperthyroïdie gaat ALTIJD hypothyreoïdie vooraf. Dit betekent dat het ziektebeeld zich kenmerkt door een aanvankelijke overfunctie, later gevolgd door een aanhoudende onderfunctie van de schildklier. Een te sterke schildklierwerking geeft rusteloosheid, spierzwakte en een verminderde conditie, prikkelbaarheid, nervositeit, een versnelde hartslag, beven, hartritmestoornissen, plots gewichtsverlies en een verhoogde warmteproductie. Soms treden er ook uitpuilende ogen op, vooral bij de ziekte van Graves-Basedow, wat soms veroorzaakt wordt door een overdreven jodiuminname. 

Hypothyreoïdie of een te trage schildklierwerking leidt tot een verminderde productie van schildklierhormonen. Dit geeft meestal aanleiding tot een vertraagde metabolische werking, wat dan weer allerlei klachten kan veroorzaken zoals lusteloosheid, sloomheid, kouwelijkheid, een verminderd libido, een tragere hartslag, droge haren of haaruitval, depressiviteit, slechthorendheid, een abnormale gewichtstoename, enz. Na verloop van tijd ontstaat er een energiegebrek in het hele lichaam. Lichaamsweefsels krijgen niet meer hun hormonale instructies om zich op te laden, waardoor ze niet echt goed meer kunnen functioneren. Dit proces wordt versterkt door bijnieruitputting. Cortisol helpt namelijk het weefsel om schildklierhormoon T4 om te zetten in T3, eveneens in samenwerking met de lever. Het T4-hormoon is in feite een voorloper van het actieve T3-hormoon dat betrokken is bij de stofwisseling.

Als de genezing blijft hangen omdat er voortdurend conflictrecidieven zijn, ontstaat er een chronische, trage schildklierwerking, ook wel chronische hypothyreoïdie genoemd. Dit wordt veroorzaakt door het langdurig afbraakproces waarbij schildklierweefsel verloren gaat. Hypothyreoïdie wordt altijd voorafgegaan door hyperthyreoïdie.

De ziekte van Hashimoto of chronische schildklierontsteking (hashimoto-thyreoïditis) wordt gezien als een haperend ‘immuunsysteem’ of ‘auto-immuunziekte’ waarbij zogezegd schildkliercellen worden aangevallen. Net als de theorie van ‘auto-immuunziekten’ met het lichaam dat lichaamseigen weefsels aanvalt, is het concept van ‘immuniteit’ een academisch construct zonder wetenschappelijke basis. De bewering dat de ziekte van Hashimoto het resultaat is van een ‘vernietiging’ van het schildklierweefsel is daarom hoogst twijfelachtig. Volgens Dr. Hamer zijn bij dit ziektebeeld altijd de schildklieruitvoergangen betrokken waarbij het conflict recidiverend is, zie verder in dit artikel.

Het lichaam valt zichzelf nooit aan, omdat  dit ingaat tegen de natuur waarbij al het leven steeds op overleven is gericht. De intelligentie van het lichaam en de algemene gezondheid werken accuraat en zullen zichzelf nooit vernietigen. De theorie dat auto-immuunziekten bestaan, is er alleen maar om een schuldige te kunnen aanwijzen, wat opnieuw een voorbeeld is van dualistisch gedachtegoed. Echter, deze benadering zorgt ervoor dat het vertrouwen van de patiënt in zijn of haar lichaam wegebt, waardoor het lichaam het zelfgenezend mechanisme niet kan activeren. Door de gedachte dat het lichaam zichzelf aanvalt, ontstaat een negatieve innerlijke dialoog die de algemene gezondheid en de hormoonhuishouding verstoort. Een te zwakke schildklierwerking leidt tot lusteloosheid, vermoeidheid, kouwelijkheid, een vertraagde hartslag, haaruitval en traagheid.

Struma of een vergrote schildklier ontstaat door aanhoudende conflictactiviteit waarbij een grote zwelling van het secretoire type ontstaat. De vergroting van de schildklier kan ademhalingsmoeilijkheden veroorzaken als gevolg van de druk op de luchtpijp. Een grote zwelling met overvloedige weefselvermeerdering wordt gediagnosticeerd als schildklierkanker.

De schildklier reguleert de lichaamsprocessen en de homeostase. Problemen met de schildklier verstoren verschillende lichaamsprocessen met als gevolg hartkloppingen, hersenmist, opvliegers, vermoeidheid, overgewicht, enz. In veel gevallen is er ook een teveel aan jodium, een iatrogene aandoening als gevolg van medicijngebruik of straling, een cofactor van schildklierproblemen. Foto’s van het gebit nemen bv. heeft ook een negatief effect op de schildklier. De causale oorzaak van schildklierproblemen is in feite een brokconflict met onmacht, waarbij men innerlijk voelt dat men te traag is.

Het biologisch conflict achter schildklierproblemen

In overeenstemming met het endoderm en de rol in de spijsvertering, is het biologisch conflict met betrekking tot de schildklier een primair conflictthema waarbij men het gevoel heeft dat men te traag is. Dit gevoel van ‘te langzaam zijn’, is tweeledig: iets niet te pakken kunnen krijgen, heeft betrekking op de rechterlob van de schildklier of iets niet kwijtraken heeft dan weer betrekking op de linkerlob van de schildklier. 

Dieper begrip van de conflictnuance van de rechterhelft van de schildklier 

Net zoals bij de rechterhelft van de mond en keelholte heeft het conflict van de rechterlob van de schildklier betrekking op een ‘ingaande brok’ en op het ‘niet snel genoeg zijn om een ​​brok te bemachtigen’. Deze brok’ heeft bv. betrekking op een baan, een functie, een promotie, een contract, een bedrijf of een aankoop waarnaar men sterk verlangt, maar waarvoor men te langzaam is om deze te grijpen. De verwachte brok kan ook betrekking hebben op iemand, waarbij men te langzaam is om dit iemand te vangen of in zijn greep te krijgen.

Dieper begrip van de conflictnuance van de linkerhelft van de schildklier 

Net zoals bij de linkerhelft van de mond en keelholte, heeft het conflict van de linkerlob van de schildklier betrekking op een ‘uitgaande brok’ en op het ‘niet snel genoeg zijn om een ​​brok te elimineren’ (dit is oorspronkelijk de faecesbrok). Dit kan een ultimatum zijn, goederen, overtollige voorraad of een persoon (huurder, werknemer, zakenpartner) waarbij men te traag is om ‘deze persoon af te schudden’. Een verontschuldiging of een voorstel dat te laat werd geuit kan ook dit soort ‘brokconflicten’ veroorzaken.

Voorbeelden uit het archief van Dr. Hamer

Iemand heeft een huis bezocht en wil het graag kopen. Terwijl de lening nog met de bank moet worden geregeld, wordt het huis voor zijn neus weggekaapt door iemand die contant betaalt.  Deze ‘ingaande huis-brok’ werd niet verkregen omdat men te langzaam was. De rechterzijde van de schildklier is aangedaan.

Iemand wacht te lang met de verkoop van zijn aandelen en verliest daardoor zijn halve vermogen. Deze ‘uitgaande aandelen-brok’ werd niet snel genoeg van de hand gedaan. De linkerzijde van de schildklier is aangedaan. 

Het is belangrijk te beseffen dat je onderbewuste niet in staat is hierin een onderscheid te maken. Het reageert op het subjectieve gevoel als gevolg van je perceptie. Het onbewuste kan de brok als een letterlijke voedselbrok namelijk niet onderscheiden van een brok van mentale aard.

Mensen met een drive om ‘iets te bereiken’, die beroepen uitoefenen en doelen hebben die concurrentie met zich meebrengen zoals managers, verkoopsleiders, verkopers, atleten en competitiesporters, die onder tijdsdruk staan ​​zoals journalisten of fabrikanten of constant onder druk staan ​​om te presteren zoals mensen met twee banen of alleenstaande moeders, zijn gevoeliger voor het lijden aan dit type conflict. Kinderen en adolescenten lijden aan schildklierconflicten wanneer ze te veel worden gepusht door een ouder, leraar of coach en voortdurend te horen krijgen ‘je bent te langzaam’.

Een oudere arbeider merkt dat hij het tempo van de jongeren in het bedrijf niet maar kan volgen. Met zijn ouderwetse grondige houding kan hij het strakke tijdschema niet meer volgen. De bedrijfsleiding zou liever een jonge en energiekere man in zijn plaats willen hebben en hem met pensioen willen sturen. Enige tijd later wordt bij hem een schildkliercarcinoom gediagnosticeerd. Deze ‘ingaande arbeidsplaats-brok’ kreeg hij niet te pakken omdat hij te langzaam was. Er ontstaat een schildkliertumor. 

Een gepensioneerde vrouw werkt al jaren bij een familie, waar ze als een familielid wordt beschouwd. Op een dag wordt ze compleet verrast door de volgende boodschap: ‘Je bent te langzaam’. Ze kan deze ‘job-brok’ dan ook niet behouden omdat ze te langzaam is. Er groeit een schildkliertumor in de actieve fase. 

De conflictactieve fase met betrekking tot de schildklier

Vanaf de inslag van het conflict start het zinvol biologisch speciaalprogramma op waarbij het schildklierbasisweefsel begint toe te nemen. Endoderme weefsels reageren altijd met weefseltoename tijdens de conflictactieve fase. De weefseltoename is evenredig met de intensiteit en duur van het conflict. Het biologische doel van de weefseltoename is het bevorderen van de afscheiding van thyroxine, zodat het individu sneller wordt om de gewenste brok (rechterhelft van de schildklier) te kunnen bemachtigen of om een ongewenste brok (linkerhelft van de schildklier) te elimineren.

Dit leidt tot de groei van een compacte bloemkoolachtige adenotumor van secretorische kwaliteit. Er ontstaat een versnelde stofwisseling waarbij men meer energie krijgt om zo sneller te worden. Mensen met overactieve schildklieren zijn vaak opgewonden, prikkelbaar, nerveus en kunnen problemen ervaren met inslapen of goed slapen. Er komt vaak een hoge systolische bloeddruk voor. De ontstane knobbel door het overactief gebied in de schildklier wordt over het algemeen aangeduid als een ‘hete knobbel’. Als het conflict betrekking heeft op de schildklieruitvoergangen, zal de knobbel koud zijn met een uiterst lage productie van thyroxine, wat leidt tot een onderfunctie van de schildklier, zie later in dit artikel.

Bij aanhoudende conflictactiviteit ontstaat een harde krop of struma voor verhoging van de thyroxineproductie en er ontstaan verhoogde T3- enT4-waarden in het bloed. Er treedt een versnelde stofwisseling op, soms met ademnood zonder hoesten of heesheid, wegens het proces waarbij ruimte wordt ingenomen en er druk wordt uitgeoefend op de luchtpijp. Een grote zwelling met overvloedige weefselvermeerdering wordt gediagnosticeerd als schildklierkanker.

De genezingsfase van de schildklier

Na de conflictoplossing ontstaat er een tuberculeus-verkazende afbouw van de tumor. TBC-schimmelbacteriën verwijderen het overtollig weefsel dat niet langer nodig is. De genezingsfase kenmerkt zich door een normalisering van de schildklierfunctie. Helingssymptomen gaan gepaard met pijn als gevolg van de zwelling, problemen met de ademhaling en slikken en nachtelijk zweten. Als het genezingsproces gepaard gaat met een ontsteking veroorzaakt dit thyreoïditis. 

Opmerking: het is een wijdverspreid geloof dat hyperthyreoïdie wordt veroorzaakt door een tekort aan jodium. Deze theorie kan niet verklaren waarom een struma zich ontwikkelt in de linker- of rechterhelft van de schildklier, of in beide. 

Sterke symptomen van een te trage schildklier zijn vermoeidheid en gebrek aan energie. Er is een tekort aan thyroxine om het metabolisme in evenwicht te houden. In dit geval is het raadzaam om farmaceutische thyroxine in te nemen om dit tekort aan te vullen. Maar het is belangrijk om zo snel mogelijk de conflictrecidieven die een trage schildklierwerking veroorzaken, op te lossen en de farmaceutische thyroxine af te bouwen en finaal te stoppen. Het gebruik van farmaceutische medicijnen om thyroxine aan te vullen, veroorzaakt namelijk een verlies van het vermogen van de schildklier om zelf thyroxine te produceren. In dit geval ben je je hele leven afhankelijk van farmaceutische medicijnen. 

Indien de vereiste schimmelbacteriën ontbreken, omdat ze bv. vernietigd zijn door overmatig antibioticagebruik, kan het teveel aan schildklierweefsel niet afgebroken worden. Bijgevolg blijft de struma of krop bestaan en wordt deze ingekapseld met een overproductie van thyroxine tot gevolg. Er ontstaat een langdurige hyperthyreoïdie, ook al is het conflict opgelost. In dit geval kan een operatie worden overwogen om de ingekapselde tumor te verwijderen en de productie van thyroxine te normaliseren. 

Oplossingen bij schildklier Overfunctie, hyperthyreoïdie, en de ziekte van Graves-Basedow: bij een hangende conflictactiviteit, het conflict en de sporen oplossen. Vermijd stimulerende middelen zoals koffie, zwarte of groene thee, gejodeerd zout, ijzerpreparaten en lang zonnebaden. 

Oplossingen bij schildklier Onderfunctie, hypothyreoïdie, myxoedeem (droge opgezwollen huid): bij een hangende genezing, wordt het afbouwen van de schildkliertumor vertraagd door conflictrecidieven. Het is belangrijk om het conflict en zijn sporen te traceren en zo snel mogelijk op te lossen zodat aan de hangende genezing een einde komt.

Schildklier Onderfunctie, hypothyreoïdie, myxoedeem (droge opgezwollen huid): Hangende genezing, afbouwen van de schildkliertumor wordt vertraagd door conflictrecidieven. Conflict en zijn sporen traceren en zo snel mogelijk oplossen zodat aan de hangende genezing een einde komt. 

Opmerking: bij elke genezingsfase van een zinvol biologisch speciaalprogramma daalt tijdelijk de thyroxinewaarde. 

Het is belangrijk om zo snel mogelijk het conflict en zijn sporen op te lossen. Affirmaties: “Ik ben snel genoeg en tevreden met mijn tempo”, “Het tempo geef ik zelf aan en niemand anders”,  “Stapje voor stapje”. 

De bijschildklieren

De bijschildklierorgaantjes zijn twee paar kleine kliertjes in de hals, gelegen aan de achterzijde van de schildklier. De meeste mensen hebben vier bijschildklieren, dit kan van mens tot mens verschillen. Deze bijschildklieren hebben ongeveer de grootte van een rijstkorrel en lijken erg op vetweefsel. De bijschildklieren maken het bijschildklierhormoon parathormoon of PTH aan, wat een belangrijke rol speelt bij het regelen van de hoeveelheid kalk en fosfaat in het lichaam. Dit bijschildklierhormoon zorgt voor het juiste evenwicht tussen de hoeveelheid calcium in de botten en de hoeveelheid calcium in het bloed en is essentieel voor de spiercontractie. Calcium houdt botten namelijk sterk zodat ze niet breken of inzakken. Calcium in het bloed is dan weer belangrijk voor de goede overdracht van prikkels tussen zenuwen onderling, en van zenuwen naar spieren.

Net zoals de schildklier waren de bijschildklieren oorspronkelijk exocriene klieren, die de hormonen rechtstreeks in de darm afscheidden. Tegenwoordig zijn de bijschildklieren endocriene klieren, die hun hormonen direct in de bloedbaan afgeven. De bijschildklieren bestaan ​​uit intestinaal cilinderepitheel, zijn afkomstig van het endoderm en worden daarom aangestuurd vanuit de hersenstam.

In de hersenstam hebben de bijschildklieren dezelfde controlecentra als van de schildklier. Ze zijn eveneens ordelijk gerangschikt in de ringvorm van het hersenrelais dat de organen van de spijsvertering aanstuurt. Er is geen kruislingse verbinding tussen de hersenen en de bijschildklieren. 

Het biologisch conflict met betrekking tot de bijschildklierorgaantjes

Net als bij de schildklier gaat het hier om een brokconflict. Wegens spierzwakte kan je iets dat je wenst, een inkomende brok of een ‘voedselbrok’ niet te pakken krijgen, vanwege een te laag calciumgehalte die de benodigde spiercontracties inperkt. Dit heeft betrekking op de rechter-bijschildklierorgaantjes. 

Wegens spierzwakte kan je iets dat je niet wenst, een uitgaande brok of een ‘voedselbrok’ niet elimineren of kwijtraken, vanwege een te laag calciumgehalte die de benodigde spiercontracties inperkt. Dit heeft betrekking op de linker-bijschildklierorgaantjes. 

Eenvoudig gezegd: men krijgt ‘iets’ niet omdat men te weinig kracht heeft, te passief is, te traag of te laks is. Het is belangrijk om te beseffen dat het onbewuste deel van je bewustzijn niet in staat is dit te onderscheiden. Het reageert op het subjectieve gevoel als gevolg van je perceptie. Het onbewuste kan geen onderscheid maken tussen de brok die letterlijk een voedselbrok is of een brok van mentale aard.

De conflictactieve fase

Na de inslag van het biologisch conflict ontstaat er weefseltoename in de bijschildklierorgaantjes, met als gevolg groei van een compacte adenotumor van secretorische kwaliteit en een overproductie van het bijschildklierhormoon PTH. Dit wordt hyperparathyreoïdie genoemd en er ontstaat een harde krop. De verhoogde afscheiding van PTH heeft het biologisch doel om het organisme van meer calcium te voorzien, om de spiercontracties te versterken. Het calciumgehalte in het bloed gaat stijgen, wat hypercalciëmie veroorzaakt. 

Het bijschildklierhormoon PTH onttrekt calcium aan de botten. Dit veroorzaakt geen osteoporose, omdat PTH er op hetzelfde moment voor zorgt dat het overmatige calcium niet wordt uitgescheiden door te urineren, maar wordt teruggevoerd naar het organisme.  

De helingsfase

Net als bij de schildklier is er sprake van normalisering van de bijschildklierfunctie. Na de conflictoplossing ontstaat er een tuberculeus-verkazende afbouw van de tumor. TBC-schimmelbacteriën verwijderen het overtollig weefsel dat niet langer nodig is. Dit proces gaat gepaard met nachtelijk zweten. Indien de vereiste schimmelbacteriën (TBC) niet aanwezig zijn, wordt de tumor ingekapseld. Het extra bijschildklierweefsel kan niet afgebroken worden, waardoor langdurige hyperparathyreoïdie optreedt. Een operatie kan worden overwogen om de PTH-productie te normaliseren. 

Na voltooiing van de helingsfase keert het PTH-niveau weer terug naar normaal. Wordt de genezingsfase onderbroken door conflictrecidieven, dan kan de hangende genezing leiden tot verlies van het bijschildklierweefsel, wat chronische hypoparathyreoïdie met constant lage calciumspiegels in het bloed veroorzaakt. Calciumsupplementen bieden hier soelaas. De calciumtoevoer dient altijd met organisch gebonden vitamine D gecombineerd te worden. 

Net als bij de schildklier wordt hypoparathyreoïdie steeds voorafgegaan door hyperparathyreoïdie!

De schildklieruitvoergangen

In tegenstelling tot het schildklierbasisweefsel en de bijschildklierorgaantjes die tot het endodermale kiemblad behoren, behoren de schildklieruitvoergangen tot het ectodermale kiemblad. De functie van de schildklieruitvoergangen is om de thyroxine rechtstreeks af te geven in de bloedbaan. De bekleding van de oorspronkelijke schildkliergangen bestaat ​​uit plaveiselepitheel. Deze schildkliergangen zijn afkomstig van het ectoderm en worden daarom aangestuurd vanuit de hersenschors.

De schildklieruitvoergangen stammen net als de kransslagaders, aorta, kransaders, halsslagadersen en ondersleutelbeenslagaders af van de kiewbogen. In het embryo geven de kieuwbogen of branchiale bogen (van het Griekse branchial = kieuw), vorm aan de structuur van het hoofd en de nek.

De aansturing van de epitheelbekleding van de schildklieruitvoergangen gebeurt door de pre-motorische sensorische cortex die een onderdeel vormt van de hersenschors. De linkerschildkliergangen worden vanuit de rechterkant van de hersenschors aangestuurd, terwijl de rechterschildkliergangen worden aangestuurd vanuit de linkerhersenhelft (frontaal). Daarom is er een kruislingse verbinding tussen de hersenen en de schildklieruitvoergangen. 

Het biologisch conflict met betrekking tot de schildklieruitvoergangen

De conflictnuance bij de schildklieruitvoergangen is anders dan de conflictnuance bij de schildklier en de bijschildklier, die tot het endodermale kiemblad behoren. De conflictnuance bij ectoderm is scheiding en territorium. Het biologisch conflict dat verband houdt met de schildklieruitvoergangen is een vrouwelijk machteloosheidsconflict of een mannelijk frontaalangstconflict, afhankelijk van iemands geslacht, lateraliteit en hormoonstatus. Het gaat over de aspecten van een scheidings- en territoriumconflict. 

Onmacht is een vrouwelijke passieve reactie (anima) op naderend gevaar. Men voelt zich hulpeloos, machteloos en uitgeleverd. Men kan het niet voorkomen of verhinderen. Je neemt waar dat er gevaar op jou afkomt, maar je doet niets en staat letterlijk aan de grond genageld. Daardoor is er een innerlijke stress of gespannenheid. Je hebt geen controle over een situatie of ervaart dit als een verlies van controle over een situatie. In het algemeen heeft het conflict betrekking op iedere vorm van dwang, externe controle of beslissingen die over iemands hoofd worden genomen. Je ervaart dit als ‘Men zou toch dringend iets moeten doen, maar niemand doet iets!’ of ‘Ik ben aan handen en voeten gebonden maar kan niets doen’.

NHS = Normale hormoonstatus

LTS = Lage testosteronstatus

LOS =  Lage oestrogeenstatus

Bij linkshandigen wordt het conflict overgeheveld naar de andere hersenhelft.

De conflictactieve fase

Er ontstaat weefselafname of ulceratie van de bekleding van de schildklieruitvoergangen, evenredig aan de intensiteit en duur van het conflict. Het biologisch doel is om het lumen van de schildklieruitvoergangen te verwijden, waardoor er een betere afvoer is van de thyroxine, wat het individu meer energie geeft om het conflict op te lossen. Dit gaat gepaard met pijn, die afhankelijk is van de intensiteit van het conflict. 

Het biologisch zinvol speciaalprogramma volgt het strotslijmvlies-sensibiliteitschema met hyperesthesie in de conflictactieve fase en de epileptoïde crisis (of epicrisis) en hypesthesie in de genezingsfase.

Opmerking: aangezien het lumen van de schildklieruitvoergangen verwijden, zien we een lichte stijging van het thyroxinegehalte tijdens de conflictactieve fase. Dit moet echter niet worden verward met hyperthyreoïdie, aangezien de productie van thyroxine in de schildklier onveranderd is. 

De genezingsfase van de schildklieruitvoergangen

Bij het herstel van de binnenbekleding van de schildklieruitvoergangen treedt er een zwelling op als gevolg van oedeem. In de reguliere geneeskunde diagnosticeert men dit als een struma, mediale halscyste, euthyreoïde struma, papillaire schildklierkanker of papillair carcinoom. Voor alle duidelijkheid: dit is geen kanker, maar herstelweefsel als onderdeel van de genezingsfase. Het gaat niet om thyroxineproducerende weefsels, maar om platenepitheelweefsel.

Wanneer de zwelling een schildklieruitvoergang verstopt, komt er minder thyroxine in de bloedbaan, ook al produceert de schildklier voldoende thyroxine. Volgens Dr. Hamer is de verminderde toevoer van thyroxine naar het lichaam nooit zo ernstig als bij hypothyreoïdie en een chronische afname van de thyroxineproducerende weefsels.  

De schildklieruitvoergangen hebben geen uitwendige opening zoals de melkgangen of de prostaatuitvoergangen dit wel hebben. Daarom kunnen er zich bij de schildklieruitvoergangen cysten ontwikkelen als gevolg van ophoping van vocht in de betrokken gang. Deze cyste wordt meestal een ‘koude knobbel’ of ‘koude nodus’ genoemd. Bij de schildklier spreken we van een ‘hete knobbel’, zie conflictactieve fase schildklier. De cyste blijft aanwezig bij een hangende genezing, veroorzaakt door conflictrecidieven of hun sporen tot de heling volledig is voltooid. 

De schildklierfistel

Een schildklierfistel uit zich als een opening van een schildkliergang doorheen de huid. Dit wordt veroorzaakt door een scheuring van een schildkliercyste (euthyreoïde struma) waarbij de vloeistoffen naar buiten lekken. Een schildkliercyste kan barsten door grote hoeveelheden vocht als gevolg van het nierverzamelbuizensyndroom, waarbij een bestaans- of existentieconflict actief is. Dit conflict moet eerst opgelost worden vanwege zijn verergerend effect op genezingsprocessen van andere zinvolle biologische speciaalprogramma’s. 

Het barsten van een schildkliercyste op de schildklieruitvoergangen kan ook veroorzaakt worden door voortdurende conflictrecidieven die het genezingsproces verlengen. Een fistel ontstaat alleen wanneer het om de rechterschildklieruitvoergang gaat, omdat deze zich dichter bij de huid bevindt. Dit verklaart waarom een schildklierfistel zich altijd aan de rechterkant van de hals lokaliseert. In de hersenschors worden de rechterschildklieruitvoergangen, waar de fistel voorkomt, vanuit de linkerhersenhelft aangestuurd. Precies tegenover het hersenrelais van de linkerschildklieruitvoergangen en de perianale gangen. 

Voorbeeld onmachtsconflict

Bij een 9-jarig intelligent meisje groeit in de loop van één jaar een verschuifbare knobbel net onder het strottenhoofd. Met een echografie wordt een cyste van 3 x 2 cm vastgesteld, gediagnosticeerd als een mediale halscyste of lymfangioom. De conflictgeschiedenis van het meisje: drie jaar geleden ontdekte zij dat haar vader een verhouding had met de beste vriendin van haar moeder. Na lang aarzelen scheidden haar ouders toch. Dit is een onmachtsconflict voor het intelligente meisje dat de ouders bijeen wil hebben. Na twee jaar van conflictactiviteit komt zij langzaam in de genezingsfase wanneer ze er innerlijk vrede mee leert te hebben dat haar ouders niet meer samen zullen zijn, maar dat ze allebei hun dochter nog liefhebben. Wegens recidieven – waarom zijn mama en papa niet meer samen? – groeit echter de mediale halscyste. Wanneer de moeder de samenhang begrijpt, wil zij voor de dochter een familieritueel houden, waar ook de vader bij betrokken is. 

Voorbeeld frontaalangstconflict

Een jonge rechtshandige volwassen man lijdt aan onderdrukking door zijn familie. Hij moet telkens opdraaien voor problemen met zijn financiële middelen. Bij het overlijden van zijn tante ontstaat bij deze man een ernstige frontale angst, omdat hij zijn kapitaal weer moet aanspreken om de kosten van de begrafenis te vergoeden. Hij heeft de kracht niet om te vragen om de kosten van de begrafenis te delen met broers en zussen en moet er alleen voor opdraaien. De uitputting van zijn financiële middelen veroorzaakt ook een bestaansconflict, wat de frontaalangst bij deze jongeman sterker maakt. Na enige tijd lukt het hem om de familie zelf ook verantwoordelijk te stellen voor de onkosten. Er ontstaat een euthyreoïde struma met betrekking tot zijn linkerschildklieruitvoergangen, een hangende genezing omdat de familie weerbarstig is en het hen verantwoordelijkheid geven niet zonder horten of stoten gaat. 

Waar moet je nog opletten bij schildklierproblemen?

Ongeschikt voedsel voor menselijke consumptie dat een negatief effect heeft op de werking van de schildklier

Een minder bekende cofactor die de genezing van een schildklieraandoening vertraagt of verergert zijn kunstmatig bewerkte vetstoffen, geharde vetten, sojaolie en geraffineerde oliën. Deze industrieel bewerkte voedingsmiddelen hebben een negatief effect op alle metabolische processen in het lichaam. Het is belangrijk om alle vetstoffen in hun natuurlijke staat te consumeren, zoals de natuur dit bedoeld heeft voor mens en dier. 

Vermijd koemelk en zuivel, zeker als je lijdt aan schildklierproblemen. Geklaarde boter (ghee) is een uitzondering en een goede vetstof die de metabolische activiteit in het lichaam stimuleert. De calcium-, fosfor- en magnesiumverhouding in koemelk dient om botten te maken die gewichten kunnen dragen tot 400 kilogram, en is niet geschikt voor menselijke botten die gemiddeld een gewicht torsen tussen 60 à 80 kilogram. Bovendien zijn deze mineralen gebonden aan de caseïne in koemelk. Colostrummelk bevat bv. zeer weinig caseïne, terwijl koemelk dertig keer meer caseïne bevat dan moedermelk.  

Soja is af te raden, het bevat namelijk fytinezuur dat de opname van vitaminen en mineralen, waaronder natuurlijk jodium, verhindert. Soja bevat ook hoge concentraties fyto-oestrogenen (isoflavonen), genisteïne en daidzeïne, die het natuurlijke steroïde bijnierhormoon oestrogeen imiteren. Soja bevat hoge concentraties goitrogenen die de schildklierwerking nadelig kunnen beïnvloeden. Goitrogenen zijn stoffen die op verschillende manieren de aanmaak van het schildklierhormoon in de schildklier verstoren, niet handig als je schildklierproblemen hebt.

Wees niet bang van groenten die behoren tot de kruisbloemigen zoals bloemkool, savooikool, radijsjes, rapen, enz. Zij bevatten een lage hoeveelheid  goitrogenen, maar niet in die concentratie dat het de schildklierwerking nadelig zou beïnvloeden. In feite zou je zeker 20 kg kruisbloemigen moeten eten om aan deze concentratie te komen. Geniet dus van je bloemkooltjes of radijzen met veel smaak. Als je deze groenten kookt zijn deze goitrogenen trouwens verdwenen. Vermijd wel met pesticiden gekweekte groenten en fruit.

Competitie, een verborgen cofactor van een te traag werkende schildklier

Lichaamsbeweging is een uitstekend middel om het geluksgevoel in je leven te verbeteren en stimuleert om creatieve uitdagingen tot een goed einde te brengen. Het gaat hier over lichaamsbeweging die lichaamsvriendelijk is en waarbij je tussen het ademen door nog kan praten en je goed voelt in je vel. Je transpireert een beetje, maar niet in die mate dat je continu moet drinken om gehydrateerd te blijven. Stress, competitie en concurrentie veroorzaken een overbelast lichaam en een gespannen geest en zijn uitputtend voor de schildklier. 

Echter, onze gebruikelijke benadering van lichaamsbeweging gaat ervan uit dat een perfecte workout je tot het einde van je uithoudingsvermogen moet brengen, zelfs overschrijden. Hoe meer uitgeput je hierna bent, hoe meer je jouw eigen lichaam hebt mishandeld. Dat is natuurlijk geen daad van onvoorwaardelijke liefde naar jezelf toe. Alle oefeningen die je lichaam uitputten, zijn indirect een daad van geweld naar je eigen lichaam toe en het lichaam ervaart dit als een soort straf, omdat het niet goed genoeg functioneert.

Je ziet overduidelijk de pijn op de gezichten van mensen die zich door een heftig en zwaar workoutprogramma heen werken. Het gezicht verraadt dat het lichaam eigenlijk overbelast is. ‘Zonder pijn geen resultaat’ is een mythe, maar ondertussen doen ontelbaar veel mensen zich onwetend geweld aan en dat laat zich voelen in een trage schildklierwerking en een versneld verouderingsproces.

Dit soort workoutprogramma’s en andere competities schieten hun doel voorbij. Elke vorm van overdreven lichamelijke inspanning verstoort de bewegingskracht in het lichaam en veroorzaakt een abnormaal verhoogde afgifte van stresshormonen. Veel orgaansystemen worden letterlijk overspoeld door adrenaline en noradrenaline. Hierdoor ga je je naderhand rusteloos en zwakker voelen. Alle energie in het lichaam is op! Het lichaam is dus niet meer in staat om de nodige reparatiewerken uit te voeren die in feite hard nodig zijn na zo’n veeleisende workout of andere competitiediscipline. Het gevolg is dat het cardiovasculaire systeem verzwakt is en je kwetsbaarder wordt voor andere stressfactoren.

Het is niet voor niets dat beroepsatleten een verhoogd risico op uitputting en blessures oplopen. Zij hebben vaker een verzwakte gezondheid en gebruiken gemiddeld meer medicijnen dan andere mensen. Aanhoudende overbelasting van het fysieke lichaam en een gespannen geest zorgen ervoor dat de schildklier de lymfocyten onvoldoende kan activeren. De schildklier kan zelfs krimpen en het lichaam zal verzwakken door energieverlies. De schildklier controleert in feite de energievoorraden van het lichaam, maar bij uitputting verliest de schildklier dit vermogen.

Uitputting door workout en andere strenge lichamelijke disciplines, evenals concurrentie en stress, zijn echt verzwakkend voor veel nietsvermoedende mensen. Velen denken dat door het lichaam overmatig tot het uiterste in te spannen, ze er goed aan doen en zo een gezond lichaam krijgen. Het tegendeel is echter waar! In de opwinding van de competitie heb je niet eens in de gaten hoe jij jezelf uitput tot de adrenalinerush voorbij is. Dan word je geconfronteerd met tal van bijverschijnselen: van opstapeling van melkzuur in je lichaam tot dagenlange verstijving tot een ernstig energiegebrek en futloosheid.

Basisrichtlijnen voor een gezonde lichaamsbeweging

Over je grens gaan door lichamelijke beweging, is uitputtend voor je lichaam en de schildklier. De taak van de schildklier is om de energiereserves aan te vullen.

Het is ideaal om je hartslag en spierspanning te verhogen tot je gaat hijgen, daarmee gaat je spierspanning en kracht versterken. Daarna is een periode van lage activiteit nodig (actief herstel). Als je bij lichaamsbeweging afwisselend 1 tot 2 minuten inspanning en rust respecteert, gedurende een half uur elke dag, heeft dit veel meer effect dan uren na elkaar uitputtende oefeningen doen. 

Daarbij verhoog je ook de longcapaciteit, de spierkracht en de gezondheid van je hart. Dit alles is lichaamsvriendelijk, jouw lichaam gaat jou daarvoor belonen met meer vitaliteit, levensenergie en mentale helderheid. Tijdens de hijgfase verbruikt je lichaam de suikervoorraden uit je spieren en de lever. Deze methode zorgt ervoor dat je lichaam na het oefenen zijn vetreserves aanspreekt, wat ideaal is om je lichaamsgewicht op peil te houden en het ontgiftend vermogen in stand te houden. Terwijl je uitrust probeert het lichaam zijn glycogeenreserves of lichaamseigen suiker, weer aan te vullen. Bij een inspannende workout of andere discipline gebeurt precies het tegenovergestelde. Het lichaam zal de verbruikte vetreserves zo snel mogelijk weer aanvullen om zich voor te bereiden op een nieuwe aanval van uitputtende lichaamsonvriendelijke beweging of uitputtende oefeningen. Het lichaam ervaart zware workout als een bedreiging. 

Gebruik niet meer dan 50% van het energievermogen van je lichaam. Lichaamsbeweging heeft niet tot doel om aan anderen te laten zien hoe goed je bent, maar om aan je individuele behoefte te voldoen. Bijvoorbeeld: als je 30 minuten kunt zwemmen, kies ervoor om 15 minuten te zwemmen. Het gaat erom dat als je moe wordt tijdens je lichaamsbeweging, je in feite je doel hebt voorbijgeschoten. Als je na afloop jezelf fris en energiek voelt, dan heb je je doel bereikt. Je hebt een goede oefening gehad, en na verloop van tijd zal je uithouding toenemen.

Ideaal is het om tijdens de dag te oefenen, vooral in de voormiddag. Volgens het dag- en nachtritme heb je de meeste energie in de voormiddag. Aan het einde van de namiddag kan je ook nog een goede inspanning leveren met resultaat. In de zon trainen levert bovendien nog extra energie op. ‘s Avonds na 18.00 uur moet het lichaam langzaam tot rust komen. Geef je lichaam na 18.00 uur de gelegenheid zich voor te bereiden op een herstellende en rustgevende slaap.

Je hebt altijd je limiet overschreden als je jouw hart voelt bonzen, als je hevig begint te transpireren en je lichaam begint te trillen. Het is beter om direct te stoppen met de inspanning en eventueel rustig te gaan wandelen zodat je lichaam weer op adem kan komen. Als je echt niet meer door je neus kan ademen, is het tijd om het kalmer aan te doen. De richtlijn is immers om tijdens de beweging door je neus te blijven ademen. Als je door de mond moet beginnen ademen, ben je over je limiet gegaan van 50%. Het wil zeggen dat je op adrenaline aan het ademen bent, dat je energiereserves verbruikt en de zuurstof in je weefsels uitput. Zorg eenmaal per dag voor een inspanning waarbij je een beetje transpireert. Dat is goed voor het ontgiftingsproces, maar meer is niet nodig. 

Let ook op dat je na de maaltijd nooit traint. Alleen rustig wandelen is de uitzondering. Je lichaam heeft namelijk energie nodig om de spijsvertering goed te laten verlopen en de spijsvertering verzwakt als je na het eten lichamelijke inspanning levert. Let er ook op dat je voor en na de training schoon water drinkt zodat al je cellen goed gehydrateerd blijven en het bloed niet dikker wordt, wat anders een belasting is voor het hart.

Gevaren bij overmatige lichaamsinspanning en sport

Krachttraining veroorzaakt toename in spiervolume op plaatsen in het lichaam waardoor de natuurlijke beweging wordt belemmerd. Vooral de elasticiteit, soepelheid en vitaliteit worden hierbij aangetast. Het tillen van zware voorwerpen kan de bloeddruk tijdens het tillen abnormaal sterk verhogen en het risico op een beroerte en aneurysma vergroten. Denk eraan dat een voortdurende belasting op de gewrichten, spieren en ligamenten vroegtijdige veroudering met zich meebrengt. Intensieve krachttraining kan permanente schade veroorzaken aan je lichaam. Wist je dat het menselijk lichaam van nature niet gebouwd is om de extra zwaartekracht van zware gewichten op te kunnen vangen? 

Rekkingen van de hals om de lymfe en bloedstroom te verbeteren zijn goed voor de werking van de schildklier. Yoga is erg handig en blijft lichaamsvriendelijk. Zowel actieve yoga als ontspannende yogahoudingen. Zorg voor voldoende lichaamsbeweging. Lichaamsbeweging helpt ook om de slaap te verbeteren zodat je lichaam zich beter kan ontgiften, wat de gezondheid ten goede komt.

Let op met schildkliermedicijnen

Veel schildkliermedicijnen zijn op basis van steroïde hormonen die een vertragend effect hebben op metabole processen. Het lichaam reageert veel trager en je krijgt het idee dat je minder klachten hebt. Dit geeft echter een verkeerd beeld dat je schildklierproblemen aan het oplossen en genezen zijn. Echte schildklierhormonen zijn eiwithormonen of peptidehormonen. 

Ik begrijp dat mensen deze schildkliermedicijnen als positief ervaren, wat op zich natuurlijk fijn is. Uiteindelijk gaan de klachten weer toenemen omdat de causale psychische oorzaak blijft bestaan en omdat weefsels steeds meer beschadigd worden door de toxines van deze medicijnen. Dit heeft een negatief effect op de werking van de schildklier. De verlichting van symptomen is altijd tijdelijk van aard en bovendien riskeer je verslaving aan steroïden. Veel mensen denken dat ze proactief en verantwoord bezig zijn, maar na tientallen jaren kan je schildklier er erg uitgemergeld uitzien. Besef eveneens dat radioactief jodium je schildklier volledig kapot maakt.

Met de behandeling van schildklierhormonen moet zeer nauwkeurig worden omgesprongen. Als de benodigde schildklierhormonen in het bloed aanwezig zijn, zal de hypofyse deze boodschap ontvangen en stoppen met de aanmaak van TSH of Thyroid Stimulating Hormone waardoor de productie van schildklierhormonen vermindert. Dit is een zeer gevoelig feedbackmechanisme dat de hoeveelheid schildklierhormonen binnen strikte grenzen houdt. Als er een tekort is aan schildklierhormonen kan de schildklier niet adequaat reageren op de hypofyse. 

Soms is het nodig om schildklierhormonen van buitenaf toe te brengen. Denk hierbij steeds aan het feedbackmechanisme of terugkoppelingsmechanisme. Als er van buitenaf te veel schildklierhormonen worden toegediend, zal de hypofyse juist het signaal krijgen dat er een overmaat is aan schildklierhormonen, waardoor de hypofyse stopt met prikkels te geven aan de schildklier en de schildklier in feite nog meer geremd wordt en nog trager gaat werken. Als de overmaat aan schildklierhormonen van buitenaf dus te hoog is, zal de schildklier stoppen met zelf voldoende hormonen uit te scheiden. Daarmee wordt de exacte regulatie van schildklierhormonen door de hypofyse en hypothalamus gedwarsboomd, omdat de schildklierhormonen van buitenaf blijven komen. De schildklier verliest dan het vermogen om zelf schildklierhormonen aan te maken. 

In feite mogen alleen zeer kleine doseringen van schildklierhormonen gegeven worden, en alleen het strikt noodzakelijke, om het zeer gevoelige feedbackmechanisme niet te verstoren. Het verhogen kan enkel als de basale lichaamstemperatuur te laag blijft. Dan pas zal de schildklier geleidelijk weer normaal gaan functioneren. Belangrijk is ook om het causale psychologische conflict op te lossen. Het feedbackmechanisme van het endocriene systeem moet ook zelf de hoeveelheid schildklierhormonen binnen de effectieve strikte grenzen kunnen bepalen. Dat zijn de waarden die bij mensen met een normale schildklierwerking worden aangetroffen. De basale lichaamstemperatuur schommelt in een etmaal en staat het hoogst rond het middaguur en het laagst tijdens de diepe slaap. Deze temperatuur schommelt tussen 36,6°C rond drie uur ‘s nachts en 37,5°C in de late namiddag.

Het terugkoppelingssysteem van de schildklier en de bijnieren, gereguleerd door de hypofyse en hypothalamus

Zowel de schildklier als de bijnieren werken samen om de stofwisseling te activeren. De hypofyse en de hypothalamus reguleren dit systeem met een terugkoppelingssysteem dat uiterst accuraat werkt. Medicijngebruik kan dit terugkoppelingssysteem ernstig verstoren.

De schildklier produceert schildklierhormonen op basis van peptiden. Eiwithormonen worden snel afgebroken in het lichaam zodat het organisme ze effectief kan gebruiken om processen aan te sturen zonder een langdurig signaal.  

Schildklierhormonen zijn zeer belangrijk voor de stofwisseling. Dit hele proces wordt gereguleerd door de hypofyse en de hypothalamus (beide zijn verbonden met elkaar) en reageren door het feedbackmechanisme. De hypofyse en de hypothalamus behoren tot het limbisch systeem of het emotioneel centrum van de hersenen. De hypofyse produceert veel eiwithormonen en de hypothalamus stuurt in feite de hormoonhuishouding aan, inclusief de schildklierwerking. 

De hypothalamus produceert TRH ofwel Thyrotropin Releasing Hormone dat op zijn beurt de hypofyse aanzet tot de productie van TSH. TSH wordt endocrien aan het bloed afgegeven om hiermee de schildklier aan te zetten tot de productie van schildklierhormonen. TSH meet de concentratie T4 in het bloed: gaat deze concentratie over een bepaalde grenswaarde, dan wordt de productie van TRH (en daarmee van TSH en T4) geremd.

De schildklier maakt eigenlijk twee hormonen aan: T3 (triiodothyronine) en T4 (thyroxine), met 20% T3 en ongeveer 80% T4. Deze hormonen worden aan het bloed afgegeven. T3 is eigenlijk het werkzame hormoon, T4 is het voorloperhormoon. In de lever wordt T4 voornamelijk omgezet in T3. Cortisol zorgt ervoor dat T3 de stofwisseling activeert om energie te verkrijgen.

Jodium is een belangrijke component van de schildklierhormonen. T4 bevat vier jodiumatomen, T3 bevat drie jodiumatomen. Als er voldoende schildklierhormonen in het bloed aanwezig zijn, wordt dit via een terugkoppelingssysteem, gesignaleerd aan de hypofyse en hypothalamus die stoppen met de productie van TSH en TRH. De meeste schildklierhormonen zijn gebonden aan eiwitmoleculen, de rest is direct beschikbaar of bestaat in vrije vorm.

Wat kan je doen bij schildklierproblemen?

Eet veel kokosolie, omdat kokosolie het lichaam helpt de basale lichaamstemperatuur en stofwisseling in evenwicht te houden. Het zorgt voor minder stress voor de schildklier. 

Kelp, aanwezig in ojibwa thee, bevat natuurlijk jodium in goed opneembare vorm. Dit is belangrijk bij de productie van schildklierhormonen en het in stand houden van een normale stofwisseling in alle lichaamsweefsels.

Astragalus membranaceus is versterkend op de algemene gezondheid. In de Ayurveda wordt dit gebruikt bij een te snel werkende schildklier.

Rechtstreekse blootstelling aan zonlicht. Bij hyperthyreoïdie mag je echter niet veel zonnebaden. Het is eigen aan de mensen om zich beter te voelen als de zon schijnt. De ultraviolette straling van de zon brengt de hormoonproductie van de schildklier en bijnieren in evenwicht en het lichaam kan beter ontgiften. Dit alles heeft tot gevolg dat als je overtollig gewicht verliest, je een betere spiertonus ontwikkelt.

Zoek de term heliotherapie eens op en ontdek alles over de therapeutische eigenschappen van de zon. Gebrek aan rechtstreeks zonlicht is een belangrijke factor bij schildklierproblemen. Vermijd het dragen van een zonnebril. Het netvlies van de ogen bevat veel melanine en dit zorgt ervoor dat de zeven kleuren van het spectrum van zonlicht via de optische oogzenuw naar de endocriene klieren geleid worden, waar dus ook de schildklier onder valt.

Eveneens interessant is een infrarooddeken. De infraroodwarmte stimuleert namelijk de schildklier.

Bij hyperthyreoïdie is er niet zoveel informatie te vinden. Yogahoudingen zoals de ‘ploeg’, ‘sfinks’ en ‘cobra’ zijn aan te bevelen, vooral omdat deze rustgevend zijn. Ik zou eveneens opteren voor houdingen die krachtige rekkingen geven zonder extra lichaamswarmte te produceren. Dat zijn voornamelijk voorwaartse en achterwaartse buigingen. De schildklier rekken, door de hals en nek mee te rekken tijdens het beoefenen van yoga. Omgekeerde houdingen zijn ook goed zolang ze niet als te inspannend en verhittend worden ervaren. 

Jodium en de schildklier

Jodium is een sporenelement dat van nature in kleine hoeveelheden in het lichaam voorkomt. Voeding is belangrijk voor de levering van jodium. Zeevruchten, zeewier en zeealgen zijn rijk aan dit element. De schildklier gebruikt dit element als bouwsteen voor de schildklierhormonen. Het teveel aan dit organisch gebonden jodium wordt via de urine uitgescheiden. 

Te veel jodium als gevolg van farmaceutische middelen kan leiden tot hyperthyreoïdie, omdat het moeilijk via de nieren kan uitgescheiden worden. Inname van extra jodium moet altijd onder toezicht van een arts gebeuren! De werking van de schildklier moet ook nauwlettend in de gaten gehouden worden door de arts. 

Met dank aan: Caroline Markolin https: //LearningGNM.com Arjen Lievers https://www.germaansegeneeskunde.nl/index_ziekten_gnm/
Björn Eybl, zielsoorzaken van ziekte: ISBN: 978-3-85052-299-1 Ik kan dit boek aanbevelen om zelfstudie te doen, je kunt het op internet gratis downloaden.
Dr. Geerd Ryke Hamer