De Socrates methode: Al gehoord van de Socratische vraagstelling?

Met corona vandaag is het veel moeilijker om mensen die nauw aan het hart liggen trachten te begrijpen, dat men hem of haar gemakshalve maar veroordeelt!

Ik zie hoe de hele corona hoax mensen verdeeld en verder opjut, en zelfs binnen families en gezinnen vele conflicten veroorzaakt. Vooral mensen die openstaan voor deze laat ons zeggen andere of alternatieve hypothese op gezondheid. En dat kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Mensen in debat die maar niet willen wijken van hun standpunt, of ook bijvoorbeeld in het persoonlijke leven. Mensen in je familie die een bepaalde therapie willen ondergaan omdat die wordt voorgeschreven waarvan je persoonlijk denkt dat die eigenlijk niet zo goed is? 

Ja dat zijn natuurlijk moeilijke zaken, want als je iemand hebt die je graag ziet en die gaat aan de chemo beginnen en jij bent ervan overtuigd dat het niet nodig is omdat je bij kanker in een herstelfase zit waarbij je gewoon moet zorgen dat je goed eet en veel slaapt. Het klinkt belachelijk, maar het is wat uiteindelijk in de natuur altijd gebeurt. Dieren hebben geen chemo en overleven toch ook kanker. Hoe zou dat komen? Wat doe je dan ermee? Hetzelfde met het corona vaccin of de PCR test, mRNA, of RNA met een boodschap voor je eigen RNA instructies te geven. mRNA met instructies, dat klopt al niet meer, maar toch heb je familieleden die bij hoog en laag zweren dat het vaccin een geschenk is van God waarvoor je op je knieën uiterst dankbaar moet zijn als laatste redmiddel om deze vreselijke pandemie op te lossen.

Dan bekijk je die mensen gewoon met liefde van alsof je zou kijken met liefde naar een kindje dat een rechterschoen aan haar linkervoetje probeert te doen, zo van: kijk je denkt dat je weet waarover je spreekt, maar je kunt ze niet overtuigen. Dat is een veel gemakkelijker debacle. Maar in het persoonlijke leven is het dikwijls veel moeilijker omdat die mensen dichter bij je staan en je gaat heel snel in ego en in angst en je wilt ze nog meer overtuigen, maar uiteindelijk is er een hevige ruzie die gezinnen en families uit elkaar trekt. 

Eén techniek die wel werkt (maar soms is er niet genoeg tijd voor), is de Socrates methode. Dat is: je neemt geen standpunt in, zelfs al geloof je in wat je gelooft, maar je stelt vragen vanuit jouw standpunt die de contradictie bij de andere persoon blootleggen. Je verplicht dan ergens die persoon, die persoon gaat zich verplicht voelen om te antwoorden op die vraag en die zal niet kunnen. Wat gaat er gebeuren, dat veroorzaakt cognitieve dissonantie. Die persoon verlaat dan het gesprek en je doet iets anders en die persoon komt vervolgens terug en zegt van ja, vertel nog eens een keer hoe denk jij dan? En dan heb jij een gesprek en kun je jouw standpunt uitleggen zonder dat je moet overtuigen. Ja Socrates is mijn favoriete filosoof waar ik veel respect voor koester. 

Iemand overtuigen gaat niet, je kunt niemand overtuigen, daar geloof ik niet meer in. Overtuigen is aftuigen zeg ik want je bewerkt iemand met argumenten en een dag later zegt hij, hey ik geloof hier niet in hoor. Het is belangrijk om het paard van Troje binnen te brengen in het denken, want het denken is een fort en het paard van Troje is een Socratische vraag. Filosofie is een vroedkunde van de waarheid. Iedereen is zwanger van de waarheid, maar sommige mensen lopen rond met zo een enorme buik vol contradicties en het kind wordt maar niet geboren. En uw taak als filosoof maar ook als mens is om de waarheid te laten geboren worden bij de andere persoon. En ik snap dat dit heel frustrerend is als het een acute situatie is, maar langs de andere kant, hierin bestaan geen acute situaties. 

De enige acute situatie die bestaat is de epicrisis (Germaanse geneeskunde), dat is een moment in de herstelfase met soms levensbedreigende symptomen. Deze symptomen kunnen afgevlakt worden, de herstelfase duurt langer, maar men gaat dan overleven. En als men na een zwaar conflict in een gevaarlijke epicrisis terechtkomt is het al sowieso te laat, men krijgt dan een hartstilstand die men misschien nog kan kunnen vermijden door het hoofd koel te houden, oké, dan is het sowieso om zo te laten. En heeft men geen epicrisis, dan kan men zelfs met een chemo nog het leven gered worden (gebeurt niet veel). Maar men gaat wel 10 jaar van je leven verliezen. Je gaat zo vervuild worden van binnen dat het zogezegde “immuunsysteem” wat eigenlijk niet bestaat maar gewoon het recyclagesysteem is van het lichaam, veel sneller verouderen en sterk verzwakt zijn. Maar de angst dat je iemand gaat verliezen zorgt ervoor dat je zelf onderhevig wordt aan biologische schokken. 

Blijf in je liefde staan, het is jouw leven en blijf socratische vragen werpen op de contradicties die je hoort. Op een gegeven moment gaan de mensen zelf vragen: want vertelt me een keer, hoe zie jij dat? En dan is er een gesprek mogelijk.  Het is trachten een gesprek te cultiveren in plaats van te overtuigen.

Daniël The healthman

Vertrouw op je lichaam en genees jezelf

Je bent veel meer dan je denkt

Warme groet