De tweede biologische natuurwet: de wet van tweefasigheid

Germaanse geneeskunde: de wet van tweefasigheid van alle biologische zinvolle noodprogramma’s.

Deze biologische wet stelt onze door de medische wetenschap verworven kennis over ziekten danig op zijn kop. Omdat alle ziekten die we kennen steeds verlopen in twee fasen. Deze fasen worden aangestuurd door het onwillekeurig zenuwstelsel dat uit twee delen bestaat die elkaars tegenspeler zijn. Enerzijds heb je de “sympaticus”, ofwel de zenuw die zorgt voor activiteit en anderzijds heb je de “parasympaticus”, dat is de zenuw die zorgt voor rust en slaap. De eerste zorgt in de ochtend en overdag voor ons onwillekeurig functioneren wanneer we wakker zijn. Daartoe behoort het opwekken van energie voor sport, arbeid en dagelijkse activiteiten. Het tweede zorgt ervoor dat we in de late namiddag en avond het onwillekeurig functioneren om in rust te komen aanstuurt tot een goede slaap tijdens de nacht. In normale toestand, daarmee bedoel ik als je gezond en emotioneel evenwichtig bent wisselen deze tegenspelers elkaar ritmisch af, het dag en nachtritme of het circadiaans ritme (normotonie). 

De medische wereld begrijpt de samenhang niet van koude ziekten en hete ziekten. Ze beschrijven enkele honderden koude symptomen en daarnaast beschrijven ze honderden hete ziekten zonder het verband te zien tussen beide. Met koude symptomen bedoel ik als de extremiteiten (handen, voeten) koud zijn, alsook de buitenste huid koud is gepaard met stress, gewichtsverlies, hoofdpijn en slecht inslapen en doorslapen. Hete symptomen kenmerkt zich doordat de extremiteiten warm worden, meestal gepaard met ontsteking of koorts, soms goede eetlust en vooral belangrijk een grote vermoeidheid. Met andere woorden, Dr. Hamer had ontdekt dat de psyche, hersenen, en het lichaam na een conflict automatisch in een voortdurende stresstoestand schakelen waardoor de sympaticus als enige het commando overneemt met koude symptomen tot gevolg = VERLENGDE SYMPATHICOTONIE. Dit is de conflictactieve fase waarbij het circadiaans ritme is verstoord. Dat betekent dat na de koude symptomen de warme ziekten (eigenlijk heling) volgen = VERLENGD VAGOTONIE. Bij de warme ziekten neemt de parasympaticus dus als enige het commando over met vermoeidheid en warme symptomen tot gevolg.

De medische wereld begrijpt deze samenhang niet, dit is mede door hun dualistische gedachtegoed veroorzaakt. En had bij de koude “symptomen” het nakomende genezingsfase over het hoofd gezien of als een eigen ziekte foutief aangenomen. En bij de zogenaamde “hete ziekten”, die al in de genezingsfase waren na de voorgaande conflictactieve fase had men nu eenmaal de koude fase over het hoofd gezien en ook als een eigen ziekte foutief aangenomen. Dat is wat we noemen de medische onwetendheid.

Dankzij Dr. Hamer die ontdekt heeft dat er dus altijd twee zogenaamde vroegere ziekten (een koude en een warme) eigenlijk een archaïsch noodprogramma vormen, een soort tandem. Dit archaïsch noodprogramma is het zinvol biologische speciaalprogramma en start synchroon in de psyche, hersenen en het orgaan of weefsel na een conflict of schokinslag. En deze wet van tweefasigheid is eigenlijk zeer mooi, voorspelbaar en bevat geen tegenstellingen. Dit zinvolle biologisch speciaal programma (ZBS) wordt opgestart na “op het verkeerde been te worden gezet of de schok, trauma”. Men wordt conflictactief. Deze conflictactieve fase eindigt bij de conflictolyse ofwel conflictoplossing dat gevolgd wordt door de warme ziekten dat signalen van genezing zijn. Het ZBS eindigt met een definitieve herstelfase. 

Men kan zich terecht afvragen waarom de medische academische wereld deze wetmatigheid niet wilt erkennen. De medische academische wereld kan dit niet erkennen zolang zij de ziekte blijven zien als iets kwaadaardigs (dualistisch denken) dat met alle beschikbare middelen op een medisch militair regime moet worden bestreden en uitgeroeid. Niet alle mensen lossen hun problemen op waardoor de “koude ziekten” ook niet in genezing gaan. Dat betekent dat de koude fase, eigenlijk de ziekte als gevolg van verwarring of desoriëntatie in de geest niet opgelost geraakt en de ziekte dus éénfasig blijft. Het individu blijft in conflictactiviteit, zal steeds meer vermageren en uiteindelijk door cachexie of een zeer slechte toestand van het lichaam sterven. 

Conclusie: Als we even terugkijken, dan heeft men in de huidige academische geneeskunde nog geen enkele ziekte JUIST HERKEND.

De natuurwet van de tweefasigheid bij elke ziekte. Dr. Hamer heeft dit schema gemaakt en toont aan als men een shock of trauma beleeft er een Dirk Hamer Syndroom ontstaat (DHS). Het begin van de desoriëntatie of verwarring in de geest. Dat is de feitelijke ziekte. Een DHS is feitelijk het ontstaansmechanisme waarbij het zinvolle biologische speciaalprogramma wordt opgestart dat zowel de conflictactieve fase als de gehele genezingsfase omvat.

Dit schema toont aan dat het normale dag- en nachtritme wordt verstoort na inslag van een shock of trauma. De verstoring begint met een doorlopende dagfase die na conflictoplossing overgaat naar een doorlopende nachtfase. De doorlopende nachtfase (genezingsfase) wordt onderbroken door een zogenoemde epileptoïde crisis dat een omslag van de nachtfase aanduidt. Elke ziekte in de geest die een conflictoplossing heeft, heeft dus ook een conflictactieve fase en een genezingsfase dat de conflictoplossing is. En iedere genezingsfase in het lichaam (vagotonie), in zoverre deze niet onderbroken wordt door een conflictactieve terugval of verkeerde medische behandeling heeft dus ook een epileptoïde crisis, dat wil zeggen, een omslagpunt in de genezingsfase op een dieptepunt van de vagotonie.

Deze dieptepunt of epicrisis heeft koude symptomen en is een gebeurtenis dat door moeder natuur reeds miljoenen jaren is getoetst. Deze loopt ook tegelijkertijd af op die niveaus, namelijk de psyche, hersenen en het weefsel of orgaan. De zinvolheid van deze crisis dat zich eigenlijk op het hoogtepunt van de genezingsfase optreedt is om naar de normale dagfunctie te kunnen terugkeren. Dat wat wij normaal gesproken een epileptische krampaanval met spierkrampen noemen is enkele een speciale vorm van de epileptoïde crisis. En dus bij epilepsie is dit de oplossing van een motorisch conflict van vastzitten. Dus de epicrisis wilt eigenlijk zeggen: gelijkend op epilepsie. Dit komt principieel bij elk zinvol biologisch speciaalprogramma voor, telkens een beetje anders. Het is niet altijd de tonisch-klonische krampaanvallen zoals dit vaak gebeurt bij motorische conflicten, te begrijpen dat elke biologische conflict soort ook zijn eigen specifieke vorm van epileptoïde crisis heeft. 

Ergens is het een truc van moeder natuur met een belangrijke ontwikkelingsgang tot doelstelling. Namelijk, elke patiënt beleeft in het midden van zijn genezingsfase nogmaals zijn gehele conflictverloop in een versnelde weergave.  Daarom dat hij even kort een stressfase ervaart dat eveneens gepaard gaat met koude symptomen zoals koude extremiteiten, hoofdpijn, koud zweet, eventjes gecentraliseerd is. Met andere woorden, alle symptomen van conflictactiviteit dat hij heeft beleefd wordt in korte tijd herbeleefd. Daarbij wordt het oedeem uit de hersenen geduwd dat ook het rillen veroorzaakt. Dat leg ik in een andere blog uit. Deze uitduwing kan dus die hevige pijn veroorzaken bij een angina pectoris bij een hartinfarct. 

Zo kan een epileptoïde crisis ons voor grote klinische opgaven stellen. Twee uitzonderingen om de conflictactiviteit conflictactief te houden en niet naar conflictoplossing te gaan.  Bijvoorbeeld bij een lysis (afstervend weefsel) bij pneumonie (longontsteking) als gevolg van een hartinfarct na een territoriumconflict dat de hartkransaders betreft. Dat is het rechtshartinfarct met longembolie. Bij een coronaire hartinfarct (betreffende hartkransaders en hartkransslagaders) na een conflict duur van meer dan negen maanden zakken de overlevingskansen enorm, ook bij onze huidige academische geneeskundige behandeling. Bij deze twee gevallen is het eigenlijk beter om het conflict dus niet op te lossen, maar conflictactief te houden. Een hartinfarct is dus de epileptoïde crisis die start na ongeveer  3 à 6 weken vagotonie als de conflictoplossing is ingetreden. Soms moet men de dood ook omarmen.

De absence na een scheidingsconflict, evenzo diabetes of hypoglycemie zijn andere grote klinische opgaven.