Uitzaaiingen??? Metastasen???

Uitzaaiende kanker? Wat een afgrijselijke leugen om mensen angst aan te kunnen jagen waardoor er nieuwe conflicten kunnen ontstaan die een nieuwe  kanker veroorzaken. Diagnose schokken zijn erger dan de kwaal zegt men, daar zit zoveel waarheid in. Onder metastasen wordt echter een hypothetische aangeduide afscheiding van boosaardige tumoren of van een infectiehaard verstaan. Let wel: hypothese = niet bewezen.  De huidige oncologie baseert zich op deze valse onbewezen theorie.

Ik ken echter geen enkele kankerpatiënt die ingelicht wordt dat het om een theorie gaat, integendeel, het wordt voorgesteld als een medisch feit. Maar de echte waarheid is dat er nog nooit een kankercel in arterieel bloed is gevonden. Wat ze in arterieel bloed vinden zijn eiwitten die duiden op kankerweefsel dat ergens in het lichaam AFGEBROKEN wordt. Meestal door onze vrienden de Bacteriën. Mocht kanker zich werkelijk uitzaaien, waarom wordt dan donorbloed nooit getest op metastasen, dat zou toch een medische vanzelfsprekendheid moeten zijn??? Ooit al aandacht gegeven aan het feit dat er al honderdduizenden mensen kanker hebben overleefd omdat zij het niet wisten dat ze kanker hadden. Kanker is een overlevingsmechanisme als gevolg van biologische schokken en trauma’s. Kanker wordt pas gevaarlijk als het door mannen met witte jassen wordt ontdekt.

Hoe kunnen cellen van bv. een primaire longtumor door uitzaaiing bijvoorbeeld naar het bot plotseling tot botcellen transformeren? Het is duidelijk dat een longtumor blijft groeien zolang men in een doodsangstconflict aanwezig is. Maar het is overduidelijk dat botkanker tijdens de conflictactieve fase juist gaten vertoont. Dat geldt eveneens met osteoporose. eigenwaardeconflicten die neerslaan op het botstelsel. Waarom vertellen oncologen dat niet, het zou veel angst kunnen wegnemen. Dus wat zijn metastasen als ze niet bestaan? Gewoon een nieuwe kanker als gevolg van van de diagnose of prognose die jou een nieuwe angst en een eigenwaarde conflict heeft veroorzaakt. 

Beeld je eens in, meneer, u hebt een agressieve prostaatkanker of een leverkanker, of mevrouw, u hebt borstkanker in stadium 4 en die is zeer kwaadaardig. Agressief of kwaadaardig betekent feitelijk dat je conflict dat erachter zit nog actief is =  dus niet opgelost. Realistisch gezien hebt u nog 8 maand. Geniet nog van het leven en regelt u maar alles!! Begrijp als je geen kennis hebt over de zinvolheid van biologische archaïsche speciaalprogramma’s dat door dit verdict van de oncoloog je geestelijk een zwaar conflict gaat lijden. Wanneer de patiënt op dat moment een nieuwe doodsangstconflict krijgt door de diagnose, gaat er automatisch een nieuw zinvol biologisch speciaalprogramma opstarten met weefseltoename in de longen. Waarom? Omdat doodsangst in het onbewuste verbonden wordt met te weinig zuurstof krijgen. Het is allemaal archaïsch, en daar kunnen we niet aan ontsnappen. En dan luidt de diagnose, meneer, mevrouw, uw kanker heeft zich uitgezaaid naar de longen. Leugens en nog eens leugens. Het verbond lichaam-geest werkt op een totaal andere manier.

Het is ook mogelijk als je de diagnose van prostaatkanker, of borstkanker bij mevrouw, of leverkanker, aan een ernstige eigenwaardeconflict gaat lijden. Ik wordt waarschijnlijk impotent na de operatie, oei, mijn borst moet afgezet worden, mijn vrouwelijkheid is aangetast, of in de trend van, nu is het met mij gedaan, ik wil mijn familie niet meer tot last zijn. Honderden voorbeelden die feitelijk subjectief en individueel zijn, hoe je je eigen perceptie vormt na de diangnoseschok. Dat is bepalend voor het ontstaan van een tweede of derde kanker. Met eigenwaardeconflicten ontstaan altijd gaten in het botstructuur. En gek genoeg, de medische wereld noemt het botkanker, maar meneer de oncoloog, het is necrose,  maar geen kanker!!! Wees toch eens duidelijk naar je patiënten toe in plaats van ze bang te maken.

Als therapeut in de ayurveda en de Germaanse geneeskunde wil ik toch een paar overwegingen duidelijk stellen. Zowel de ayurveda (dosha’s en de guna’s) als de Germaanse geneeskunde (verbond lichaam-geest) zijn geen therapieën of denkmodellen. Ze duiden op universele wetmatigheden die altijd zo lopen, net zoals zwaartekracht dat ook doet. Feitelijk tijdloos en altijd actueel. Beide zienswijzen vullen elkaar goed aan. Je kunt het zien als een kompas dat jou een richting geeft. Zo weet je waar je op dit moment staat in je proces.

Deze zienswijzen hebben een psychologische relevantie dat misschien soms moeilijk te bevatten is. Zeker na een periode van 150 jaar positivistische denkwijze van de moderne tijd samen met het dualistische concept dat het lichaam vijanden heeft van buitenaf. Deze vijanden (pathogenen) moeten met oorlogstaal moet bestreden worden. Het gaat zelfs zo ver dat het lichaam zichzelf ook kan aanvallen. Eigenlijk lachwekkend maar droevig tegelijkertijd. Gewoon omdat men niet begrijpt hoe het lichaam reageert als er een inslag is van een trauma of conflict in de geest.

Belangrijk te begrijpen is het feit als er een inslag is van een trauma of conflict, dat ook processen van de spijsvertering en metabolisme grondig verstoord worden. Vele detoxsystemen van het lichaam zijn juist enorm afhankelijk van een goede werking van de spijsvertering en goed verlopende metabole processen. Daardoor kunnen toxische stoffen zich opstapelen waarbij de tolerantie van het lichaam overschreden wordt. Gifstoffen zijn niet ziekmakend, hooguit verzwakkend. Maar een intoxicatieschok is wel ziekmakend. Grote toxische invloeden van buitenaf (exogeen) zijn niet compatibel met gezondheid en gaan geen zinvolle biologische speciaalprogramma’s opstarten en kunnen echt gevaarlijk zijn. Terwijl een endogene intoxicatieschok als gevolg van verstoorde spijsvertering en metabole processen vele zinvolle biologische speciaalprogramma’s daadwerkelijk kunnen verergeren.

Daarom is het belangrijk dat therapeuten ook beseffen dat helingsfasen vaak gevaarlijker kunnen zijn dan de perioden waarin men conflictactief is. Dat hangt af van de duur en intensiteit dat door het conflict of trauma is opgebouwd en in welke mate de spijsvertering en het metabolisme daardoor verstoord is geworden. Ondanks het kompas van de ayurveda en de Germaanse geneeskunde is het belangrijk te beseffen dat mensen in de helingsfase kunnen sterven. Het lichaam is niet meer in staat de zaak te keren. Het omarmen van de dood is hier echt belangrijk.

En ik zie dikwijls op internet en sociale media veel onzin circuleren, of beter gezegd veel naïviteit over de Germaanse geneeskunde. Het doet echter geen afbreuk wat de GNM en de Ayurveda biedt. Eigenlijk wil ik zeggen dat kennis een belangrijke factor is, maar dat is niet genoeg. Ervaring en wijsheid door intuïtief voelen (praktijkervaring) is aanvullend. Het is belangrijk om minstens 90 minuten tijd te nemen om de mens zijn verhaal te horen, teneinde te kunnen weten of het conflict of trauma wel degelijk MAG OPGELOST WORDEN! Gezien dat een conflictoplossing soms dodelijk kan eindigen. 

Een fataal hartinfarct is eigenlijk het gevolg van het hoogtepunt in de genezingsfase (epicrisis) dat gestart is na conflictoplossing. Er zijn drie situaties met betrekking tot het hart die dodelijk kunnen eindigen. Kenmerkend is dat het conflict 9 maanden heeft geduurd en intens was. Als je dit weet, dan weet je dat je deze conflicten niet meer mag oplossen, anders loopt het fataal af. De eerste situatie heeft betrekking tot de kransslagaders en leidt tot hartinfarct: conflict gaat over territoriumverlies of seksueel conflict afhankelijk hormoonstatus en lateraliteit. De tweede situatie heeft betrekking op de kransaders en leidt tot longembolie: conflict is gelijklopend met de kransslagaders. En de derde situatie heeft betrekking tot de ventrikels en leidt tot de tweede soort hartinfarct: Het conflict heeft een sociale context of overbelasting. De extra moeilijkheid bij de ventrikel is dat de lateraliteit is omgedraaid, omdat het hart is ontwikkeld uit de kieuwbogen en 180° is gedraaid. Mensen kunnen sterven door een ventriculair aneurysma-ruptuur op de ventrikel bij te zware inspanning als men conflictactief is. Dr. Hamer heeft duidelijk gezegd dat het wijzer is om deze 3 situaties licht conflictactief te houden om een dodelijk hartinfarct of longembolie te voorkomen.

Het geldt ergens ook bij kanker. Kanker kan inderdaad soms gevaarlijk evolueren als men conflictactief blijft en daarbij nog eens diagnose schokken te horen krijgt door mannen met witte jassen. Omgekeerd dient men ook te begrijpen dat de genezingsfase van kanker heftig kan zijn en ook enorm kan stinken. De mens kan ook enorme pijnen lijden terwijl hij geneest van kanker. Het is niet zomaar het conflict oplossen en hup, je bent genezen, zo is het echter niet. Het is dikwijls toch een pijnlijke weg (en soms langdurig) voor degene die herstelt van kanker. Ik ben niet tegen operatief verwijderen van tumoren, zeker niet als de mens door diagnoseschokken nieuwe kankers krijgt. Artsen mogen wel eens leren om voorzichtiger te zijn met wat ze tegen hun patiënten zeggen. Het belangrijkste bij de genezing is om de mens te ondersteunen zodat hij de ervaring van geluk kan beleven, precies het tegenovergestelde van angst. Dat zorgt voor goede genezing. 

Om af te sluiten: het aller belangrijkste advies dat ik aan iedereen wil meegeven is: beleef je een trauma of conflict, zorg ervoor dat je met vertrouwelingen over je trauma of conflict kunt praten. Het is zo belangrijk dat je geen enkel trauma of conflict GEÏSOLEERD beleeft. Praat erover, zoek hulp!!! Een trauma of conflict dat je geïsoleerd beleeft leidt naar kanker, hartinfarcten of andere ernstige aandoeningen.

The fairy tale: “uitzaaiende kanker”

Het angstaanjagend sprookje van kanker dat zich uitzaait. In het voorjaar als ik bloemen en groenten zaai, ja deze komen uit en groeien tot volwaardige planten. Vele planten in mijn tuin zaaien zichzelf ook letterlijk uit. Dat is geen sprookje. Maar dat kanker zich kan uitzaaien is een onbewezen en zelfs een onbewijsbare hypothese. Het lukt de medische wereld om mensen met deze leugens in een angstpsychose te houden. In de angstpsychose kunnen mensen niet echt logisch nadenken omdat ze in een overlevingsmodus zitten. Alert op het gevaar zijn ze des te meer waardoor er nieuwe schokken of eigenwaarde inbreuken ontstaan. 

Stel je even voor, als kankercellen naar een ergens anders gelegen orgaan of weefsel zouden kunnen wegzwemmen, dan zouden ze noodzakelijkerwijze door het arteriële bloed daarheen moeten komen. Het bloedvatenstelsel en de lymfevaten (lymfedrainage) gaan altijd naar het hart, het centrum. Echter, er is nog nooit een kankercel gevonden in het arteriële bloed van een kankerpatiënt. Trouwens, donorbloed wordt niet getest op aanwezigheid van kankercellen of metastasen. In de theorie van kankeruitzaaiingen zou dit toch een vanzelfsprekendheid moeten zijn? Uitzaaiingen kun je beter vertalen in biologische termen dat de mens door de diagnose (iatrogeen) aan een paniek lijdt en daarbij een nieuw biologisch conflict ondergaat waarbij er een zinvol biologisch speciaalprogramma wordt opgestart. 

Mochten artsen en oncologen toch eens de bereidheid hebben om zich toch in de embryologie te verdiepen en de psychosomatiek van het menselijke lichaam beter te begrijpen. Ik heb onlangs een bevriende arts gesproken en ze gaf aan dat ze in haar opleiding wel iets meegekregen heeft over de embryologie, maar veel was het niet. De embryologie vormt nochtans de basis van de ware geneeskunde. 

In mijn praktijk ontvang ik regelmatig dames die borstkanker hebben. Een dame met glandulaire borstkanker. Haar kind is gewond geraakt bij een ongeval. Soms gaat het ook over haar partner. Het kind of de partner heeft enkele maanden in het ziekenhuis gelegen en is volledig hersteld. Onze medische academische wereld heeft dus ook iets moois, hun kennis heeft bij acute gevallen wel al vele levens gered. Echter, hun symptomatische bestrijding heeft wel al miljoenen levens gekost. Kankerbestrijding waardoor het lichaam uiteindelijk sterft aan biological fatigue. 

De dame is opgelucht (conflictoplossing) nadat het kind of haar partner weer gezond is en merkt dan dat er zich een knobbel in de borst heeft gevormd (dit is reeds ontstaan tijdens de conflictactieve fase). Bij een linkshandige moeder zal het knobbeltje in de rechterborst ontstaan als het ging over haar eigen kind, als het knobbeltje in de linkerborst zit bij een linkshandige vrouw dan mag je er zeker van zijn dat het om haar partner gaat. Bij rechtshandige vrouwen is het net omgekeerd.

Eerst heeft de medische academische wetenschap het kind of de partner gered en vervolgens gaan men de dame angst aanpraten omwille van het “knobbeltje”, en moet de borst geamputeerd worden. Om het gevaar van uitzaaiing te voorkomen moet de dame in kwestie nog chemo en bestraling ondergaan, want de boosaardige kankercellen kunnen zich in de omgeving verspreiden door weg te zwemmen in het bloed of lymfe. Daarbij wordt de druk zodanig hard opgevoerd dat de dame zelfs niet eens meer kan beschikken over haar eigen rechten en keuze, heel haar integriteit als vrouw wordt onderuitgehaald. Dit hoor ik elke week van mensen die bij mij op consult komen, ook bij mannen gebeurt dit. 

Je kunt het al raden, de dame schiet in paniek over deze schokkende diagnose en de aangekondigde ingrepen, en de zware gevolgen die hieruit ontstaan zoals het verlies van haar vrouwelijkheid. Dat geeft dus nieuwe conflicten in haar geest. Hoe de dame deze diagnose schok interpreteert is subjectief. Ze kan doodsangsten uitstaan dat zal resulteren in longkanker. Ze kan ook een misvormingsconflict lijden waardoor er een melanoom kan ontstaan op de plaats van haar operatielitteken. Ofwel letterlijk een aanvalsconflict lijden op de plaats waar haar borst zal worden geamputeerd waardoor er zich een pleuramesothelioom kan ontwikkelen in de borstholte. Wat regelmatig gebeurd zijn eigenwaarde inbreuk conflicten in de trend van: “hier ben ik niets meer waard”, “deze borst deugd niet meer”, afhankelijk van de intensiteit zal dit neerslaan in de lymfe ofwel de ribben waar er osteolyse zal ontstaan. En dan zegt de medische wetenschap doodleuk, aha, mevrouw je borstkanker heeft zich toch uitgezaaid. Nee beste mensen, het zijn nieuwe tweede of derde kankers die als gevolg van de diagnose of prognose zijn ontstaan.

Men ziet duidelijk als gevolg van de diagnose dat er nieuwe conflicten ontstaan in de mens waarbij er orgaan of weefsel veranderingen ontstaan. Longkanker, melanoom en het longvlies. Dat zijn echt nieuwe kankers, eigenlijk hulpweefsels, en die ontstaan altijd als gevolg van de diagnose: “boosaardige borstkanker” of andere soort kankerdiagnose. Op de lymfe en het bot kan nooit kanker ontstaan, beide behoren tot nieuw mesoderm. Op nieuw mesoderm heb je steeds weefselafname of necrose na inslag van het nieuwe eigenwaarde conflict dat actief is. Het hypothesesprookje dat kankercellen van de glandulaire borstkanker (oud mesoderm)  onderweg, op hun nog nooit gevonden weg door het bloed of de lymfe zichzelf kunnen omtoveren tot een osteolyse (botafbraak) of weefselafname in de lymfe. Beide tijdens de conflictactieve fase. Men vindt gewoon gaten in het bot, geen tumor. Een man kan bij prostaatkanker (endoderm) ook eigenwaarde conflicten lijden in de trend van: “nu wordt ik impotent na de operatie”. Men zal dan ook gaten (osteolyse) vinden in het bot van zijn bekkengebied of lendenwervels. Diagnose: botkanker. Men zegt ook: een uitzaaiing in de hersenen, nee beste mensen, dat is een Hamerse Haard, een oedeem. Hoe zou een kankercel doorheen de bloed-hersenbarrière kunnen doordringen terwijl daar niet eens bacteriën doorheen kunnen dringen die duizenden malen kleiner zijn als de zogenaamde kankercel??? Dit geldt voor alle kankers, darm, long, borst, pancreas enzovoort. Het is allemaal pure waanzin van een middeleeuws dogmatisme. 

Hetzelfde geldt voor de tumormarkers dat men wel vindt in het bloed. Men ontwikkelt markers die eenmaal in de conflictactieve fase verhoogd waren en andere die in de genezingsfase verhoogd waren. Maar in de academisch universitaire medische wetenschap kent men nog niet eens het verschil tussen een conflictactieve fase en een genezingsfase. Daardoor volgt uit de juiste feiten een verkeerde diagnose of op zijn minst een dwalende diagnose, want in principe kan men alle genezingsmarkers eigenlijk vitaliteitsmarkers noemen. Nee, liever mensen bang maken zodat er nieuwe problemen ontstaan waardoor de mens uiteindelijk sterft aan biological fatigue.